δεν ξεχνώ.

μετά από την προφορική άδεια του αδερφού μου,
μπορώ να κάνω το πρώτο ποστ για το 2012.

και επειδή είμαστε oldschool,
το πρώτο ποστ για το 2012, θα μιλάει για το 2011.

you are obviously gay

11 ιουνίου 2011.

μαύρη ημέρα για την grindcore σκηνή,
καθώς ένας μεγάλος έφυγε.

ένας από τους πιο απελευθερωμένους μουσικούς που υπήρξε ποτέ.
κανένας δεν κατάφερε να είναι τόσο άμεσος στιχουργικά, όσο ο seth.
κανένας δεν κατάφερε να εκνευρίσει τόσο κόσμο, τόσο εύκολα.

από τους πρωτεργάτες της grind σκηνής,
άνθρωπος που σεβάστηκε ολόκληρη η ακραία σκηνή.

τραγούδια όπως το "your kid is deformed",
"I sent a thankyou card to the guy that raped you"
θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στις καρδιές μας.

έχοντας ξεκινήσει από τα mid 90's,
με το ιστορικό EP "howard is bald", έδειξε τι θα επακολουθούσε.

40 more reasons to hate us, και i like it when you die
φέρνουν τον πανικό, και απλά χάνεις το μέτρημα της χρήσης της λέξης "gay".

και εκεί που λες ότι δεν πάει παρακάτω,
γράφει το picnik of love.
11 τραγούδια που δεν τα γράφει γυναίκα με 30 χρόνια ερωτικής απραξίας..
γιατί το έκανε; επειδή είναι καλλιτέχνης.
βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά.
όπως τότε που βγήκε σε συναυλία, και τραγουδούσε τους στίχους από χαρτί.
τον έχω ικανό να είχε ξεχάσει τα λόγια, ναι.

επίσης, από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν υπάρξει
σε tribute στους black sabbath, και στους smiths.

και μετά πάλι, συνεχίζει με το ιστορικό "it just get worse".
και μετά έπεσε σε κόμα. και επανήλθε.
και μετά ξαναέπεσε σε κόμα. και ξαναεπανήλθε.
κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.
κάπου εκεί τράβηξε την ομορφότερη φωτογραφία που υπάρχει στο ιντερνΈτ.
(εκείνη που χτυπάει ηρωίνη και τον .... μία κοπέλα)

σοβαρά όμως,
δεν ξέρω αν ήταν όντως ακροδεξιός, ή απλά άρρωστος.
δεν με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια.
προφανώς ήταν χαμένο κορμί, αλλά έζησε από την μουσική του.
όπως πολλοί άλλοι. απλά αυτός δεν έκρυψε ΠΟΤΕ ότι είναι ψυχασθενής.
και γιαυτό τον αγαπήσαμε.
αν δεν ήταν μουσικός, μάλλον θα ήταν άστεγος.
αλλά το αρχείο word που έχω στο pc, είναι το αγαπημένο μου αρχείο word.
το αρχείο που έχει όλα τα τραγούδια, και όλους τους στίχους των anal cunt.

εδώ μπορείτε να τα δείτε επίσης:
http://www.darklyrics.com/a/analcunt.html

ιστορική στιγμή πάντως, η tour με napalm death και pig destroyer.
μην ξεχνάμε πως ο scott hull, κιθαρίστας των pig destroyer,
βγήκε μέσα από τους anal cunt.

πραγματικά θα μας λείψει,
δεν άφησε κάποιον αντικαταστάτη πίσω..
θα μου λείψει η φωνή του, και το γεγονός ότι δεν τους είδα ποτε live..

ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί το "oi oi oi",
στον παρακάτω ύμνο..







rip seth putnam.

δυοχιλιαδεσεντεκα

εντάξει, καλά ήταν.

θα μπορούσαν να ήταν και καλύτερα τα πράγματα,
αλλά οκ, αφού δεν ήρθε καινούριο tool,
περιμένουμε από το '12..

για αρχή, θα σχολιάσω αυτούς που δεν μπήκαν στα αγαπημένα,
ή έστω αυτούς που είναι άξιοι αναφοράς.

οι Black Keys έβγαλαν ένα φοβερό δισκάκι,
τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω στις πρώτες ακροάσεις.
αλλά και αυτό θα έχει την τύχη των sun of nothing του 2010.
είναι κρίμα να βγαίνει τόσο αργά, δεν προλαβαίνεις να το ακούσεις..

η avrilάρα έβγαλε επίσης μέσα στο έτος,
με κάποια καλά κομμάτια, αλλά μάλλον μιλάμε για μέτριο δίσκο,
ελάχιστες οι καλές στιγμές. πολύ θετικό που ξαναβγήκε στο προσκήνιο πάντως,
εγώ την θέλω στο παιχνίδι.

burzum πολύ καλή κυκλοφορία,
αλλά δεν είμαι τόσο fan αυτής της σκηνής.
πολύ καλή δουλειά πάντως, δεν απογοήτευσε τους ακόλουθους του νομίζω.

άκουσα και το chimaira, 2-3 φορές,
μπας και θυμηθώ τα παλιά, αλλά δεν μπόρεσα.
πολύ φασαρία για το τίποτα νομίζω.

όπως επίσης ισχύει και για τους machine head.
καλή μουσική, τίποτα το διαφορετικό από την προηγούμενη κυκλοφορία τους.
εδώ να "προτείνω", αντί το βρετανικό hammer να συμμετέχει οικονομικά
σε τέτοια συγκροτήματα, καλύτερα θα ήταν να βοηθάει καινούριες, μικρές μπάντες.
όχι άλλο machine head.

τελευταία κυκλοφορία, πριν τα αγαπημένα,
είναι οι θεοί του snl, the lonely island.
συμμετοχές από michael bolton, akon, timberlake, snoop dog..
φοβερό χιούμορ, αρκετά δουλεμένα τραγούδια,
γενικά είναι κάτι τουλάχιστον αξιόλογο. όσοι λιώνετε σε youtube κτλ,
δώστε μία ακρόαση, δεν θα χάσετε...
και μόνο που μιλάνε έτσι, για αυτήν την σιχαμένη πλέον μουσική,
είναι θεοί.





άντε να αρχίσουμε να μετράμε.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός

πολύ καλή στιγμή. το μόνο ελληνικό για φέτο, αλλά μπήκε μέσα υπερβολικά εύκολα.
από τους ελάχιστους δημιουργούς χωρίς μέτρια στιγμή..
κρίμα που δεν έχουμε περισσότερες τέτοιες, ελληνικές, κυκλοφορίες..

Paatos - Breathing

σουηδοί να παίζουν .... λίγο alternative, λίγο progressive.. δύσκολο να βάλω ταμπέλα εδώ,
και μάλλον δεν χρειάζεται. φοβερές κιθάρες, μουσική για ταξίδι. σουηδοί.

Apparat - The Devil's Walk

δεν το άκουσα όσο του αξίζει, αλλά σίγουρα κάτι έχει να πει. σίγουρα δεν είναι η πιο ψαγμένη του δουλειά, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται υπέροχο. μακάρι να συνεχίσει έτσι.
αν είναι έτσι η ηλεκτρονική μουσική, γουστάρω και γω.

The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?

υπέροχο. τόσο 80's, όσο σημερινό. τόσο indie, όσο mainstream. προσοχή μόνο,
μιλάμε για ντεμπούτο. θέλω δεύτερη δουλειά, ακόμα καλύτερη. hvala nevena.

La Dispute - Wildlife

περίεργο, αλλά καλαίσθητο. screamo/post-hardcore, πέστο όπως θες. είναι κάτι διαφορετικό σίγουρα, πρέπει να συνηθίσεις την όλη απαγγελία. οι στίχοι λίγο στερεο νοβα (??!!), και η μουσική είναι για όσκαρ. τουλάχιστον εντυπωσιακό.

deafheaven - roads to judah

εδώ είσαι. η πρώτη αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 2011. μου πήραν το μυαλό τα παιδιά, απίστευτο χάσιμο. post-black αν θέλετε. οι εισαγωγές τους είναι πίνακας ζωγραφικής,
τα ξεσπάσματα είναι βγαλμένα από εφιάλτη, δεν περιγράφω άλλο.

Tombs - Path Of Totality

πόνος. υπέροχο. η καλύτερη φετινή sludge κυκλοφορία, χωρίς δεύτερη σκέψη.
60 λεπτά χωρίς διακοπή, δεν αλλάζεις κομμάτι. θα τους δούμε και φέτος στο roadburn..

Mastodon - The Hunter

πολύ συζήτηση εδώ. στην αρχή δεν τρελάθηκα. μετά δεν ήθελα να το ακούω. και μετά, είχα ένα τρίωρο που άκουγα κλασικοροκιές. και είπα να το βάλω στα καπάκια να το ακούσω. εκεί είδα το φως. ήταν υπέροχο, ένιωσα σαν να το ξεκλείδωσα. μπράβο τους.

opeth - heritage

μια από τα ίδια και εδώ. αυτό ήρθε πιο εύκολα όμως. αυτήν την πλευρά του Mikael την γνωρίζαμε, λίγο πολύ την έχουμε ακούσει κιόλας. ο δέκατος δίσκος των opeth είναι και ο πιο αντιεμπορικός τους. έτσι νομίζω θα ήθελαν να γίνει, αν ρωτούσαμε και τους opeth.
όχι τόσο ομαλή η μετάβαση, αλλά σίγουρα πετυχημένη. ανυπομονώ για τον 11ο..

Arctic Monkeys - Suck It And See

αλλού πατάω, και αλλού βρίσκομαι. η πιο πετυχημένη μπάντα της βρετανίας την τελευταία δεκαετία, είναι εδώ, κάθε φορά με καινούριο πρόσωπο. μετά το υπερέπος humbug, τί άλλο;
και όμως έχουν την απάντηση. απίστευτο ρίσκο, και τεράστια επιτυχία επίσης. αυτή η παρέα δεν παίζεται, δημιουργεί τάσεις. χρόνια μπροστά.

björk - biophilia

και σε όποιον δεν άρεσε, ας πάει να του κόψουν τα αυτιά. δεν είναι απλά καλή, αλλά καταφέρνει να διώξει και τους χιπστεράδες οπαδούς της. δεν μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο. μετακομίζω και στην ισλανδία για την πάρτη της, να ψαρεύω σολομούς, δεν έχω θέμα.
καλή συνέχεια.

Laura Marling - A Creature I Don't Know

τρελό σερί δίσκων. η κοπελίτσα από τους noah and the whale έγινε γυναίκα. φοβερά κουρδίσματα, folk υπόννοιες, και μία από τις πιο όμορφες φωνές που έχετε ακούσει. όσοι πιστοί τσεκάρετε, δεν θα χάσετε.

Tom Waits - Bad As Me

ε δεν μιλάς σοβαρά. δεν γίνεται πάλι να βγάλεις ΔΙΣΚΑΡΑ ρε μάστορα.
που την βρίσκεις την ενέργεια, την δύναμη, την όρεξη, και κάθεσαι και γράφεις τέτοια πράγματα. από τους πιο ενδιαφέροντες μουσικούς ever,
και δεν σταματάει ποτέ, ούτε τώρα στα 60 του, σχεδόν 40 χρόνια στην μουσική.
το best of του, φημολογέιται θα δωθεί σε σκληρό δίσκο, δεν παίζει να χωρέσει σε cd..

Puscifer - Conditions Of My Parole

ίσως ο λόγος που δεν είχαμε tool φέτος. ίσως και όχι. το θέμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μεγάλο δίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε. όταν έχει όρεξη το παιδί, δεν τον σταματάει τίποτα. παίζει μπάλα όπου θέλει, και εδώ μας το δηλώνει ξεκάθαρα.
και εμείς, προφανώς, μαζί του είμαστε..

PJ Harvey - Let England Shake

ξαναπήρε την κιθάρα, περίπου, και μας ξαναπήρε τα μυαλά. αρέστηκα και στα προηγούμενα, οκ, αλλά εδώ είναι το σπίτι της. σαραντάρα πλέον, πιο όμορφη από ποτέ, αν ρωτήσετε εμένα,
πιο ουσιαστική αν θέλετε. εξελίχθηκε. και θέλουμε και άλλο...

Sarabante - Remnants

έλα που δεν το βλέπατε. έκρηξη κανονικά. southern lord. ελλάδα. ποτέ ξανά αυτά τα δύο τελευταία δεν είχαν κάτι κοινό. τουλάχιστον περήφανος για τα παιδιά, ο δίσκος σε αρπάζει από τον λαιμό, και δεν σε αφήνει με τίποτα. και εκεί που λες ότι είναι γαμάτο, πάρε και το κομμάτι στα ελληνικά. αλήθεια, πάει πιο πάνω ο πήχης; ελπίζουμε για θετική απάντηση....

empty, fragile, weak

τι όμορφο που είναι να κολλάς με μία διαφορετική μπάντα κάθε βδομάδα.
λίγο καιρό πριν το έπαθα με τους tranquillity, όπως θα έχουν ήδη καταλάβει οι "ψαγμένοι".

ξαναψάχτηκα και εγώ λοιπόν,
και κάθησα και είδα το live dvd που κυκλοφόρησαν.
στην εισαγωγή του κομματιού ο αγαπημένος mikael μας λέει πως το αφιερώνει σε "εμάς τους μεταλάδες". επειδή εμείς ξέρουμε, έχουμε βρει τον επίγειο παράδεισο,
ενώ όλοι οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

διαφωνώ ξεκάθαρα στην αρχή, και για να είμαι ειλικρινής (δεν σε ξεπέρασα),
αυτό το συναίσθημα κράτησε λίγες μέρες.
μέχρι που μίλησα με έναν συνάδελφο που σέβομαι γενικότερα,
και μουσικά προφανώς, αλλά ο συγκεκριμένος ας πούμε πως αντιδράει κάπως στην μουσική που χαρακτηρίζω εγώ ως "καλή".

είχα βάλει ένα κομμάτι, και του αναφέρω πόσο με αρέσει,
και αναφέρει την απουσία της μελωδίας στο κομμάτι,
και την πλήρη κάλυψή της από τον ρυθμό.

ξαφνικά όλα ήταν πιο καθαρά.
προφανώς ο mozart και ο bach έχουν γράψει πιο μελωδικά κομμάτια,
αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά.
όταν έγραφαν αυτοί μουσική δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο πίσω.
δημιουργούσαν. έπαιρναν κάτι από το μηδέν, και του έδιναν υπόσταση.

αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
αναμενόμενο είναι λοιπόν ότι θα προσπαθήσουν οι μουσικοί να κάνουν κάτι πιο ρυθμικό,
και να δώσουν βάση αλλού, στο συναίσθημα ας πούμε, στο video clip ίσως, στο ξέσπασμα "εμείς οι μεταλάδες".

εκεί ένιωσα τι εννοούσε ο μιχάλης.
υπάρχει τέτοιος κορεσμός, μέσα και έξω από την μουσική (βιομηχανία),
που δεν σε αφήνει πολλά περιθώρια στην δημιουργία.
και όμως, υπάρχουν συγκροτήματα που προσπαθούν να κάνουν το κάτι διαφορετικό,
να μην μπουν σε καλούπια.

"these eyes will never see,
covered up from reality"

και είναι έτσι ακριβώς,
η σημερινή "πραγματικότητα" είναι κάτι άλλο,
δεν είναι οι κάφροι από την σκανδιναβία.

εγώ γιατί έχω την εντύπωση όμως,
ότι αν ζούσαν σήμερα οι μεγάλοι της κλασικής μουσικής,
θα έγραφαν καφρίλες, και όχι μελωδίες....??

Βρέχει Στην Φτωχογειτονιά

αγαπημένη ώρα η βραδυνή,
και τώρα, μετά από πολύ καιρό, είπα να ξανάρθω..

τελευταία δεν είμαι ο εαυτός μου,
είμαι κάπως σαν τον καιρό, μία κρύο, μία ζέστη.
και η βροχή εκεί έξω ταιριάζει.

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν τις βροχής τις στάλες

βέβαια, εδώ να πω τον αληθινό λόγο που ήρθα.

αυτό το υπέροχο τραγούδι,
το λιγότερο αγαπημένο από τον δίσκο μέχρι σήμερα,
με έκανε "κάτι", ξέρετε τι εννοώ νομίζω,
είναι αυτό που ακούμε, αγαπάμε,
αλλά πρέπει να έρθει η στιγμή, η κατάσταση,
έτσι ώστε να γίνει ένα τραγούδι βίωμα.
και έτσι με αυτό σήμερις. έτυχε, που λέει και λεωνή.

απίστευτα κομβικό το σημείο σήμερα.
και δεν ξέρω γιατί έχω αναφέρει τόσο πολύ αυτήν την λέξη.
συνήθως αναφέρω άλλες, όπως μου λέει και η nevena,
οπότε κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό.

μάλλον κοιτάω πολύ το παρόν.
και λίγο το παρελθόν, με βάση την playlist μου.
όχι το μέλλον όμως.
δεν μπορώ να ξεφύγω από το παρόν,
τρομερό μειονέκτημα λέμε.
δεν βλέπω τα πράγματα να φτιάχνουν,
όλοι πήρατε τον δρόμο σας ρε, και καλά ξηγηθήκατε.
μου φαίνεται ότι χρειαζόμαστε και εμείς μία καινούρια αρχή.


ψάχνω να βρω μία απάντηση, αλλά δεν βγαίνει τίποτα.
νομίζω όμως ότι τζάμπα γκρινιάζω.
κανείς δεν ακούει, ενώ είμαι αρκετά ξεκάθαρος.
είναι σαν να μου σερβίρουν ένα πιάτο, χωρίς να το έχω ζητήσει.
και αναρωτιέμαι, που λέει και ένα τραγούδι,
τι χρειάζεται να κάνω, για να αλλάξει το σκηνικό.
πάντα το πρώτο βήμα είναι το σημαντικότερο, και συμφωνώ.
αλλά στην περίπτωσή μου, δεν εξαρτάται μόνο από εμένα.

τεσπα, όλο γράφω λέξεις, και όλο τις σβήνω,
δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω κάτι εδώ.
μάλλον δεν ήθελα να κοιμηθώ,
ή παίζει να ήθελα υποσυνείδητα δεύτερο καφέ στα καπάκια.

and i wonder...and i still wonder...

it's supernatural, extra-terrestrial

εγώ φταίω??
ε όχι.

ήρθε η ώρα για την αλήθεια..
είναι γεγονός ότι αγαπάω την metal μουσική,
αλλά όχι μόνο αυτήν.
ναι ladies and gentlemen,
θα το πω, ποτέ δεν αίσθάνθηκα μεταλάς.

δεν ξέρω γιατί,
και αν το σκεφτεί καλά κάποιος,
με αυτήν την μουσική μεγάλωσα,
οι μνήμες που έχω έχουν συνδεθεί με τα ανάλογα κομμάτια,
αλλά πάντα έπαιζε και κάτι άλλο στο background.

το θέμα αυτό λοιπόν το σκέφτηκα προχτές,
μία φίλη δεν μπόρεσε να δεχτεί ότι με αρέσει η katy perry.
αλλά ναι, περνάω καλά με τα τραγούδια της,
δεν ντρέπομαι.
(με τέτοιο νούμερο σουτιέν δεν γίνεται να ντρέπεσαι άλλωστε)

και προφανώς δεν είναι μόνο αυτή,
η λίστα με τις απαγορευμένες απολαύσεις είναι μεγάλη....
ας ασχοληθούμε με την tr00 πλευρά όμως,
αυτήν την γυναικωτή.

γιατί να μην είναι όμως politically correct
να γουστάρεις μία κάπως επιφανειακή μουσική?
οκ, δεν θα αλλάξει την ζωή σου,
αλλά αν αλλάξει την διάθεσή σου,
δεν έχει κάνει την δουλειά της??

ε ναι ρε πούστη, πίτσα.

και με την από κάτω, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια...

κάποτε είχα μία συζήτηση με μία κοπέλα, αγαπημένη,
η οποία έλεγε ότι παίζει να κάνει κάτι με ένα παληκάρι,
αλλά φοβάται επειδή μάλλον είναι μαλάκας.
η άποψή της λοιπόν ήταν ότι ίσως αλλάξει αν κάνουν σχέση.
yeeeeah, no.

και της το είπα όσο πιο κατανοητά γίνεται.
ΔΕΝ υπάρχει βάθος σε εμάς, είμαστε εντελώς επιφανειακοί.
ότι βλέπεις ρε συ, δεν έχουμε layers χαρακτήρα,
αν περάσει μία ημίγυμνη, θα την κοιτάξουμε, τουλάχιστον...

δεν φτάνει παραπέρα το μυαλό μας,
γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει παραπέρα.

και όταν λοιπόν με φτιάχνει κάτι,
αυτό αρκεί, δεν χρειάζεται κάτι extra κάποιες φορές,
και δεν είναι κακό.

στην τελική, έτσι ξεχωρίζεις πιο εύκολα τις άλλες στιγμές,
δεν υπάρχει μουσική για όλες τις ώρες,
πέρα από τους thievery.

άντε καλή βραδιά,
μετράμε ανάποδα.....

Πήρα το Grand Slam!

και όλα άλλαξαν.

Σήμερα λοιπόν, μετά από 4 άκαρπες προσπάθειες,
άνοιξα τον δρόμο για την δόξα.
πλέον είμαι και επισήμως Νο1 στον κόσμο,
και τώρα θα πρέπει "απλά" να διατηρήσω αυτόν τον τίτλο.

αλλά δεν ήρθα εδώ σήμερις για πω αυτές τις μαλακίες.

σκόπευα να κάνω αυτό το ποστ από τις 15 ιουνίου, περίπου.
οπότε, ας τα πάρουμε από την αρχή.

υπέροχοι οι interpol που λέτε.
κάποιοι ζήλεψαν που δεν τους είδαν,
κάποιοι απλά ήταν αδιάφοροι,
και ο καφάσης χαρακτηρίζει κάθε συναυλία,
που δεν έχει το συστατικό sodom μέσα, γυναικωτή.
όλα καλά δηλαδή..

φανταστικά και στην αθήνα,
είδα καλούς φίλους, έκανα και κάτι 6ωρους καφέδες άλλο πράμα,
έλιωσα στο rock band (με κόλλησες Γιώργο), και γύρισα πίσω,
κάπως ξενερωμένος, τολμώ να πω.....

ε ναι, λογικό ήταν,
όλη την ημέρα έλιωνα στο rock band,
μέχρι να σχολάσει κάποιος από την δουλειά,
ή ξεκλέψει κάποιος χρόνο.

δηλαδή, καφέ και τσιγάρο, misery business στα drums (χωρίς σχόλια),
εκτός και αν χτυπούσε το τηλέφωνο, και έφευγα για καφέ...!!

και έγινε και το ιστορικό,
ήμανε γκεστ σε μία ιντερνετοραδιοφονική εκπομπή σε λέω.
μεγάλες στιγμές εκείνη η πέμπτη,
δεν θα την ξεχάσω εύκολα εκείνη την βραδιά,
να είστε καλά, ξέρετε ποιοί Γιάννη ....!!

επιστροφή λοιπόν πίσω,
με πολύ δουλειά, πολύ όμως,
με extra πραγματάκια ξερωγω, ένας χαμός,
εγώ και ο θεός στην μουσική όμως..
ευτυχώς όλα πήγαν καλά, δεν υπήρξε θέμα...

α ναι, μετά ήρθαν οι μέλισσες




πήρα και μία εβδομάδα εκτός τον ιούλιο που λέτε,
ήρθαν και οι μέλισσες, εξ'αθηνών,
και πήγαμε χαλκιδική, να θαυμάσουμε.
και αυτό κάναμε.
Τοτέμ. καλή συνέχεια. fire, water, burn.

και τώρα περιμένουμε..
οι μισοί θα την κάνουν πλήρως,
αλλά είπαμε, skype έχουμε, ΠΑΟΚ είμαστε,
δεν φοβόμαστε τίποτα.....

ωραία πάει μέχρι στιγμής το καλοκαίρι,
πάλι λείπουν κάποιοι, αλλά δεν γκρινιάζω,
ο χειμώνας προβλέπεται αδυσώπητος,
αρραβωνιάρα κανόνισε, οι δυό μας θα είμαστε παλι....

up the irons.

... not.

προς θεού όχι δηλαδή.

σήμερις, λίγο-πολύ, θα κρατηθούμε στα γνωστά καντούνια.

διάβασα λοιπόν, τον αγαπημένο grafia,
και έπιασε ένα θέμα που με ενδιαφέρει και εμένα προσωπικά,
ίσως το έχω αναφέρει κιόλας.

στα πλαίσια της "διαφήμισης" λοιπόν,
εδώ θα διαβάσετε το άρθρο που λέω

http://jonkaps.blogspot.com/2011/04/we-are-kids-of-our-time.html

τα λέει ωραία, γενικώς,
και ειδικώς το πιάνει από μία καλή οπτική γωνία.

έχω την εντύπωση όμως, ότι κάτι ξεχνάει,
κάτι αφήνει μισό, και λογικό είναι, 2-3 παράγραφοι είναι, τι να πρωτοπείς....
και είπα, αντί να κάνω σχόλιο, ας πω και εγώ την μαλακία μου.

η κατάσταση με τους κολλημένους στα 80's είναι αστεία,
και το θέμα είναι ότι κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο,
από αυτό που έκαναν τα ινδάλματα τους.

όταν όλος ο κόσμος άκουγε ντίσκο και δενξέρωγωτι,
αυτοί έβγαιναν και γρύλιζαν, μιλάμε για ανθρώπους που έβλεπαν μπροστά.

αν τότε, αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούσαν σαν τους δικούς μας,
ακόμα progressive rainbow θα ακούγαμε.

το θέμα λοιπόν είναι η εξέλιξη,
αυτή είναι η μαγική λέξη.


και στα 90's υπήρξαν μπάντες που είδαν μπροστά.
κάποια πράγματα βέβαια μπήκαν στην μέση,
και έτσι ποτέ τα 90's δεν έγιναν 80's,
από την άποψη της αίγλης δηλαδή.

υπήρξαν οι faith no more, οι tool, οι rage against the machine,
και πολλά άλλα είδη, όμως όλα είχαν ένα "αλλά".

το πιο τίμιο ήταν το σουηδικό death,
αν θέλετε την άποψη μου,
αλλά έτσι όπως έγινε στα 00's, κατάφερε και αυτό να πάρει το "αλλά" του.

η αρχή έγινε με τους nirvana,
που όπως είπε ένας μεγάλος άνθρωπος,
κατέστρεψαν την undergound σκηνή,
αλλά έσβησαν και το ντεμέκ metal, τους ποζεράδες δηλαδή.
glam rock my ass ρε σεις,
metal μουσική για γκόμενες, δεν είναι metal, τέλος.

και τώρα αρχίζουμε να χάνουμε την μπάλα.
00's.
παναγία μου, ο χαμός ο ίδιος,
χάνει το metal την ζώνη με τις σφαίρες, και η ζώνη με τις σφαίρες το metal.

εδώ και αν δεν έγινε μπάσιμο στην mainstream σκηνή.

και αυτό που μου έμεινε εμένα σήμερα,
είναι ότι πραγματικά πήγαν να κάνουν ότι έγινε στα 80's.
nu-metal πέστο, rap metal, δεν είναι εκεί το θέμα.
λίγη μελωδία από prog rock,
λίγο rap, και βγάλαμε καινούριο είδος.
όχι.

η κατάσταση ξέφυγε τόσο πολύ,
που σήμερα μετράμε περίπου 500 υποείδη του συγκεκριμένου στυλακίου.

το συμπέρασμα είναι ότι στην προσπάθεια να γίνει κατι διαφορετικό,
ξέφυγε τόσο πολύ, που αυτοαναιρέθηκε.

εγώ πάντως την αγάπησα την δεκαετία του 2000.

μέσα από τους neurosis,
βγήκε ολόκληρο είδος, το οποίο ήταν πραγματικά καινούριο.
post-metal το λέμε, αλλά όπως λέει και ο saf,
ο όρος δεν είναι ακριβώς μουσικός.

πέστο sludge καλύτερα.

αργό, βαρύ και μεγάλο σε διάρκεια.
οπότε, σκεπτόμενος ολόκληρο το "post" κίνημα,
θα πω ότι κάτι έβγαλε η δεκαετία.

και για να ελαφρύνουμε και λίγο το θέμα,
κάτι έβγαλε η δεκαετία,
αλλά επίσης έβαλε και τις γυναίκες ξανά μέσα στο παιχνίδι.
το παιχνίδι το σωστό όμως.

πλέον αυτές είναι:

julie.

και κορίτσαρος, και μπλουζάρα.

ε καλά, αυτή είναι μοντέλο, τι να λέμε

Tamaki Kunishi

όσο γλυκειά, τόσο νευρική...

παντού πρέπει να υπάρχει μία φωτογραφία της  paz νομίζω

 

ok, η sophie δεν είναι metal, αλλά είναι γαμάτη

η jarboe μπορεί να είναι περήφανη νομίζω.

βλέπω λοιπόν,
πως το metal, πλέον, προσπαθεί να ξαναπάει στα παλιά του λημέρια.
εκεί που δεν ήταν και τόσο "της μόδας".

πέρα από κάποιες φάσεις,
αυτή η μουσική ποτέ δεν απευθύνθηκε στην μάζα.
όταν το έκανε, πέτυχε, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός της.
δεν δημιουργήθηκε για αυτό.

εγώ πάντως χαίρομαι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα,
νομίζω ότι, για τα δικά μου γούστα, υπάρχει φως.

και η γενιά που έρχεται, είναι πιο έτοιμη από κάθε άλλη,
βλέπε kvelertak, deafheaven, oathbreaker..
long live deathwish σε λέω...!!

συνήθως, μετά την ηρεμία, έρχεται καταιγίδα...
άντε να δούμε..