ode to my family

πως θα ήθελες να σε θυμούνται αλήθεια..;

δύσκολες ώρες, ακόμα πιο δύσκολες από αύριο,

αφού κανείς μας δεν έχει δει αυτήν την πόρτα τόσο κλειστή.

το stones μας, 

εκεί που είμασταν τόσα χρόνια,

αλλάζει στέγη, αλλάζει τοποθεσία.

από αύριο οι συγκεκριμένοι τοίχοι θα έχουν μόνιμο σκοτάδι,

και αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε όλοι μας.

προφανώς η κατάσταση στην πόλη δεν είναι ιδανική,

οι καιροί αλλάζουν, ξανά,

και πρέπει να προσαρμοστούμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

αλλά ρε μήτσο, όχι.

δεν μπορώ να πάω εύκολα παρακάτω,

αν και θα το κάνω, αφού (με) ξέρω.

για καλό γίνεται, 

και είναι προφανές,

αφού όλοι εδώ είμαστε, 

και όλοι εκεί θα είμαστε.

οι τοίχοι είναι το θέμα δηλαδή;

πες το και έτσι.

ο κόσμος που γνωρίσαμε εκεί,

ο κόσμος που μας δέχτηκε,

ο κόσμος που δεχτήκαμε,

οι ιστορίες, τα βλέμματα, 

οι έρωτες, οι απογοητεύσεις,

τα σπασίματα, τα φτιαξίματα,

οι καλημέρες και τα αντίο..

ο κοντός, ο πέτρος,

η σάσα, η τέτα, η μαρία, η έμα,

ο θανάσης, ο "γιαννάκης", ο βαγγέλης, ο δημήτρης..

στις στιγμές λέμε αντίο,

στις σκηνές που δεν θυμόμαστε, αλλά υπάρχουν.

τι εννοείς;

είναι δεδομένο ότι άλλαξαν πολλά, ανά τα χρόνια,

και αυτό ισχύει και εδώ,

πολλοί ήρθαν, πολλοί έφυγαν,

τίποτα δεν έγινε απότομα.

απλά τώρα το κοιτάξαμε όλοι στα μάτια,

τώρα που βρεθήκαμε όλοι μαζί,

ξέροντας την κατάληξη.

ξέραμε την συνέχεια,

απλά επιλέγαμε να μην την συζητάμε.

να κάνω μία παρένθεση, 

και να το πάω στο προσωπικό,

αν θέλετε..

πολλά μπορώ να πω,

κάποια τα έχω μοιραστεί ήδη,

αλλά θα συνεχίσω και εδώ.

η λέξη ευχαριστώ είναι λίγη,

αν είχατε ένα μέρος, δεύτερο σπίτι φάση,

ίσως με καταλαβαίνετε.

μία πόρτα που ξέρεις ότι μπορείς να την διαβείς όποτε θέλεις,

και να βολευτείς μέσα, ασχέτως της ώρας, του κόσμου,

πάντα θα είχες έναν γνωστό να αράξεις,

πάντα θα υπήρχε κάποιος που θα χαιρόταν να κάτσεις μαζί του.

είχα την τύχη να δουλέψω σε ένα τέτοιο μέρος,

ένα δεύτερο σπίτι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

είχα την τύχη να πληρώνομαι από ένα τέτοιο μέρος,

ήταν πραγματικός παράδεισος για εμένα.

όταν χρειαζόταν ήμουν σοβαρός, συνήθως πριν πιούμε,

πριν τις 5

αλλά αυτό που γινόταν μετά τις 5,

εκεί που μείναμε οι λίγοι, οι δικοί μας,

μπορεί να περιγραφεί από την δική μου πλευρά κάπως έτσι

μετά τις 5

η χαρά είναι ξεκάθαρη,

αλλά αυτό που την κάνει ιδιαίτερη, μοναδική,

είναι η χαρά του κοριτσιού πίσω,

που εκείνη την στιγμή δεν την γνώριζα, 

(ειδικά στην κατάσταση που ήμουν,

τρένο να περνούσε από δίπλα μου δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι)

αλλά υπήρχε, και ήταν αυτό που έκανε την διαφορά.

αυτοί οι άνθρωποι, αυτούς θέλεις δίπλα σου,

αυτούς χρειάζεσαι, αυτούς ζητάς.

δεν ήταν ντεμέκ, δεν ήταν ξαναζεσταμένο φαί,

ήταν η ανάγκη μας να περνάμε καλά, 

και αυτό έβγαινε και στον κόσμο (έλα λίγο),

αυτό το ήξερε όποιος είχε περάσει λίγο χρόνο με εμάς,

δεν μπορούσαμε να το κρύψουμε.

πολλές στιγμές,

πολλοί άνθρωποι, 

πολλές μουσικές,

όλα ήταν σε έναν απίστευτο βαθμό,

too good to be true που λέμε και στο χωριό μου.

ωριμάσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια,

ζήσαμε πολλά, θυμόμαστε τα μισά περίπου,

αλλά δεν μας πειράζει αυτό,

το θέμα είναι να ξυπνάς χωρίς πονοκέφαλο την άλλη μέρα..

χρήστο, δημήτρη,

έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις εκεί μέσα,

έχουμε πει πολλά δικά μας,

έχουμε ξεφύγει, έχουμε αναρωτηθεί,

έχουμε γελάσει, έχουμε γίνει ρόμπες,

έχουμε κάνει όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε.

δεν έχουμε αφήσει κάτι στην μέση,

κάναμε όλα αυτά που κάνεις εκεί που δένεσαι,

όχι με τους τοίχους, αλλά με την ιδέα.

δίνοντας πόνο 2011 version

ελπίζω να μην χαθεί κάτι στην πορεία,
θα είναι πολύ αρνητικό αυτό,
θα είναι και στο χέρι μας βέβαια.

με την ευκολία που το λέω δεύτερο σπίτι μου,
με αυτήν την ευκολία θα πω και τον κόσμο εκεί μέσα,
οικογένειά μου.

και ας λείπουν τώρα, κάποιοι,
δεν αλλάζει κάτι.

πολλά ίσως αλλάζουν,
αυτό δεν θα αλλάξει όμως,
όσος καιρός και να περάσει, όσα χρόνια.

οικογένεια.

αφου δεν μπορώ να πιω άλλο ρε τέτα, 

βάλε ένα σφηνάκι να φύγω

άσχετο, αλλά να το πω.

πριν από καιρό,
όταν άρχισα να παίζω στο stones,
ήθελα να έχω ένα εισαγωγικό κομμάτι,
ένα τραγούδι που θα είναι πάντα το πρώτο κομμάτι που θα παίζω.
αυτό κάνω και στο pulp επίσης, είναι άποψη και έτσι.

το βρήκα στο triad των tool,
από το δοκιμαστικό ακόμα,
και το κράτησα μέχρι την τελευταία φορά.

όποτε έμπαινα, ήταν το πρώτο κομμάτι που έβαζα.
το κομμάτι που έχω παίξει περισσότερο από όλα.

την παρασκευή που χαιρετήθηκα με μία ψυχή,
μου ζήτησε να το βάλω.
και όταν μπήκε, κατάλαβα ότι δεν θέλω να το ξαναβάλω αυτό το κομμάτι.

προχτές ήταν η τελευταία φορά που το έπαιξα λοιπόν.
αν βάλω και στην εξίσωση το συγκρότημα,
μάλλον δεν θα το ξαναακούσω ποτέ έξω.

και τι ειρωνία θεέ,
το τελευταίο κομμάτι που άκουσα στο stones ήταν επίσης tool.

άντε 'γεια μας

i just wanna save you boy

με έπιασε το ρομαντικό πάλι.

το δικό μου, ξέρεις, το ωραίο, το αντρίκιο.

είναι κρίμα να μιλήσω για ένα μόνο τραγούδι,

πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε και για χιτάκι,

αλλά θα το δοκιμάσω τώρα, 

τώρα που είναι ζεστή η πληγή ακόμα,

έτσι μάθαμε από παιδιά άλλωστε..

ρίξε μία γρήγορη ματιά στις λέξεις,

άντε έχω όρεξη σήμερα, όλα στο πιάτο λέμε,

βάλε και το κομμάτι να παίξει, και πες με

It kills me not to know this but I've all but just forgotten
What the color of her eyes were and her scars or how she got them
As the telling signs of age rain down, a single tear is dropping
Through the valleys of an aging face that this world has forgotten

There is no reconciliation that will put me in my place
And there is no time like the present to drink these draining seconds
But seldom do these words ring true when I'm constantly failing you
Like walls that we just can't break through until we disappear

So tell me now if this ain't love then how do we get out?
'Cause I don't know

That's when she said I don't hate you boy
I just want to save you while there's still something left to save
That's when I told her I love you girl
But I'm not the answer for the questions that you still have

And the day pressed on like crushing weights
For no man does it ever wait
Like memories of dying days that deafen us like hurricanes
Bathed in flames we held the brand, uncurled the fingers in your hand
Pressed into the flesh like sand, now do you understand?

So tell me now if this ain't love then how do we get out?
'Cause I don't know

That's when she said I don't hate you boy
I just want to save you while there's still something left to save
That's when I told her I love you girl
But I'm not the answer for the questions that you still have

One thousand miles away, there's nothing left to say
But so much left that I don't know
We never had a choice, this world is too much noise
It takes me under, it takes me under once again

I don't hate you
I don't hate you, no

So tell me now if this ain't love then how do we get out?
'Cause I don't know

That's when she said I don't hate you boy
I just want to save you while there's still something left to save
That's when I told her I love you girl
But I'm not the answer for the questions that you still have

I don't hate you (x4)

τα έχουμε πει εδώ και καιρό,

δεν θέλουμε την τέχνη που βγαίνει από την καλοπέραση.

όχι γιατί είναι ντεμέκ, δήθεν,

αλλά πρέπει να ζεις για αυτό που κάνεις,

να ζεις από αυτό, όχι αναγκαστικά οικονομικά,

ψυχολογικά κυρίως.

τον τραγουδιάρη λοιπόν,

τον κορόιδευαν λέει μικρό,

γιατί έχει διαφορετικά χρώματα στα μάτια του,

ετεροχρωμία (heterochromia) λέγεται η ασθένια, 

παντού υπάρχει η ελλάδα και έτσι.

μιλάμε για μία από τις πιο.. αριστερές μπάντες που κυκλοφορούν στην πιάτσα.

και ξέρετε ότι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι,

δεν είναι μακριά ο δρόμος από τον θανάση, στον βασίλη,

για να μιλήσουμε και λίγο στην δική μας γλώσσα.

αν ακούσεις "απλά" το κομμάτι,

ίσως και να μην πιάσεις το νόημα (αρτέμη),

ανεβαστικό, χαρούμενο και το βίντεο, μια χαρά.

αλλά όπως όλα τα δικά μας,

πάντα θα υπάρχει και ένα δεύτερο ανάγνωσμα,

κάτι στο βάθος,

κάτι να σε βάλει να σκεφτείς.

αλήθεια, πόσες φορές το έχεις δει αυτό,

αυτό που αναφέρει ρε αρτέμη,

το όλο θέμα του "σωσίματος",

σε μία ερωτική σχέση, 

αλλά όχι μόνο, για να τα λέμε σωστά.

προσωπικά,

μου βγάζει κάτι το ιδιαίτερο, 

όχι μόνο η ερμηνεία,

αλλά η όλη απόδοση του συγκροτήματος,

οι παύσεις, η μελωδία, ξέρεις, 

σίγουρα το άκουσες το κομμάτι, 

καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω.

δεν είναι η σωτηρία το θέμα σε μία σχέση,

δεν κάνεις σε κανέναν χάρη,

και δεν χρειάζεται καν να κάνεις ερωτήσεις.

και τρελαίνομαι γιατί είναι από αυτά τα τραγούδια,

που θέλεις να ακούς ενώ έχεις την μπύρα στο χέρι,

φωνάζοντας και γκαρίζοντας,

αφού έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου.

επιπλέον, μην ξεχνιόμαστε,

αναφέρομαι τόση ώρα 

στην ποιοτικότερη αμερικάνικη punk rock μπάντα των τελευταίων χρόνων.

συγκροτήματα με δίσκους,

σαν και αυτόν που έβγαλαν φέτος,

σαν και τους προηγούμενους 3.

οπότε βάλτε το appeal to reason,

ανοίξτε και μια μπύρα,

και αφήστε μία ακόμα ιστορία να ξετυλιχθεί,

είναι κρίμα να κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτά,

ότι χρώμα και να είναι.