χαλασμένος δίσκος

(slow decay, I won’t stop fighting;yet)

Ήταν σαν τότε που θυμάμαι.

Τότε που όλα ήταν τόσο ίδια, που περίμενα.
και τώρα θυμήθηκα πάλι, και δεν ξέρω που ακριβώς θα καταλήξει αυτό.

Ψάχνω το μηδέν στον άξονα,
αλλά πως γίνεται όλα να γυρνάνε στα δικά σου μάτια.

Μάλλον ήταν σαν εκείνη την ημέρα που γυρνούσα πίσω,
και πρόσεξα κάτι για πρώτη φορά,
εκείνο το δάσος που φαινόταν τόσο πράσινο,
μα όσο πιο πολύ το κοιτούσα, τόσο περισσότερο έχανα τα χρώματα,
ήταν σαν να ήμουν παρών σε μία γένεση,
σαν μία τεράστια ακτίνα φωτός να ανάβλυζε από εκεί,
ξαφνικά όλα ήταν λευκά.

Σαν το λευκό που με τραβούσε στο βλέμμα σου,
λες και το χρώμα ήταν το φημισμένο τραγούδι από τις σειρήνες.

Και θυμάμαι να βουτάω μέσα στο άγνωστο,
δεν ήξερα πόσο θα διαρκέσει η πτώση,
δεν ήξερα καν σε τι θα προσγειωνόμουν,
αλλά σήμερα τα θυμήθηκα,
και δεν ξέρω αν πέφτω ακόμα.

Περίεργη πράγμα η μνήμη,
μάλλον η απόλυτη ησυχία έχει την τάση να την φέρνει στο προσκήνιο.

Ακόμα πιο περίεργο είναι αυτό που δεν μπορούσες κάποτε να σκεφτείς
ότι μπορεί να είναι πιθανό,
μα να το βλέπεις τόσο κοντά λίγο καιρό μετά.
θύμισέ μου να μην στοιχηματίσω ποτέ για το πώς θα μας βρει ο χρόνος,
όταν όλα μπορούν να ανατραπούν τόσο γρήγορα,
όσο μία ματιά που ήρθε και έφυγε, ή μία ματιά που δεν υπήρξε ποτέ.

Αισθάνομαι τόσο ειρωνικός,
φροντίζω να περιτριγυρίζομαι από χαρά,
αλλά πάντα καταφέρνω να ξεφεύγω και να έρχομαι σε εσένα όταν με καλείς,
σαν να θέλω να ακούγομαι επίτηδες παράφωνος.

Ευτυχώς όμως αυτήν την ηχογράφηση την ακούω μόνος.