untitled #2

ακούτε το Θ.Ε.Λ.Ω. ,
τον αγαπημένο σας ραδιοσταθμό.

Ήταν μία καλή νύχτα,
ο Άρης σας χαιρετάει,
όχι λέγοντας καληνύχτα,
απλά λέγοντας

ντέφτοουνσ

λίγο καιρό πριν είχα πει ότι οι deftones είναι οι pearl jam της γενιάς μας,
και το σκέφτομαι πολύ τώρα τελευταία.

το ψιλοέπιασα όταν το έγραφα,
δεν το έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως.
4 χρόνια διαφορά έχουν τα ντεμπούτα τους,
δεν νομίζω να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά,
έτσι ώστε να δικαιολογεί τέτοια ατάκα.

και σήμερα, ερχόμενος από την δουλειά,
δεν έγινε κάτι διαφορετικό, από αυτό που γίνεται πάντα.
σχολάω, και ψάχνω να ακούσω κάτι.

καταλήγω στο ότι θέλω κάτι ανθρώπινο,
και έρχεται η επιφώτιση.

μα πόσο "εκεί" είναι το album???
όσο ταξιδιάρικο, τόσο άμεσο,
όσο ατμοσφαιρικό, τόσο... "εκεί".

και άντε, να πω πως πέτυχαν συνδιασμό πλανητών,
και κατέληξαν σε μία γαμάτη φωτοβολίδα, πάλι τα ίδια θα σκεφτόμουν.

αλλά αυτό που με κόλλησε τέλεια σήμερα αυτός ο δίσκος,
μπορεί να γίνει αύριο με οποιονδήποτε άλλον δίσκο τους.
ελάχιστες μπάντες μπορούν να περηφανευτούν κάτι τέτοιο,
πλήρη δισκογραφία, με την ουσιαστική σημασία της λέξης.
εδώ δεν μιλάμε για έναν-δύο καλούς δίσκους,
εδώ λέμε για μία μπάντα που μπήκε την δυσκολότερη, ίσως,
περίοδο στην μουσική ιστορία (rap-metal, nu metal, metalcore),
και λίγους μήνες πριν ξαναέβγαλε δισκάρα.

είναι αυτό που λέμε ολοκληρωμένη μπάντα,
με τα ήσυχα σημεία, τα δυνατά, τα ξεχαρβαλωμένα,
τα ατμοσφαιρικά, αυτά όλα τα οποία μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ένα κομμάτι,
να το κάνεις δικό σου, εσύ και άλλοι πόσοι, που έχουν δίσκους τους.

μουσική για να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς,
να κλάψεις, να επιτεθείς.
δεν ξέρω τι και πως, αλλά καταφέρνουν να τα συνδιάζουν πάντα όλα αυτά.
και είναι εκεί, είτε είσαι ανεβασμένος, είτε θέλεις να πέσεις στα τάρταρα.

εντάξει, δεν μπορώ να σκεφτώ "αντικειμενικά",
αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται,
η όλη σκέψη της μουσικής είναι υποκειμενική νομίζω..


και γιαυτά, περίπου,
θα πω πως οι deftones είναι οι led zeppelin της γενιάς μας,
τώρα μου ακούγεται λίγο καλύτερο.
και όσοι ψαγμένοι, για ξανακοιτάξτε το roots bloody roots των sepultura,
το video του 1996, και ξαναδείτε την μπλούζα του max,
εκεί που νομίζετε ότι λέει dickies, το κλασικό το logo ντε,
δεν λέει dickies. κάτι άλλο λέει.
κάτι θα ήξερε.

συνήθειά μας

απώλεια θηλυκό

• το να χάσει κάποιος κάτι, το χάσιμο

  η απώλεια ενός αντικειμένου, η απώλεια της ισορροπίας

• ο θάνατος ενός συγγενούς ή γενικότερα ενός σημαντικού ανθρώπου, ο χαμός

  η απώλεια του αγαπητού μας φίλου μάς έχει γεμίσει θλίψη

να λοιπόν μία λέξη, μία έννοια,
που μάλλον δεν την είχα νιώσει τόσο πολύ, όσο έπρεπε.

και λέω έπρεπε, επειδή αυτά σε κάνουν πιο δυνατό,
αυτά σε δημιουργούν χαρακτήρα, γιαυτό και είναι αναγκαία.
γιαυτό έπρεπε.

αντ'αυτού, κάθομαι εδώ σήμερα,
και απλά κοιτάω τον χρόνο να περνάει, ξαφνικά.
απότομα. απρόσμενα.

ενώ τίποτα καθημερινό δεν έχει αλλάξει,
πλέον αυτή η καθημερινότητα με σκοτώνει,
κάτι σαν να τα θέλω όλα, και να μην θέλω και τίποτα.
σαν να σιχαίνεσαι τις μέρες που δεν έχεις δουλειά,
σαν να θέλεις να τις αποφύγεις, επειδή ξέρεις πως τότε,
εκείνες τις στιγμές που θα κάτσεις, εκεί θα σε βρει,
και εύχεσαι να μην υπάρχει κυριακή, μόνο δευτέρα.

οφείλω να παραδεχτώ πάντως,
πως εδώ υπάρχει κάτι το πολύ ενδιαφέρον,
καθώς τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει συνήθεια αυτή η αίσθηση,
και δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει.

μάλλον τα έβλεπα διαφορετικά,
δεν μπορώ ακόμα να πω το είδος της διαφορετικότητας,
αλλά σίγουρα δεν ήταν το ίδιο, σίγουρα δεν μιλούσαμε για τα ίδια πράγματα.
το ερώτημα εδώ είναι το γιατί κάθομαι και τα βγάζω όλα στην φόρα,
με αυτόν τον τρόπο.
και η απάντηση είναι ότι δεν ξέρω άλλο τρόπο,
δεν έχω κάτι πιο κατάλληλο τώρα, δεν ξέρω καν αν έχω κάτι άλλο.

δεν έχω τρόπο, η ησυχία είναι αυτό που έχω,
αυτό που ψάχνω, αφού δεν μπορώ να ηρεμήσω αλλιώς.

μόνο βαδίζουμε και πάλι μπροστά.

δύοχιλιάδεςδώδεκα

έλα ωρέι.

ηρθε η ώρα πάλι, και φέτο,
να μοιραστώ τα αγαπημένα μου, φετινά, δισκάκια.

υπήρξε μία συζήτηση για αυτό λίγο καιρό πριν,
καθώς φέτος είναι μία πραγματικά δημιουργική χρονιά,
μήπως και βάζαμε κάποιο φίλτρο στις λίστες μας.

κάτι απλό,
θα ήταν να βάζαμε μόνο δισκάκια που έχουμε αγοράσει.
δεν συμφώνησα, καθώς αυτό είναι σωστό,
αλλά μπορεί εγώ φέτος να έκλεινα τρύπες,
να μην είχα αγοράσει δισκάκια κτλ κτλ.
καλή ιδέα πάντως, τολμώ να πω.

φέτος λοιπον,
θα χωρίσω τα αγαπημένα,
με βάση την χρονική στιγμή που θα ήταν η τέλεια,
για εμένα προφανώς, η ακρόασή τους.

3 οι φετινές κατηγορίες,
και αυτοί που διακρίθηκαν είναι οι παρακάτω:


1. απογευματινός καφές-με ήλιο ή χωρίς

the gathering - disclosure

 περηφάνια και προκατάληψη φάση. εμείς το περιμέναμε, αλλά εντυπωσίασε ακόμα και εμάς, έχουν να πουν πολλά όπως φαίνεται, πολλά ακόμα.. τελικά, μάλλον σκέτο "περηφάνια" είναι, έχουν καταλήξει, και αυτοί, στανταράκι..

paul banks - banks

 από αυτά που θα σε αρέσουν, πριν τα ακούσεις, από αυτά που θα τα νιώσεις όπως ελάχιστα άλλα. δικαίως από τις πιο αγαπημένες φωνές της τελευταίας δεκαετίας..

taylor swift - red

εντάξει, έχει άστρο, δεν ξέρω αν έχει και τύπο να τις γράφει τα κομμάτια, 

άσε που δεν με ενδιαφέρει κιόλας. εμένα με αρέσει, με φτιάχνει, οπότε μέσα είσαι. 

πολύ καλή pop, πλέον. οι ανοιχτόμυαλοι, δοκιμάστε άφοβα.

the vaccines - come of age

το μεγάλο στοίχημα, που λέγαμε ένα χρόνο πριν. 

μπήκαν κανονικά και με τον νόμο στο top, 

και πέρασαν με απόλυτη επιτυχία το βουνό που λέγεται δεύτερο άλμπουμ. 

hvala Nevena, još..

the xx - coexist

όχι ακριβώς απογευματινό, αλλά το προτιμώ εδώ. 

μετά το φοβερό πρώτο δισκάκι, και εδώ έχουμε άκρως δυνατό δεύτερο. 

νομίζω σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για μεγάλο όνομα, αν δεν το κάνουμε ήδη..

mark lanegan band - blues funeral

η ορθότερη φετινή μετάβαση από τον καφέ στη μπύρα. 

χαοτική η φωνή του, απίστευτες οι μελωδίες του, σε παίρνει και σε σηκώνει, 

όπως θα έπρεπε να κάνει ένας καλλιτέχνης με το δικό του όνομα. όπως πρέπει.

2. επιτέλους νύχτα...

downfall of gaia - suffocating in the swarm of cranes

δεν ξέρω αν είναι έκπληξη, δεν το νομίζω πάντως. 

εδώ είναι το φετινό ντεμπούτο που μας πήρε τα μυαλά. 

το post-metal όπως μας αρέσει, με το νεύρο που έχουν τα ντεμπούτα, 

και απλά δεν ξέρεις τι σου έρχεται. ευχαριστουμε Θανάση.

swans - the seer

επέστρεψε για τα καλά ο κ.Gira, και όπως η φωτο, μας δείχνει τα δόντια του. 

δεν είναι εύκολο πάντως, ποτέ δεν ήταν εύκολος άλλωστε, 2 ώρες, διπλό cd, αλλά πραγματικά αν έχεις τόση ώρα περιθώριο, είναι η πρώτη επιλογή...

amenra - mass V

το περίμενα σαν τρελός, ειδικά μετά το live, και όχι μόνο δεν απογοήτευσε, 

αλλά δικαίωσε τα λεγόμενά μου, το όνομα που έχουν κάνει με τόση υπομονή. 

όποιοι τους έχουν δει ζωντανά, καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι οι συγκεκριμένοι, 

πως βλέπουν τους δίσκους τους, τα live τους. μοναδικοί.

neurosis - honor found in decay

το θηρίο, οι πατέρες, η μπάντα που κοντεύει 30 χρόνια ζωής, και ακούγεται λες και παλεύει να κλείσει συμβόλαιο με την μεγάλη εταιρία. έφτιαξαν την μουσική της γενιάς μας, και συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, μόνο αυτοί μπορούν άλλωστε..

3. into the pit

unsane - wreck

το πρώτο, χρονικά για φέτος, που δεν έπαιζε να λείψει τον δεκέμβριο. 

αυτό το πράμα με το παραμορφωμένο μπάσο, δεν ξέρω, με πιάνει πάντα, 

και όταν τα λες απλά και όμορφα, τότε κερδίζεις 100%.

deftones - koi no yokan

έχουν καταντήσει κουραστικοί, πλέον όποιος με λέει ότι γουστάρει deftones, 

κοντεύει να δείχνει γραφικός. δεν ξέρω ποιος τους λέει ακόμα nu-metal, 

μάλλον έχει να τους ακούσει χρόνια, 

καθώς έχουν να παίξουν κάτι παρόμοιο πάνω από 10 χρόνια.

δεν τους βάζεις σε κατηγορία/ες, είναι οι deftones.

narrows - painted

 πολλά συγκροτήματα μας λείπουν, όπως οι botch, 

αλλά μην γκρινιάζουμε, σχεδόν πάντα υπάρχει η λύση. εγώ το λέω απλά "ακραίο", 

δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν το σχολίασε κανείς φέτος, 

προσωπικά το θεωρώ τεράστιο δίσκο...

rolo tomassi - astraea

και εκεί που λες ότι δεν πάει παρακάτω, εγώ τουλάχιστον αυτό είπα, 

εκεί που λες "ότι είχαν να πουν, το είπαν", σου σκάνε αυτό 

και δεν ξέρεις από που σου ήρθε.. χωρίς να χάσουν την τρέλα τους, 

το έκαναν πιο ανθρώπινο, αλλά όχι ακριβώς. 

αν δεν το ακούσεις, δεν ξέρεις για τι ακριβώς μιλάω, πραγματικά.

converge - all we love we leave behind

ναι, μετρούσα ανάποδα μέχρι να βγει. ναι, το είχα κάνει προπαραγγελία. 

ναι, αξίζει να είναι το αγαπημένο μου για φέτος, όσο φανμπόης και να είμαι..

επειδή all we love, we leave behind έλε..

year of summer

ακόμα μία χρονιά πάει να τελειώσει,
και είναι αστείο αν δεις πόσο εύκολα περνάει ο χρόνος.

σαν χθες θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 2012,
πόσο σημαντική και δύσκολη ήταν,
τόσο που λίγο καιρό μετά θα το καταλάβαινα.

πολλές αλλαγές και στην δουλειά,
και προσωπικές, και γενικότερες.

αλλά σήμερα κάθομαι εδώ να δω τι έκανα μέσα στην χρονιά,
τι θα έπρεπε να είχα κάνει, ίσως, και τι θα ήθελα να θυμάμαι.

είπαμε άρχισε δύσκολα, με πολύ τρέξιμο στην δουλειά,
αλλά δεν είχα να κάνω και κάτι άλλο, οπότε δεν τρελάθηκα κιόλας..

τα σκηνικά άρχισαν με την άνοδο στο ιστορικό leiden,
και όντως περάσαμε πολύ καλά, με πολύ τρέξιμο,
και ελάχιστη βροχή.
μία ολόκληρη ημέρα για συναυλία,
τα ονόματα γνωστά, δεν υπάρχει λόγος να τα αναφέρω.

έχει πλάκα πάντως,
να μας βλέπεις, εμάς τους έλληνες, στο εξωτερικό,
είμαστε αρκετά γραφικοί, τολμώ να πώ...

και ok, γύρισα,
ξανά πάλι στα ίδια,
αλλά τώρα είχα τις διακοπές μπροστά,
οπότε ο καιρός πέρασε αρκετά εύκολα,
δεν ξέρω αν πέρασε ευχάριστα, αλλά σίγουρα εύκολα.

ήταν όμορφα στην Θάσο,
είχα χρόνια να πάω, και είχα χρόνια να το κάνω,
ήδη σκέφτομαι την επόμενη εξόρμηση..

και άντε, σήμερα, τα πράγματα στα επαγγελματικά έστρωσαν κάπως,
ελπίζω ουσιαστικά,
αλλά τι μένει πέρα από αυτό..??

το καλοκαίρι ήταν όντως όμορφο,
αλλά όπως και να έχει, μιλάμε για 3 μήνες,
και εγώ δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού ούτως ή άλλως.

και είναι όλα τόσο περίεργα πλέον,
τόσο μπερδεμένα, που δεν ξέρω αν το 2012 ήταν καλή χρονιά.

το μόνο που μου μένει σήμερις,
είναι να σκεφτώ τα επόμενα βήματα,
μόνος ή με παρέα.

είναι και η ώρα δύσκολη, όπως πάντα,
γιαυτό και οι σκέψεις βγαίνουν με τέτοιο τρόπο,
όχι ευχάριστα, εύκολα.

είναι περίεργη η έννοια της ανασκόπησης πάντως,
ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγει, που θα σε οδηγήσει.

εδώ θα είμαι πάντως και το 2013,
ελπίζοντας να έρθει κάτι καλό, κάτι διαφορετικό,
αυτή η ρουτίνα καλό θα ήταν να τελειώσει κάποτε..

through the sands of time

"and all the wounds that are ever gonna scar me
for all the ghosts that are never gonna..."

και κάπως έτσι ξεκίνησε μία ακόμα ιστορία.

με θύμησε ένας φίλος την παραπάνω μπάντα,
που την είχα ξεχάσει, όπως και αρκετές άλλες,
αλλά την άκουγα κάποτε.

δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, πέρα από αυτό που φαντάζεστε,
μέχρι που, λίγα λεπτά μετά, διάβασα αυτό:

pennylane999


παιδική φίλη, και αναφέρει να μουσικά της κολλήματα,
ε δεν γίνεται λέω, κάτι με οδηγεί εδώ σήμερα...

εκεί που τελείωνε κάτι,
άρχιζε κάτι άλλο, έτσι πάει συνήθως νομίζω.
και κατά έναν περίεργο τρόπο, κόλλησα με τους ιστορικούς nightwish.
γάμησέτα.
και τους άκουγα πολύ, δεν κάνω πλάκα.
αν και σήμερα, είναι, αν όχι οι μοναδικοί,
από τους ελάχιστους που δεν μπορώ να ακούσω πλέον.

φοβερό κόλλημα και οι from autumn to ashes, μην ξεχνιόμαστε,
αλλά ξαναλέω, αν κάτσει κάποιο κομμάτι από μπάντες που άκουγα τότε,
μια χαρά θα κάτσω να το ακούσω,
μάλλον έχω θέμα με τους NW.

το ζήτημα είναι λοιπόν,
αν σεβόμαστε αυτά που ακούγαμε κάποτε,
και αν τα σεβόμασταν αληθινά.

χωρίς κανένα ίχνος ντεμέκ ελιτισμού, ή κάτι άλλο αρνητικό,
δεν μπορώ να πω πως μετανιώνω για κάτι που με άρεσε,
ουδέν κακό που λένε, καθώς από κάθε πράγμα έμαθα κάτι,
από κάθε κατάσταση κέρδισα κάποιες εμπειρίες.

και από αυτά κέρδισα τα δύο πιο αγαπημένα μου άτομα, σήμερα,
και ο ένας, πλέον, είναι πιο μακριά από τον άλλον.
(αυτό είναι άλλο θέμα βέβαια)

είχαν ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα μου τότε,
από τις ντεμέκ φιλίες (λυκοφιλίες το λένε;),
μέχρι τις καταστάσεις που αξίζει να δώσεις παραπάνω χρόνο..

είναι φοβερό πάντως,
πως μετά από τόσα χρόνια,
με καμία επαφή, να θυμάμαι/να θυμάσαι τους στίχους απ'έξω..

έτσι όπως είχα δεθεί με τους muse,
και επισήμως φέτος ξε-δέθηκα btw,
όπως είχα λατρέψει τον manson,
όπως είχα περάσει τόσα με τους garbage,
έτσι ίσως κάνω σε λίγα χρόνια με τους editors,
με τους black dahlia murder, με τους gathering...

είναι φοβερό πάντως,
το ότι κάποια κομμάτια θα σε περιμένουν να τα ξαναθυμηθείς,
και ξανά, θα νιώσεις όλα εκείνα που ένιωθες τότε.

επειδή έτσι όπως αγαπάμε τις στιγμές,
έτσι αγαπάμε και τους ανθρώπους δίπλα μας,
έτσι και το κομμάτι που έπαιζε εκείνη την ημέρα,
έτσι θα το θυμόμαστε..

και προφανώς έχουν συμβεί και αρνητικά,
αλλά δεν θα άλλαζα μία μπάντα/στιγμή/γκόμενα,
επειδή στην τελική δεν άξιζε (βαριά λέξη),
γιατί όλα αυτά με έφεραν σήμερα εδώ.

οπότε, συνεχίζοντας αυτό το σκεπτικό,
θα σας προτείνω να κάνετε και εσείς κάτι ανάλογο.
να δείτε πια πράγματα, μουσικά μιλώντας αλλά όχι μόνο,
έχουν αντέξει τον χρόνο, ακόμα είναι μαζί σας,
αλλά δεν το περιμένατε.


πάντως, έχω καταλήξει στο ότι δεν υπάρχει κακή μουσική,
υπάρχει μουσική που έχεις ακούσει, και μουσική που δεν έχεις ακούσει.
τόσο απλό, όσο ακούγεται.


"for as much as i love autumn,
i'm giving myself to ashes."

untitled #1

ένας χαμός - και είμασταν λίγοι,
μία ένταση - αλλά όλοι γελούσαμε.

είναι περίεργο τελικά,
μεγαλώνω, αλλά ίσως να μην το εκτιμάω κιόλας.
ίσως και να το εκτιμάω,
αλλά υποσυνείδητα, δεν μπορώ να το πω αλλιώς.

γενικά, υπάρχει ένα θέμα,
αλλά δεν ξέρω γιατί, είμαι καλά.

πάντα είχα τα δικά μου,
δεν ήμουν τόσο εξωστρεφής,
ήθελα τις στιγμές μου, και ήταν τόσο σημαντικές.

ας πούμε, δεν μπορώ να "βάζω πρόγραμμα" ότι τώρα θα ακούσω μουσική,
και να έρθεις και να μου το χαλάσεις.
το έχω μέσα στο μυαλό μου ρε συ, το χρειάζομαι,
υπάρχει λόγος που το θέλω.

και σήμερα, έγινα 29 ντε,
το χρειαζόμουν.
και δεν πειράζει τόσο πολύ που έλειπες,
πειράζει που ήσουνα εκεί.

στην ουσία, ποτέ δεν λείπεις,
φροντίζω να σε κουβαλάω όπου πάω.

και έτσι, περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια..

και τώρα έμεινα πάλι με την μουσική,
να προσπαθώ να βρω πιο κομμάτι μου ταιριάζει,
πιο κομμάτι με περιγράφει σήμερα,
να έχει ηρεμία, σαν και εσένα,
να έχει ένταση, σαν και εμένα.....

σήμερα λοιπόν,
θα έχει ένταση,
θα έχει φασαρία και περιέργεια, σαν και εμένα.

πως τα κατάφερα πάλι,
και από εμένα, κατάφερα πάλι να μιλάω για εσένα, σε εσένα.

The blood that flows through me is not my own.
The blood is from the past, not my own.
The blood that leads my life is not my own.
The blood is my strength, I'm not alone.

και όπως μπαίνει η κιθάρα, που την νιώθεις σαν πιάνο,
εκεί σταματάω.

αλλά από την άλλη, όπως λέει και ο ποιητής,
You've been shown over and over, don't you know?


είναι απίστευτο, καταντάει τρομακτικό,
πόσο μπορεί να σε νιώσει ένα κομμάτι,
το οποίο γράφτηκε χρόνια πριν,
ίσως για κάτι άλλο, ίσως και όχι,
και κάθε φορά να το αγκαλιάζεις σαν να είναι η πρώτη φορά.

ναι, ξαναέπεσα στους neurosis.

αυτό από εμένα, για εσάς,
πόσο πιο ταιριαστό κομμάτι, locust λέει..





δεν με νοιάζει αν είμαι επιπόλαιος,
εγώ το λέω άμεσος,
και για να επιβεβαιώσω την φήμη που βάζω στον εαυτό μου...


μου λείπεις.