χαμός/ζαλούρα 2013 edition

ανέβα-κατέβα το πούλμαν..

πάει λίγος καιρός που έχει χαθεί η μπάλα.
κάτι σαν να μην υπάρχει αύριο, ας πούμε.

αλλά η μουσική βιώνει μία από της καλύτερες ημέρες της,
ή για να το θέσω πιο σωστά,
βιώνει μία από τις πιο ταιριαστές της ημέρες, μαζί μου.

πολλά καινούρια album,
που πραγματικά το ένα είναι καλύτερο από το άλλο, δεν ξέρω πως..

και αφού είμαι χαλαρός και έτοιμος,
ας κάνω μία πρόχειρη καταμέτρηση του σκηνικού.
(έτσι πρόχειρα, καμιά 20αρια δίσκοι..)


chapter no.1
γυναικωτός aka μουσική για γκόμενες-κοριτσάκια πριν το λύκειο.

30 seconds to mars - love lust faith + dreams

τεράστιος ο αποπάνω κύριος. σοβαρός και στιβαρός. και όντως, 

ίσως να έχει γράψει/κάνει παραγωγή τον καλύτερο δίσκο του συγκροτήματος...

paramore - s/t

καλό ήταν τελικά. 

λίγο πιο χαρούμενο από ότι περίμενα, αλλά μάλλον είχαν τον λόγο τους. 

επέζησαν πάντως, αυτό (;;;) μετράει.

justin timberlake - the 20/20 experience

τα έφερε όλα βόλτα μέσα μου. μπράβο του. 

αρχίζει και ανεβάζει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη για την σύγχρονη pop μουσική. 

δεν ξέρω πως, αλλά από την πρώτη φορά που τον άκουσα, μόνο ανεβαίνει. το έχει.

the lonely island - the wack album

εντάξει, 2-3 φορές το άκουσα, αλλά με ξέρεις. είχαν staff pick, για όποιον νιώθει..

chapter no.2
νιουρόκς

editors - the weight of your love

θα το πω. ναι. με άρεσε. η φωνή κάπως διαφορετική σε σημεία, αλλά χαίρομαι που ο δίσκος πάει κατά πίσω στην πορεία τους, ενώ προφανώς και πατάνε στο 2013. έχει καλό εξώφυλλο πάντως...

alice in chains - the devil put dinosaurs here

το φοβόμουν πολύ. σε τραγικό βαθμό. 

λες και θα γινόταν κάτι αν δεν θα γούσταρα.

τα ετοίμασα όλα, τόπο, τρόπο, χρόνο. 

και κέρδισε. ευτυχώς.

queens of the stone age - ..like clockwork

homme και στα @@ σου. 

homme είσαι. 

έχω την εντύπωση πως δεν δίχασε κανέναν, 

όπως είπε ένας φίλος. 

απλά κάποιοι δεν άκουσαν τον δίσκο.

chapter no.3
μπλιμπλίκια/βλέποντας κύκλους

boards of canada - tomorrow's harvest

σεβασμός, σε ένα συγκρότημα που έχει μόνο δυνατές κυκλοφορίες, 

και αυτό είναι τόσο βαρύ όσο ακούγεται. 

χαρακτηριστικό το εξώφυλλο..

daft punk - random access memories

δεν το άκουσα πάρα πολύ, αλλά τέτοιο hype είχα καιρό να δω, 

για κάτι που δεν είναι η πάολα/παντελίδης/σφακιανάκης. 

έχω ξεχωρίσει στιγμές, 

αλλά είναι γεγονός ότι μάλλον προτιμώ τις προηγούμενες δουλειές τους...

chapter no.4
δίνωντας πόνο.

dark tranquillity - construct

για πλάκα. ωρίμασαν, γουστάρουν, 

και ίσως έχουν την σωστή αναλογία πλήκτων-καφρίλας. 

και επειδή δεν έγιναν ποτέ in flames. 

δίσκος που ακούγεται ολόκληρος. πάμε (ρε) σουηδία.

deafheaven - sunbather

καλώς τα, τα παιδία. καλώς τα, 2-0. 

αφού ξέρουν, και το δείχνουν. δείχνουν τον δρόμο. 

να περιμένεις να βραδιάσει για να πατήσεις play. δίνουν πόνο....

kvelertak - meir

ναι. αφού είναι. αν επιζήσω από το live, θα γράψω και συνέχεια. μάλλον.

the dillinger escape plan - one of us is the killer

μου φαίνεται ότι έγραψαν τον δίσκο της καριέρας τους. αλλά δεν είμαι και σίγουρος. καλά, δεν χρειάζεται κιόλας, μόνο και μόνο που με/μας έβαλαν στο τριπάκι, κέρδισαν..

the black dahlia murder - everblack

λες και είναι μηχανή. τι σκατά ρε γαμώτο, κανείς δεν θα βγάλει μέτριο δίσκο φέτο;;; 

εντάξει, ίσως είμαι fanboyσ, αλλά πάντα με πιάνουν από τον γιακά αυτοί..

erlen meyer - erlen meyer

εδώ σας θέλω. εξωφυλλάρα απίστευτη, και ταιριάζει απόλυτα. 

ευχαριστώ σαφ. οι kvelertak του σημερινού post-metal. 

αλλά μιλάμε για πρώτο δίσκο. φαντάζεστε... 

αυτό ακριβώς που φαντάζεστε.

the ocean - pelagial

εδώ φώναζε από νωρίς. μεγάλη ιστορία ο δίσκος,

 έτσι όπως φτιάχτηκε, με τις "περιπέτειες" του τραγουδιάρη.. 

ισάξιο του precambrian, μόνο αυτό λέω.......

chapter no.5
τί εννοείς...;;

burzum - sol austan, mani vestan

δεν το περίμενα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το έβλεπα να έρχεται κιόλας. 

τον έχω ακούσει πολύ παραπάνω από ότι θα περίμενα,
και αυτό είναι μία νίκη από μόνο του. 

καλά ξηγήθηκε.

tesseract - altered state

δεν. πως;; αφού εγώ.... ποτέ δεν με άρεσε αυτό το djent, ποτέ. 

δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, αλλά είναι ΓΑΜΑΤΟ. για πλάκα. 

και ναι, η φωνή ταιριάζει με την μουσική, και ας είναι φλώρικη. 

και ας είναι φλώρικη και η μουσική. 

δεν σας χάλασε.

c r o w n  - psychurgy

atmospheric sludge/ambient λέει ο last.fm, τον οποίο βλέπω αρκετά συχνά. 

χαμός λέω εγώ, πόλεμος. βαρύ και ασήκωτο. αντρικό. ευχαριστώ σαφ ΙΙ.

altar of plagues - teethed glory and injury

για όσους δεν τους ξέρουν, λένε ότι έχουν επιρροές από: emperor, bjork, arvo part. 

τώρα, καθίστε και ακούστε τον δίσκο, να σας αφήσει τα μυαλά στο πάτωμα. 

α ναι, είναι και ιρλανδοί.

και κάπως έτσι πάει φέτος.
δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί έκατσα 2 ώρες να το κάνω όλο αυτό....

μην ξεχάσουμε βέβαια τους πατέρες.
αλλά αυτοί δεν είναι για λίστες. δεν κάνει. δεν είναι σωστό.


αναπάντεχα καλή χρονιά πάντως. μουσικά.
γιατί είπαμε, από τα άλλα..
για το κέντρο επίπλου καλά πάω ρε Μάκη;;

καταστολή

i will it all, burning deep in my skull.

 















αλήθεια, φέρτε μου έναν, είναι κρίμα να ακούω αυτό το κομμάτι,
και να μην μπορώ να βγάλω ενέργεια.
είναι κρίμα, αφού.

αφού το σκέφτομαι τόσες ώρες,
αφού το αναλύω κάθε στιγμή που μου δίνεται η ευκαιρία.

σήμερα είδα το φως όμως, σήμερα.
θα ξανακάνω τις φλέβες μου να ματώσουν.

ίσως να λέω ότι τα περνάω όλα μόνος,
αλλά δεν είναι έτσι. 
υπάρχει πολύς κόσμος.

και υπάρχει και το απρόσμενο κομμάτι που όταν έρχεται,
βλέπεις αυτό που εσύ ο ίδιος κρύβεις τόσο καιρό.

το αποφάσισα.
θα ακολουθήσω μία άλλη συμβουλή, 
που ίσως την έχω αναφέρει ξανά.

όχι άλλοι ντεμέκ δημοσιογράφοι, 
όχι άλλα "τεστ ικανοτήτων".
όταν θα πάω σε μία συναυλία, θα πάω για να περάσω καλά,
όχι για να την βαθμολογήσω. 
δεν είναι αυτό το νόημα ρε συ αρτέμη.

πλέον θα είναι όλα συναίσθημα.
όλα θα είναι black metal.
όπως το νιώθω, όπως θα βγει.
όχι αν ήταν "καλό", τι του έλειπε, τι θα έπρεπε να πάει διαφορετικά.
ε οκ, και αν πήγαινε? θα άλλαζε κάτι?
θα έκανε κάτι, στην τελική εικόνα, ιδιαίτερο?
οι "μαύροι κύκλοι" θα κάνουν κάτι ξεχωριστό,
όχι η επικάλυψη. έτσι λέω εγώ τουλάχιστον..

τα αρνητικά είναι αυτά που με δένουν με κάτι,
αυτά για τα οποία ντρέπεσαι, αυτά που δεν θέλεις να μάθω ποτέ.
αν δεν μου τα δείξεις, δεν θα δεθώ.
αν χάσεις και μία νότα, δεν θα πάθω κάτι. live είναι, δεν περιμένω τελειότητα.
ειλικρίνεια περιμένω, και προσπάθεια να πάνε όλα καλά.

Summer is miles and miles away που λέει και ο ποιητής.

αν είναι να με τραβήξεις στο σκοτάδι σου, φρόντισε να με κρατάς το χέρι τουλάχιστον,
αλλιώς απλά θα κάνω βόλτες μόνος, και τέτοιες βόλτες τις κάνω και χωρίς την βοήθειά σου.
δεν είναι ότι φοβάμαι, είναι ότι άρχισα να τις συνηθίζω.

ντροπή μου που τα αναφέρω όλα αυτά,
αλλά όπως πάντα θα είμαι όπου αισθάνομαι.
όπου αισθάνομαι οικεία.

ακόμα και σήμερα,
δεν ξέρω αν σεβάστηκα εσένα,
αν σε φοβήθηκα, αν σε ένιωσα.
δεν ξέρω καν αν σεβάστηκα εμένα,
αν φοβήθηκα εμένα, αν ένιωσα αυτό που είχα μέσα μου.
είναι όλα τόσο θολά, που δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι αυτές τις ώρες.

ελπίζω να μην έχω χάσει το νόημα ακόμα,
θεωρώ πως μπορώ ακόμα να αντέξω εκείνες τις στιγμές που θα ξεχωρίσουν.
εκείνες που θα διαλέξω να κάτσω, ενώ δεν είναι το λογικό.
αυτό δεν θέλω βασικά. δεν θέλω άλλη λογική.

έλα όμως που δεν μου έχει μείνει κάτι, 
και δεν σκοπεύω να κάνω τρίπλα. 
θα το πάω μέχρι το τέλος.

ίσως όχι μαζί σου.
ίσως μόνος. 
ίσως και όχι.
ίσως πάλι να ήπια σήμερα.

letter from the lost days

και εδώ έχω ανοιχτή επιστολή στον δημήτρη.
σε αυτόν που αφιερώνω κάθε φορά το "καλησπέρα και καλή βραδιά".

(και εδώ θα παρακαλέσω όλα τα θηλυκά να σταματήσουν το διάβασμα,
κλείστε την καρτέλα ρε παιδί μου. πέρα από την "γιαγιά", ξέρει αυτή.)


είπα να στα πω από εδώ,
και όχι από mailS, δεν ξέρω ακόμα ακριβώς το γιατί.

και για να αρχίσω όπως πρέπει, πάρε λίγο, έτσι για την γεύση:

you fail me with every fatal crush
you fail me with every abandoned love
you fail me with your inferno "fuck me" eyes
that burn as fuel for my city and its neon lights

burn bright white line fever take them all

you fail me with your new dead end dream
you fail me with your pill box fantasy
you fail me as love's greatest war
that was never worth
(you were) never worth fighting for

burn bright white line fever take them all

dying living dying living dying everyday
living dying living dying living everyday

you think you are a poet
in your eyes you are a star
who lives through a fantasy
of rising above

you think you're a victim
but you live as a drunk
that has never sacrificed
that has never loved

you think you are tragic
but i know you are lost
you have walked the fault lines
and you have crossed them all

this world doesn't fight you,
you fight yourself
thinking we fail you,
you fail yourself


θυμάσαι ρε, τότε που είχαμε πάει για καφέ, σχεδόν μόνοι στο μαγαζί??
τότε ξεκίνησαν να σταματάνε όλα.
τότε έπρεπε να δω τι παίζει με το 2013,
τότε θα έπρεπε να αναγνωρίσω τις κατάρες που κουβαλάω.

α ναι, μην ξεχάσω,
τον έλιωσα τον κ.Λέκτερ, μιλάμε για μεγάλο έπος!
ετοιμάζομαι για arrested development σε λίγο,
και το άλλο, εκείνο το καλό, αν το θυμάσαι, το breaking bad,
που ξεκινάει σε κανά μήνα και κάτι.
το φετινό game of thrones δεν με τρέλανε πάντως,
δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι γαμάτο να στήνεις 10 επεισόδια τον χρόνο,
μόνο 10 ρε, για να τα φορτώσεις όλα στα τελευταία 2. μαλακία δεν είναι??

και συνεχίζω τον παροξυσμό μου,
λέγοντας για το χειρότερο έτος από την ιστορία της γης. του θεού. του tom araya.

και γυρνούσα σήμερα από την δουλειά, και σε θυμήθηκα.
εκείνο το κομμάτι που έλεγες θα κάνεις τατουάζ,
να το κοιτάς κάθε πρωί στον καθρέφτη, το θυμάσαι?
έτσι ήρθα σπίτι. με αυτό. μόνο.
και ας κρατάει κάτω από δύο λεπτά.
και ας μην ήθελα να βάλω το repeat.
ήθελα να νιώθω την κλωτσιά, κάθε φορά και πιο άγαρμπα.
ήθελα να πατάω το γαμημένο το κουμπί και ας έμπαινε κατευθείαν.

προφανώς δεν είμαι σε θέση να ποστάρω κάτι,
είμαι υπερβολικά εκτεθειμένος, είναι γεγονός.

αλλά από την άλλη,
μάλλον έχει έρθει ο καιρός να κάνω την αλλαγή που αναφέρω τόσο καιρό.
τι περίμενα θα με ρωτήσεις.....
μάλλον δεν το περίμενα.
βαρέθηκα να μετράω τις δεύτερες ευκαιρίες, κουράστηκα.

όλα έχουν αλλάξει, ξανά και ξανά,
δεν ξέρω που να κρατηθώ πλέον,
και ένα πράγμα καταλαβαίνω.

μαλάκα μήτσο,
πραγματικά βάλε προτεραιότητες.
μέτρησε το κάθε πράγμα, και αν χρειαστεί βάλε αριθμούς.
πάει ο αρμενιστής για εμένα, τελείωσε,
πρέπει να γυρίσω θεσσαλονίκη,
και δεν λέω να το πάρω χαμπάρι.
το λέω εδώ και λίγο καιρό, αλλά δεν πιάνει ρε συ.

ακόμα δεν έχω καταφέρει να δω τον εαυτό μου μέσα στην ζωή μου.
ήρθα κοντά σήμερα, αλλά δεν είναι αρκετό.
εκεί ήμουν, τρέχοντας από την αιωνιότητα όπως όλοι οι άλλοι.

δεν ξέρω τι είναι σήμερα, αλλά είναι κάτι σημαντικό.
και αν δεν είναι, θα το κάνω.

περιμένοντας το τσεκούρι να πέσει.
ο ήλιος βυθίζεται, τα σύννεφα μαζεύονται
είμαι σε αγώνα για να σταματήσω τον αιμόφυρτο εαυτό μου.
η θέλησή μου φεύγει, το σκοτάδι πέφτει
πρέπει επιτέλους να με ξεκόψω από εσένα.
πρέπει να μάθω να με αγαπώ.
πρέπει να σταματήσω αυτήν την αυτοκτονική μηχανή.
πρέπει να μάθω να με αγαπώ.
πρέπει να σταματήσω αυτήν την καταστροφή.
i need to learn to love me.

εγώ αυτό προτιμώ,
αφού εδώ κάθομαι,
στην άλλη γωνία και παρακολουθώ.
ναι, αυτό θα κάνω.

αποστολή εξετελέσθη.

"more than meets the eye"

έτσι λέει, και κάτι θα ξέρει.
και εγώ έτσι είμαι, έτσι ακριβώς.

δεν μπορώ να τα δείχνω,
δεν μπορώ.

τα καλά τα κρατάω για εμένα.
αυτό δεν σημαίνει πως είναι καλό βέβαια.

ας τα πάρω από την αρχή όμως.

δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ σήμερα.
μάλλον επειδή είμαι ξεκάθαρος. είμαι σαφής.
λες και 6 ώρες πριν δεν ήμουν. τεσπα.

και έτσι όπως ήρθα, κάτι με λέει να φύγω, αλλά κάτι με κρατάει.

κουράστηκα ρε, τέντωσα τόσο καιρό.
τόσο καιρό που τόσα έγιναν, τόσα άλλαξαν,
αλλά προσπαθώ να τα βγάζω έξω από εμένα όλα αυτά τα δικά μου.

κακώς, όπως φαίνεται.
δεν είναι αυτός ο σωστός δρόμος.

κουράστηκα ρε δημήτρη, κουράστηκα να κοιτάω συνεχώς τον μπροστά.
ας γυρίσει και ο άλλος μία φορά να δει εμένα.

τζάμπα μιλαώ βέβαια.
το ιστορικό 2013 έχει μπει, μεταφορικά και μόνο, γαμιώντας,
και κυριολεκτικά δεν έχω πάρει ανάσα.
μάλλον είμαι μαλάκας. (x3)

εδώ βρίσκομαι όμως, στο σήμερα,
απλά να κοιτάω το τι έκανα,
να έρχομαι εδώ, επειδή είναι η μόνη λύση,
να γράψω κάτι, αντί να το σκεφτώ.


δεν είναι αποφυγή, είμαι σίγουρος.
είναι το τέλος του δρόμου, και έχω ξεμείνει από επιλογές.

για την καρδιά ενός κτήνους

"Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί,
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί..
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Οι μεθυσμένοι απ’ το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή..
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί."


τα έχω ξαναπεί,
τα έχω αναφέρει, 
αλλά μάλλον δεν ήρθα για αυτό σήμερα εδώ.

είναι γεγονός ότι δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να κλείσω το κεφάλαιο "τρύπες" μέσα μου.
είναι επίσης γεγονός πως θα στεναχωρηθώ αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο.

ευτυχώς υπάρχει ζωή και μετά τις τρύπες. 
ευτυχώς υπάρχει ζωντανός μέσα μου ο άνθρωπος που με έμαθε τι σημαίνουν οι στίχοι.

ναι αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
ζει ο βασιλιάς Γιάννης.

αυτός με την περίεργη φωνή,
αυτός ο περίεργος που δεν του άρεσαν οι συνεντεύξεις,
αυτός που το γύρισε από την ηλεκτρική κιθάρα στον μπαγλαμά.
αυτός ο περίεργος που δεν θέλει να τον αναφέρουν ως καλλιτέχνη.
και γαμώ τις ταμπέλες σε λέω.

τα έχει κάνει σχεδόν όλα,
ντισκ τζόκεϊ, τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης, ηθοποιός,
διοργανωτής συναυλιών..

υπάρχει και ακόμα ένα, το αγαπημένο μου μάλλον,
and i will expand on it, όπως λες.

είναι ποιητής.
είναι ο αγαπημένος μου ποιητής.
είναι αυτός που ένιωσε, και νιώθει περισσότερο από κάθε άλλον την γενιά μου,
με τρομακτική ευκολία, και ας μην ανήκει σε αυτήν.

επειδή μέχρι τώρα δεν καβάλησε κανένα καλάμι,
επειδή είναι απόμακρος, χωρίς να φεύγουν τα λόγια του από μέσα σου.

επειδή έγραψε την ευχή:

"-Κάνε μία ευχή με μία λέξη
                       -όχι πόνος
 -Μα αυτές είναι δύο
                       -Στ' αρχίδια μου"


το παράξενο είναι ότι ποτέ δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι,
γράφει από μικρός, δεν το είδε σαν εναλλακτική μετά το 2000,
είναι κάτι που ήταν πάντα εκεί.

έχει το δικό του σύμπαν, και δεν είναι παράλληλο.
δεν μιλάει για κάτι "ιδανικό", για κάτι άπιαστο.
απλά φροντίζει να σου θυμίζει αυτά που ίσως ξεχνάς,
αυτά που έχουν σημασία. 

όποτε αποφάσιζα να σβήσω την τηλεόραση μέσα μου,
και να διαβάσω κάτι δικό του, πάντα με πήγαινε εκεί που θα έπρεπε να είμαι.
λέγοντας τα ίδια λόγια, μου πρόσφερε διαφορετικά ταξίδια,
μόνο ο έρωτας και οι λέξεις μπορούν να το κάνουν αυτό.

μεγαλώνοντας, 
γινόταν όλο και πιο εύκολη η ερώτηση "τρύπες ή σπαθιά".

δεν χρειάζεται να απαξιώσω τον τεράστιο παυλίδη,
δεν γίνεται να το κάνω βασικά, και δεν χρειάζεται κιόλας.
αυτή η απάντηση ήταν αρκετά εύκολη, 
αφού προσωπικά δέθηκα και "έγινα άντρας",
με την φωνή του αγγελάκα στο βάθος.

όλα είναι υποκειμενικά,
ειδικά σε τέτοιες συζητήσεις, 
και εγώ άλλο που δεν θέλω να κατασταλάξω..

"Πριν αρχίσουν όλα,

Είχαν κιόλας αρχίσει.

Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί.

Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν.

Τ' ακολούθησα.

Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες.

Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά."

δεν ξέρω αν είναι κουλ να γουστάρεις τρύπες-αγγελάκα-επισκέπτες,
αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό.

πάντα ήταν ξεκάθαρος, 
πάντα έλεγε αυτό που πίστευε,
πάντα έκανε επανάσταση με τον τρόπο του.

ποτέ δεν ξεπουλήθηκε για την υστεροφημία,
ποτέ δεν έγραψε κάτι που δεν πίστευε,
ποτέ δεν με άφησε μόνο.

στα δικά μου μάτια,
είναι ο πιο ολοκληρωμένος/κατασταλαγμένος έλληνας που έχω ασχοληθεί.

επειδή όποτε αναρωτιέμαι,
πάντα έχει την απάντηση.

επειδή έχω μία θλίψη που είναι τόσο μεγάλη,
που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει.

ευχαριστούμε.

 .

όχι 50 (πενήντα). 10 (δέκα).

έλεγε ο πανούσης κοντά 20 χρόνια πριν.
τα έλεγε, και ποιός τον άκουγε.

όχι άλλο νταλάρα, πάριο και αλεξίου.
( Ρίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου)

10.000 watt.
όχι πενήντα, δέκα.

όχι άλλο clutch λοιπόν.
μιλάμε είναι παρωδία, δεν μπορώ άλλο.
clutch is the new tool.

δεν έχω καταλάβει ακόμα τι παίζει με αυτό το θέμα γενικά με την πάρτυ μας.
αφού είναι τόσα που μας ενώνουν με αυτήν την λογική των αμερικάνων μου λένε.
και αντί να τους καταλάβω, μπερδεύομαι περισσότερο.

τι ακριβώς μας ενώνει με την confederation flag;;
είχαμε και εμείς σκλάβους παλιά, ναι αυτό πρέπει να είναι.
είμαστε ακόμα βλάχοι, και μισούμε ό,τι διαφορετικό.
τώρα που τα λέω, ναι όντως βλέπω πολλά κοινά.

ακόμα δεν άκουσα ότι τα ρεμπέτικα είναι southern rock, ή και το αντίστροφο,
αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

μην ξεφεύγουμε όμως,
οι clutch είναι το πιο hot πράγμα που κυκλοφορεί, μουσικά μιλώντας.
και δεν μπορώ να πω κάτι "κακό",
οι τύποι είναι όντως πολύ καλοί.

αλλά εδώ στα βόρεια,
δεν ξέρω για αλλού,  δεν μπορώ να εκφέρω άποψη,
γίνεται χαμός.

κάθε φορά που παίζω μουσική κάποιος θα ζητήσει να ακούσει κάτι από clutch.
εκεί που πάω να το γυρίσω σε κάτι πιο κιθαριστικό,
στάνταρ θα σκάσει ο "τύπος" που θα ρωτήσει αν έχω μαζί μου clutch.
οι γενναίοι μου αναφέρουν ότι έχει και το youtube κομμάτια τους.

ξαναζώ ημέρες tool τολμώ να πω.
δεν βλέπω τα μπλουζάκια που θα ήθελα βέβαια,
αλλά περίμενε, έρχονται για live.

και όλα τα ξαναβλέπω μπροστά μου.
θα ήθελα βέβαια να γίνει το θεικό,
να έρθει τύπος με μπλούζα tool, και να ζητήσει clutch,
εκεί θα δώσω ρέστα.

όχι άλλο αλήτικο ρε γαμώτο,
όχι άλλο στραβό στόμα,
σαν να παρακολουθώ αγώνα του ΠΑΟΚ από την νεάπολη νιώθω.
(να ακόμα ένα κοινό, γεμίσαμε σήμερις, αν και αυτό το ανέφερα και πιο πάνω)

απλά αυτό ήθελα να το αναφέρω πριν γίνει χαμός, χιπστερ αλερτ,
θα ήθελα να αυτοπαγιδευτώ, αφού το βλέπω κάθε μέρα.
θα σκάσει στην συναυλία το θέμα, είμαι σίγουρος.
και πάλι είμαστε σε καλή φάση, ανοίγει ο καιρός,
θα γεμίσει η καμάρα αλητεία σε λέω.

και γιατί γκρινιάζω τότε, αφού λέω ότι είναι καλοί οι τύποι;;
γιατί δεν είναι μόνο αυτοί καλοί ρε φίλε,
και γιατί είναι μπάντα 20 χρόνια και εμείς την μάθαμε πέρυσι. πρόπερσι top.

επειδή τότε έσκασε και το stoner σκηνικό σε εμάς.
και έχουμε τους nightstalker από πάντα εδώ.
είναι απίστευτο,
μας έσκασε ένα είδος που έχει τουλάχιστον 10 χρόνια να βγάλει δυνατό δίσκο,
και επίσης θεωρείται νεκρό τόσα περίπου.

όπως ήταν cool να ακούς chimaira 10 χρόνια πριν,
έτσι είναι καλό να ακούς clutch σήμερα.
όχι άλλα ακούσματα της μουσικής επειδή είναι "cool".

ας αρχίσουμε να ακούμε μουσική επειδή μας αρέσει,
όχι επειδή πρέπει να είμαστε μέσα στην μόδα.

και ναι, θα το πω,
μπράβο στους κολλημένους με τα 80'ς εδώ,
μπορεί να μην συμφωνώ με την λογική τους, ακριβώς το αντίθετο για την ακρίβεια,
αλλά για αυτούς η μουσική είναι απόλαυση. το γουστάρουν.
και θα το κάνουν, όσοι clutch και όσοι tool έρθουν.
αυτοί τουλάχιστον έχουν βρει το νόημα..

it's ok, i'm alright

ίσως και να μην τα ξαναλέγαμε,
όχι έτσι δηλαδή, αλλά (στο δεύτερο "α" ο τόνος) έλα που ξαναήρθα.

ανακαλύπτω ξανά πολλά, για να μην πω όλα,
αλλά (ξέρεις που πάει ο τόνος) ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός που λέει,
και θα ξεπεράσω ό,τι εμφανιστεί, δεν υπάρχει γυρισμός πλέον.

και θα κάνω αλλαγές,
δεν θα ξέρω από που θα μου έρχομαι,
πρώτα εμένα θα φροντίζω να εκπλήσω.
και θα γίνω περίεργος,
και δεν θα συμβιβαστώ,
και δεν θα μετανιώσω, όλα εδώ με φέρανε,
και εδώ δεν είναι καλά,
όχι σήμερα,
όχι έτσι,
όχι άλλο.

να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά που πρέπει,
με αυτούς που το ζητάνε,
που το χρειάζονται, όσο το χρειάζομαι και εγώ.

και έχω καιρό να ακούσω μουσική όπως έμαθα,
έχει καιρό να με ακούσει η μουσική.
έχει καιρό να με ακούσει.

κάνε μου μια χάρη, και πάνε με σπίτι,
χωρίς να ρωτήσεις γιατί,
χωρίς να κοιτάξεις  επικριτικά,
χωρίς να νιώσεις κάτι αρνητικό χωρίς να ξέρεις.

τουλάχιστον άφησα τα σκοτεινά,
πήγα στα ατμοσφαιρικά, είναι μία αρχή, δεν μπορείς να πεις.

ήρθαμε σκαστοί, από την κλινική,
και θα΄ρθουμε ξανά, γιατί απο παιδιά...

όποτε είμαι καλά, αυτό θέλω να φωνάζω,
αυτό με ικανοποιεί, αυτό χρειάζομαι.
και ας βρεθώ στο σκοτάδι,
δεν με φοβίζει, ποτέ δεν με φόβιζε,
που ξέρεις, ίσως να μην έφυγε ποτέ από μέσα μου..

είναι τόσα που βρίσκονται δίπλα μου,
τόσες χαρές που με κοιτούσαν στα μάτια,
και εγώ κοιτούσα αλλού.
τώρα δεν θα γυρίσω το βλέμα,
θα κοιτάξω τον λύκο στα μάτια, και όπου βγάλει.

δεν θέλω να μιλάω άλλο,
θέλω να κοιτάω. μπορώ;
τόσο ειλικρινά στο λέω.

Λ.