το δικό μου punk

πολύ συζήτηση, όχι εντάξει, καμία συζήτηση,

αλλά είναι κάτι που το σκέφτηκα προχτές και θα το μοιραστώ εδώ.

punk rock ρε cunts.

αυτό το πολύ ιδιαίτερο μουσικό κίνημα,

κίνημα είναι, δεν χωράει συζήτηση αυτό,

που υποτίθεται πως ξέσπασε μέσα-τέλη των 70's,

έλα ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.

αυτό.

δεν το μπορώ.

δεν το αντέχω.

με κουράζει. 

δεν μπορώ να με φανταστώ να ακούω ολόκληρο δίσκο από ramones,

το nevermind the bollocks ολόκληρο, δεν γίνεται,

θα με πιάσει πονοκέφαλος.

δεν δηλώνω μισητής της επαναλαμβανόμενης μουσικής,

αντιθέτως, υπάρχουν στιγμές που θέλω να ακούσω αυτό

sunn o))) & boris - altar

και αυτό επίσης

godflesh - streetcleaner

αρκετά επαναλαμβανόμενη μουσική,

αλλά αυτά το αυτί μου τα αντέχει.

στο 4ο κομμάτι συνεχόμενο ramones λοιπόν,

(λέω 4ο γιατί τρία ramones και αλλαγή με motorhead)

θα αρχίσω να θολώνω,

να ψάχνω χάπια, και έναν δίσκο celtic frost,

έτσι για να έρθω στα ίσα μου.

να ξεκαθαρίσω την θέση μου,

και να πω ότι δεν θεωρώ περίεργο να σε αρέσουν αυτά που δεν αρέσουν σε μένα.

δεν έχω ανακαλύψει καμία συμπαντική αλήθεια,

απλά τοποθετούμαι σε κάτι που δεν με ρώτησες ποτέ.

ηχητικά δεν δέχομαι πολύ ώρα ακρόασης λοιπόν.

αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η λειτουργία, 

το mentality που λέγαμε και στο χωριό.

αυτό στην μουσική το βρίσκω μαγικό,

πρακτικά ίσως και να μας έδωσε το φιλί της ζωής,

γέννησε πάρα πολλά είδη.
το αγαπημένο thrash είναι ξεκάθαρα παιδί της.

ίσως και να μπαίνει και το εντελώς υποκειμενικό εδώ,

καθώς δεν αντέχω να βλέπω δικούς μας πάνκηδες,

το 2015, να νομίζουν ότι είναι στο λονδίνο του 1978,

και να έχουν αυτό το διαφορετικό στο ντύσιμο, στο βλέμμα.

από την άλλη, θα μπορούσε να είναι και ένας μανδύας,
κάτι να καλύψει άλλες αγάπες, άλλες καθημερινότητες,
η μουσική κάνει και τέτοια δυστυχώς.

λατρεύω όμως αυτούς που ξεκινήσανε το ζήτημα (proto-punk),

την άμεση συνέχεια (post-punk),

και ό,τι ήρθε στο metal, στην pop, 

και πάτησε πάνω σε όλους αυτούς που κράζω λίγο πιο πάνω.

ίσως το "λατρεύω" να είναι κάπως γενικό,

αφού δεν αγαπάω τόσο την pop punk, 

αλλά υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνω,

όταν θέλω κάτι πιο ελαφρύ συνήθως.

λατρεύω stooges,mc5, VU, sonics, new york dolls, radio birdman κτλ κτλ

αυτά μπορώ να τα ακούω για ώρες. για μέρες. 

να περιμένω να έρθει η τρίτη για να βάλω ένα συγκεκριμένο κομμάτι.

το δικό μου punk λοιπόν,
είναι κάτι σαν τους minor threat.
τους fugazi μετέπειτα.

αυτούς που έβαλαν την πανκ σκέψη απέναντι στο πανκ.
αυτούς που βαρέθηκαν,
που είδαν το σάπιο στο όλο θέμα,
και κινήθηκαν αναλόγως,
διαχωρίζοντας τους εαυτούς τους από τους άλλους,
χωρίς να διώχνουν το διαφορετικό όμως,
όχι για να ξεχωρίσουν,
όχι γιατί αισθάνθηκαν ιδιαίτεροι,
αλλά επειδή αυτό ήθελαν να κάνουν.
τι πιο πανκ από αυτό;

η άλλη αδυναμία,
είναι αυτό που ξεφύτρωσε λίγα χρόνια πριν,
μπάντες σαν τους A.F.I., mewithoutYou, La Dispute κτλ
και defeater ναι, και touche amore.

αυτό το τόσο εσωστρεφές που βγάζουν,
σε κάνει να αισθάνεσαι εντελώς δική σου την μουσική.
να νιώθεις στο πετσί σου τους στίχους,
λες και τους έγραψες εσύ.

και όπως είχα πει και πιο παλιά,
αν με ρωτήσεις πως θέλω να είναι η μουσική μου,
έχω εικόνα να το περιγράψω.

μία ευθεία όλοι,
ο ένας πάνω στον άλλον,
και ο τραγουδιάρης να δίνει πόνο.
αυτή είναι η μουσική μου,
αυτή θέλω να είναι.

μία άλλη ακραία περίπτωση,
είναι η επιρροή που είχε στο metal.
όχι στο post-hardcore,
στο metal το καλό, το δικό μας.

οι slayer ίσως να μην υπήρχαν,
μην ξεχνάμε το μοναδικό μη-αλκοολούχο logo που είχε ο jeff στην κιθάρα,
ήταν το DK.
μία μπάντα που βγήκε σχεδόν μαζί τους,
ένα χρόνο μετά περίπου.

επίσης μην ξεχνάμε το ιστορικό γύρισμα στον ήχο των darkthrone,
όπως και τον δίσκο που στιγμάτισε τα 90's,
to ride, shoot straight ...
έδειξαν τον δρόμο οι entombed,
και οι hellacopters στο καπάκι βέβαια.

ακόμα και οι napalm death,
δημιουργώντας, ας πούμε,
το grind,
κάτι που θυμίζει πάρα πολύ το πανκ,
ευτυχώς όχι τόσο στον ήχο βέβαια.

και ας χωθούν-τσόντα φάση,
και οι converge,
αφού ούτως ή άλλως δεν μπορείς να τους βάλεις σε κατηγορίες,
σίγουρα βλέπεις και ακούς αυτό το πανκ,
και ας μην μπορείς να "τραγουδήσεις" τις στιχάρες του bannon.

το δικό μου αγαπημένο, τελευταία τουλάχιστον,
αφού οι cure/joy division/bauhaus/swans δύσκολα θα ξεπεραστούν μέσα μου,
είναι αυτό το μοντέρνο,
αυτό το the shape of punk to come φάση.

φανταστικοί οι refused,
αλλά η δική μου καρδιά ανήκει στους rise against.

ακόμα και στο πιο pop,
αν μπορείς να το πεις έτσι,
αυτήν την ενέργεια που βγάζουν,
την θαυμάζω, δεν μπορώ να το κρύψω.

πάντα στο πανκ το θέμα ήταν οι στίχοι πρώτα,
και όλοι οι παραπάνω το κατέχουν,
ίσως να μην το τηρούν, στα προσωπικά τους,
ή σαν διάρκεια στον χρόνο,
αλλά το έχουν.

στην δική μου καρδιά λοιπόν,
αυτός ο τύπος είναι ένα βήμα μπροστά,
όχι μόνο μουσικά, γενικά.

out of step λέει πάντα στο πίσω μέρος της κιθάρας του.
δεν νομίζω να είναι τυχαίο.
μάλλον δεν θα είναι.

if only tonight we could..??

δεν με αναγνωρίζετε, γιατί έλειπα καιρό



φοβερός μήνας ο αύγουστος,
γεμάτος καινούριες ιστορίες,
μεγάλες συγκινήσεις,
μαζώξεις και όχι μόνο,
όλα, όλα, όλα.
(taken from "δουλειά, δουλειά, δουλειά")

εδώ θα ήθελα να αναφέρω, να καταθέσω,
αυτήν την λειτουργία του ps3,
που τόσο αγάπησα,
την παροχή youtube,
σε καιρούς δύσκολους,
σε έναν αύγουστο που δοκίμασα τα όρια μου,
δοκίμασα την αποχή από το ιντερνέτ,

εντάξει, όχι από την μουσική μέσω ιντερνέτ,
αλλά όλα τα άλλα, λίγο από επιλογή,
λίγο από περιέργεια, ξες.

άκουσα πολύ μουσική, να ξέρεις.
αναδιοργάνωσα την μουσική μου.
τα δισκάκια μου, τα βινύλιά μου.

ωραία πράγματα βρήκα,
και σε κάποια ίσως να μπορώ να πω ότι ανακάλυψα κιόλας!

άκουσα πολύ radiohead. πολύ όμως.
σε βαθμό που είπα ότι
(μάλλον)
είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής (βιομηχανίας).

αυτό το in rainbows,
δεν κουράστηκα να το ακούω,
το (ξανά)αγάπησα,
το ένιωσα, το φώναξα, το τραγούδησα.
και ναι, το χόρεψα.

πολλές οι αλλαγές του αυγούστου,
και ο χορός, μία από αυτές.
απίστευτο ξεφτιλίκι, δεν το συζητάω,
σαν να μην υπήρχε αύριο,
δείξαμε στην σαμαρίνα πως (δεν) γίνεται.

και εκεί που αράζω λοιπόν,
θέλω να βάλω κάτι διαφορετικό,
κάτι άλλο,
και σκάει μπροστά μου αυτό

έχει το chauffeur μέσα.
των duran duran.
και το sinatra.
των helmet.

ξαναπαθαίνω πλάκα,
ριπίτ ξανά και ξανά,
το κεφάλι μου παίζει συνεχώς συγκεκριμένα σημεία,
και έχω πάει αλλού,
σκέφτομαι, θυμάμαι,
κοιτάω απέναντι και το σώμα μου αντανακλά τους ήχους,
αυτή η μοναξιά του σπιτιού,
αυτή η, καλώς εννοούμενη, απομόνωση,
ξαφνικά έχει λόγο ύπαρξης.

όλα αυτά όμως είναι η εισαγωγή,
καθώς ο χαμός έγινε σε αυτό το κομμάτι,
που δεν ξέρω γιατί,
ακόμα και σήμερα,
δεν το είχα στο μυαλό μου.

αντίο ζωή,
τα αυτιά μου γούρλωσαν,
και τα μάτια μου έκλεισαν.

αναπαράγει απίστευτα την φωνή ο chino,
αλλά αυτό το έκανε πάντα καλά,
ακόμα και στα δικά τους κομμάτια.

η ατμόσφαιρα,
τα πλήκτρα,
όλα είναι απόκοσμα,
δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη λέξη.

και πάνω από όλα αυτά,
έχεις τα τύμπανα,
να πάνε το κομμάτι σε άλλες διαστάσεις,
με έναν από τους πιο αδικημένους ντράμερ,
να νιώθει κάθε γέμισμα,
κάθε χτύπημα,
και εσύ σαν ακροατής να αναρωτιέσαι που πατάει,
που μετράει,
και γιατί αυτό το βαθύ του είναι τόσο καυλωμένα κουρδισμένο;;

είναι πολλά τα ερωτήματα λοιπόν,
και δεν βλέπω απάντηση στα κοντά,
πόσο μάλλον αν βάλεις και τους στίχους στην συζήτηση,
εκεί φτάνεις στο αντίο ζωή,
αγαπημένο, οικείο, και σύνηθες σημείο για τους cure.

τροφή για σκέψη το αποκάτω,
αναμενόμενο ερώτημα,
one million dollar φάση.

if only tonight we could _____

και συμπλήρωσε το κενό (σου)

εγώ κάτι έχω στο μυαλό μου πάντως