η αβάσταχτη μοναξιά της ευτυχίας

εντάξει, όχι μοναξιά.
πες κάτι άλλο,
είτε θετικό, είτε αρνητικό.

πες χαρά, πες θλίψη,
πες ό,τι θες.

εγώ τώρα θα έλεγα μοναξιά,
και έτσι θα συνεχίσουμε.

δεν έχει αρνητική σημασία,
μην με παρεξηγήσεις,
το φοβάμαι αυτό, το ξέρεις καλά,
άφησέ με, θα στα πω όλα.

παίρνουμε σαν δεδομένη την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. βρισκόμαστε.

αυτό που νιώθω,
είναι ότι συνεχώς κάτι λείπει.
κάτι δεν είναι εκεί.

νιώθω μόνος.

αλλά δεν το αναφέρω αρνητικά.

δεν μπορώ να σταματήσω να (σε) σκέφτομαι.
όχι επειδή είμαι περίεργος (που δεν είμαι),
αλλά γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω,
όταν δεν είσαι εδώ.

δεν μπορώ να βρω κάτι καλύτερο,
κάτι ομορφότερο,
κάτι πιο ολοκληρωτικό,
από τις ώρες που έχω σημαδέψει,
από τις δικές μου ιστορίες που έχω πάνω μου,
από τις δικές μου πληγές.

εδώ λοιπόν,
δεν υπάρχει μοναξιά,
με την αρνητική σημασία της λέξης.

από την άλλη,
μοναξιά υπάρχει σε ένα άλλο επίπεδο,
σε ένα πιο καθημερινό, ας πούμε.

"θέλω να βγω, να το φωνάξω, να το πω" φάση.

δεν θα το κάνω,
δεν μπορώ να το κάνω, δεν γίνεται ρε παιδί μου.

το περνάω μόνος αυτό,
είσαι ο μόνος άνθρωπος που το βλέπει,
και το βιώνει.

και πόσο σου αξίζει βέβαια.

ο λόγος όλων αυτών λοιπόν,
για να τα λέμε όλα,
είναι τα ιστορικά 5 λεπτά της κυριακής.

όχι του σαββάτου,
της κυριακής. τόσα έφταναν.

για να ξεκαθαρίσω το μέσα μου,
για να σοκαριστώ τόσο, όσο.

είμαι στην καλύτερη φάση,
και είναι απλά απόλαυση να έχω εσένα για παρέα.

τρέφομαι από την ιδέα ενός συνεχόμενου 48ωρου μαζί σου.

δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ταιριαστό άνθρωπο,
είσαι προιόν της φαντασίας μου,
και αυτό δέξου το,
γιατί το έχω βάλει σκοπό να σε κακομάθω.

άιντε πάμε