why should i??

γιατί άραγε;

διάβασε αυτό, και μιλάμε μετά.

εδώ ντε

γιατί να πρέπει να βιώσω κάτι που δεν είναι εκεί;;
(το σωστό είναι αυτό:
why should i experience what isn't there?)

αυτό διάβασα πριν από λίγο,
το οποίο αναφέρεται σε μνήμες,
σε ιστορίες, σε ιδέες που μας είπαν πως υπάρχουν,
ίσως με αποδείξεις, ίσως και όχι,
δεινόσαυροι, θεοί και δαίμονες,
φιλία, αγάπη, το πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ,
και έχω μία απορία.

γιατί να "πρέπει" να βιώσω το ό,τι;;

είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη της εμπειρίας;;

ο καθένας μας έχει τα στάνταρ του,
τις ιδέες του, μεγάλα παιδιά είμαστε,
που λέει και η ανάγκη,
και λειτουργούμε αναλόγως.

δεν είναι αγώνας δρόμου η εμπειρία,
δεν είναι μάχη για το ποιός την έχει μεγαλύτερη,
ανάγκη είναι.

και έτσι θα έπρεπε να το βλέπουμε.

η όλη ιστορία έγκειται στην στιγμή.

στην στιγμή που βιώνεις κάτι.
ίσως να την υπερναλύσεις,
ίσως να μην το κάνεις και ποτέ.

όλα έχουν δύο πλευρές,
την θετική και την αρνητική ρε γαβ,
όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

έτσι βγήκε τώρα, έτσι θα παώ και εγώ.

αν αυτό που βιώνω τώρα,
είναι έρωτας ή όχι,
θα το δω καθαρά σε λίγο καιρό,
όχι τώρα που είμαι μέσα στην καταιγίδα.

εκτός και αν γίνει το ιστορικό,
το απίστευτο, το άρρωστο,
και χωθώ τόσο βαθιά στον κατακλυσμό,
και καταφέρω να φτάσω στο κέντρο του,
στο λεγόμενο eye of the storm (τι δισκάρα ρε πούστη),
στην απόλυτη ηρεμία δηλαδή.

εκεί μόνο θα μπορέσω να νιώσω τι συμβαίνει,
θα πρέπει να απομακρυνθώ από το συμβάν,
θα πρέπει να απομονωθώ.

και αυτό μόνο στην ηρεμία μπορεί να συμβεί.

είτε θα είσαι τόσο μέσα,
είτε τόσο έξω.

δεν ξέρω αν η απλότητα είναι η λύση λοιπόν.
αν ρωτάς εμένα, η αμεσότητα είναι.

το θέμα δεν είναι να μην σκέφτεσαι,
και να λειτουργείς επι τόπου.
ακούγεται φοβερό, άδραξε την μέρα,
σε εμάς συγκεκριμένα μιλάμε κυρίως για την νύχτα, αλλά οκ,
ίσως και να μην είναι τόσο ουσιαστικό όσο ακούγεται.

να σκέφτεσαι, λέω εγώ.
να σκέφτεσαι, όσο σκέφτεσαι συνήθως.
σαν την γυμναστική, το τρέξιμο ένα πράμα.
το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι να αναπνέεις.
τόσο αστείο, αλλά τόσο σημαντικό.
μην αλλάζεις τις συνήθειές σου, επειδή "γυμνάζεσαι".

να μιλάς.
να εκφράζεσαι.
να αναφέρεις τις απορίες σου,
όποιες και αν είναι αυτές,
να μην κρύβεσαι,
να μην ντρέπεσαι.

προφανώς και υπάρχει η περίπτωση να ξενερώσει ο απέναντι.
επειδή μιλάς πολύ,
επειδή δεν είναι κουλ να ρωτάς "δεδομένα" πράγματα.

τίποτα δεν είναι δεδομένο ρε φίλε.
τίποτα δεν είναι σίγουρο,
τίποτα δεν είναι αχρείαστο.

δεν είναι θέμα ανασφάλειας,
θέμα ανάγκης είναι.

μετά από πολύ προσωπική σκέψη,
και αναζήτηση ίσως,
κατέληξα στο γεγονός της προσωπικής ύπαρξης,
προσωπικών πιστεύω και ιδεών.

θα κάνω αυτό που με χαροποιεί σήμερα,
αυτό που χρειάζομαι για να περάσω την βδομάδα,
όχι τον μήνα, όχι το τέλος της ζωής μου.

δεν έχει την αίσθηση του carpe diem,
σας διαβεβαιώ.

απλά ξέρω τι θέλω.
είμαι ξεκάθαρος, ανοιχτός,
γλυκός και σκληρός ταυτόχρονα,
δεν υπάρχουν κανόνες εδώ.

ένα μετράει, να ξέρω ότι δεν κράτησα κάτι πίσω,
δεν κρύφτηκα σήμερα,
δεν άφησα κάτι για αύριο.

σήμερα σε είπα ότι σε γουστάρω,
ότι θέλω να κλειστούμε στην τουαλέτα για 5 λεπτά μαζί,
επειδή αυτό ακριβώς σκεφτόμουνα.

αν δεν θα στο έλεγα,
μάλλον δεν θα το σκέφτηκα.
αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το ήθελα,
σημαίνει ότι δεν το σκέφτηκα.

άφησέ με να το ζήσω,
άσε με να σε ζήσω,
με γεμίζει αυτό,
με γεμίζεις και εσύ,
και αυτό που βλέπω,
απλά προσεύχομαι να είναι η αλήθεια.


και στην τελική,
για να μην πλατιάζω άλλο,
αν ο απέναντι ξενερώσει,
ε ok,
μάλλον θα γινόταν αυτό κάποια στιγμή,
ίσως όχι τώρα, ίσως πιο μετά.
ίσως να χάσεις εμπειρίες έτσι.

αλλά τουλάχιστον θα χάσεις εμπειρίες όντας ο εαυτός σου,
και όχι κάποιος άλλος,
όχι κάποιος ψεύτικος,
όχι κάποιος που απλά προσαρμόστηκε στην κατάσταση.

και δεν μπορώ να σκεφτώ έναν πιο περήφανο τρόπο για να χάσεις κάτι.
χάσε κάτι επειδή ήσουν (εσύ) ρε.

η αγάπη υπάρχει στην ισλανδία

πρώτη φορά που μίλησα,

αυτήν είχα για εικόνα,

ακόμα και τώρα που μιλάμε, 

αυτήν έχω δίπλα μου.

αλλά την αποφεύγω δημόσια,

δεν θέλω να την φανερώσω εύκολα,

λες και αν την δει κανείς μαζί μου, θα μου την χαλάσει..

απλά και μόνο στο άκουσμα του, 

τόσο ιδιαίτερου, ονόματός της,

κάτι μέσα μου ραγίζει, 

και δεν μπορώ να βρω τις λέξεις.

σήμερα δεν ισχύει κάτι τέτοιο λοιπόν,

σήμερα ήρεμος στην γωνιά μου,

θα προσπαθήσω να ανοίξω τα χαρτιά μου.

σου μιλάω ήδη, 

αλλά δεν θέλω να με κοιτάξει κάποιος, 

αφού μόνο εγώ σε βλέπω (έτσι),

λες και μιλάς μόνο σε μένα,

και μετά σε παίρνει ένα σύννεφο πίσω στην ισλανδία..

η αγαπημένη μας σκανδιναβή (;;) έχει επιστρέψει,

και είναι πιο ευάλωτη από ποτέ.

και επειδή η ισλανδία είναι χώρα,

και τιμάει τα παιδιά της,

τους επόμενους μήνες θα οργανωθεί έκθεση,

για την πορεία της μπιορκάρας τα τελευταία χρόνια,

με παρουσιάσεις τραγουδιών, βίντεο, μουσικών οργάνων κτλ.

εδώ τα λέει καλύτερα βέβαια,

ρίξτε μία ματιά

στην σελίδα που προφανώς μόλις άνοιξες,

κάπου κάτω δεξιά έχει ένα βίντεο,

τρειλεράκι φάση,

από το σκηνικό που θα γίνει,

το οποίο είναι επίσης κομμάτι από τον καινούριο δίσκο.

δεν χρειάζεται να αναφέρω πιο κομμάτι θα κάνει βίντεο κλιπ.

προφανώς το 10λεπτο.

ας αρχίσει το γλύψιμο λοιπόν.

με πρώτο δίσκο στα 12 περίπου,

προφανώς μιλάμε για κάτι πολύ ιδιαίτερο,

σίγουρα για ένα καλλιτέχνη με τεράστια δισκογραφία,

και σίγουρα μιλάμε για καλλιτέχνη.

είναι ό,τι ευκολότερο αυτό,

αν με ρωτήσεις να ονομάσω έναν σύγχρονο τραγουδιστή,

που δεν είναι απλά αυτό, 

αλλά το έχει πάει παρακάτω,

τότε σίγουρα αυτή θα μου έρθει στο μυαλό.

εύκολα.

πριν από κάποια χρόνια,

έψαχνα είδη και μουσικούς, 

και είχα πέσει πάνω στον arvo part,

είχε βγάλει καινούριο δίσκο, 

και μου τον είχαν προτείνει πολλοί και διάφοροι,

οπότε είπα να τον ψάξω.

και έπεσα πάνω σε αυτό

σοκ.

κάνει σαν κοριτσάκι,

που βλέπει τους one direction, τους maroon 5 και τον depp στο σαλόνι της.

εκστασιάζεται όταν μιλάει για την μουσική του,

δεν ξέρω αν τον θεωρεί ανώτερό της,

σίγουρα τον θεωρεί κάτι διαφορετικό από αυτήν,

και το βλέπεις κάθε δευτερόλεπτο μέσα στα μάτια της,

το βγάζει με τις κινήσεις της.

η million dollar question βέβαια, 

είναι ποιός από τους δύο είναι περισσότερο ψυχοπαθής,

αλλά οκ, μιλάμε για καλλιτέχνες, οπότε ξέρεις.

πρόσεξε πως κοιτάει ο ένας τον άλλον όμως, 

πόση σημασία δίνει ο ένας στον άλλον.

σαν να μιλάνε την ίδια γλώσσα,

και είχαν πολύ καιρό να την μιλήσουν.

αυτό ήταν και το δικό μου σημείο 0 για αυτήν,

εκεί άρχισα να την καταλαβαίνω.

πόσο δυσκολεύεται για να γράψει μουσική,

πόσο σημαντικό το θεωρεί,

πόσο σημαντική θεωρεί την ελευθερία,

πόσο απελευθερωτικό μπορεί να είναι ένα τραγούδι.

συνδίασε και το γεγονός ότι έβρισε ανοιχτά τους βουδιστές,

την πιο κουλ θρησκεία στον πλανήτη έτσι...;;

δεν θυμάμαι ακριβώς την δήλωση, 

αλλά είχε να κάνει με την μετενσάρκωση,

και το γεγονός της κακής ζωής.

ότι δηλαδή, 

αν έκανες κακή ζωή, 

την επόμενη φορά θα ερχόσουν στην γη σαν κουνούπι ξερωγω,

εκεί βγήκε και τους είπε κυριολεκτικά να πάνε να γαμηθούν,

γιατί αν θεωρούν τιμωρία να γεννιέσαι σαν κουνούπι,

μάλλον δεν εκτιμούν την ζωή.

όλα αυτά και τίποτα.

και ακόμα δεν έπιασα την μουσική,

το δυνατό της κομμάτι..

όπως έχει πει και η ίδια,

είναι ένα συντριβάνι αίματος,

στην μορφή ενός κοριτσιου άλλωστε..

πάντα τα έλεγε ωραία,

όπως έπρεπε,

όπως τα αισθανόταν.

ήταν τόσο άμεσες οι προσεγγίσεις της,

που ήταν τόσο εύκολο να αγκαλιάσεις τα νοήματά της,

πραγματικά απορώ με αυτούς που δεν την πιάνουν,

πρέπει να κάνεις πραγματική προσπάθεια,

για να αποστασιοποιηθείς από την αλήθεια της.

προφανώς την αγαπώ λίγο παραπάνω,

αφού λειτουργεί με βάση την καθημερινότητά της,

(ή μήπως εγώ το κάνω αυτο;;),

και απλά περιγράφει πράγματα που νιώθει σε κάθε δίσκο.

όταν ήταν ερωτευμένη με τον σύντροφό της,

έβγαλε έναν δίσκο που ανέφερε πόσο της αρέσει το σεξ μαζί του,

χωρίς καμία ντροπή, και χωρίς να γίνει χυδαία,

χωρίς να φοβηθεί κάτι τέτοιο.

όχι ότι χρειάζεται,

αλλά δεν είναι κάτι που το έχεις δει από πολλούς, έτσι;;

δυστυχώς για αυτήν, 

φτάνουμε στο σήμερα.

μετά από χρόνια,

και ενώ έχει γίνει ήδη μητέρα,

ζει το ψυχολογικό ναδίρ,

με τον πρόσφατο χωρισμό της.

δεν ξέρω τι λέει η λογική,

αλλά το κορίτσι μας αποφάσισε να βγάλει δίσκο για αυτό το γεγονός,

πως το βίωσε, πως το έζησε, αν το ξεπέρασε.

τα κομμάτια είναι τοποθετημένα σε χρονολογική σειρά,

από το πριν, στον χωρισμό,

στις συνέπεις σε αυτήν, στο παιδί,

στο δικό της παρόν γενικότερα.

ο δίσκος ήταν να βγει μέσα στον μάρτιο,

αλλά οι γνωστοί-αγνωστοι του ιντερνέτ,

τον λίκαραν αρχές ιανουαρίου.

την επομένη του λικαρίσματος (ναι, παίρνει κλίση),

το άκουσε η μπιορκ, 

και εκνευρίστηκε από την χαμηλή ποιότητα του δίσκου,

το χαμηλό bitrate ντε (192 kbps),

και τον έδωσε σε βαρβάτη μορφή στο itunes.

κυριολεκτικά,

τα downloads από το itunes ήταν περισσότερα,

από τα τζάμπα τόρεντΖ που κατέβαζε ο κόσμος.

δοκίμασε να σκοτώσει την πειρατεία.

και στα δικά μου μάτια, τα κατάφερε.

νιώθει την εποχή, 

και ας γίνεται 50 σε λίγους μήνες.

αλήθεια, γίνεται 50. 

σκέψου έναν 50άρη.

μία γυναίκα στα 50 της.

θα μπορούσε να είναι η μπιορκάρα αυτή.

και το εξτρά δωράκι,

είναι ότι δεν άφησε τον δίσκο να ανέβει στο σπότιφαι,

επειδή είναι καθαρά θέμα σεβασμού είπε.

έτσι είπε.

κάτι θα ξέρει αυτή παραπάνω νομίζω,

λέω...

όπως και να έχει, 

αυτό το all is full of love, αυτό το τραγούδι,

αυτή η ερμηνεία,

αυτό το βίντεο, πάντα θα με πιάνουν αδιάβαστο,

πάντα θα είναι σαν την πρώτη φορά.

γιατί φαίνεται ότι έχει πολύ αγάπη μέσα της,

δεν κρατιέται, είναι γεμάτη ζωή, 

και ακόμα και στα μαύρα της, 

αυτό το βλέμμα της δεν νομίζω να αλλάξει..