όχι άλλο grohl

κάτι διάβασα πριν από λίγο,

από έναν ακόμα άνθρωπο που σέβομαι μουσικά,

ότι ο dave grohl έσωσε το ροκεντρόλ. μία λέξη.

ο υπερμαϊντανός grohl,

που εμφανίζεται παντού, παίζει παντού,

χαμογελάει πάντα, γιατί είναι και γαμώ τα παιδιά,

και αυτό είναι το νόημα του ροκ γενικότερα.

ναι.

όχι.

πολύ όχι.

εκτός και αν έχουμε βάλει στο ίδιο τσουβάλι την ροκ με την ποπ.

η taylor swift χαμογελάει πάντα, (ξαναέβγαλε δισκάρα, τι να λέμε),

και έχει έναν πολύ σημαντικό λόγο. 

το όλο image.

η miley cyrus κάνει χοντράδες, 

που κράζουν όλοι, και εμείς προφανώς,

αλλά απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό,

σε άλλο κόσμο ρε παιδί μου.

και γιαυτό, όταν το κάνουν οι mastodon,

θα ξενερώσω. 

δεν θα γουστάρω, δεν θα πάθω και κάτι,

αλλά έχω την εντύπωση ότι αν είχαν καλύτερο δίσκο,

δεν θα έβαζαν χοντροκώλες πόντιες να χορεύουν τσιφτετέλια.

το θέμα μας λοιπόν είναι η σχέση του grohl, με το σημερινό ροκεντρόλ.

και θα κάνω τον έξυπνο, πάλι,

και θα πω ότι ο grohl από το 1994, δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα.

κάποτε ο lemmy είχε πει ότι για αυτόν οι stones δεν είναι ροκεντρόλ,

αφού πηγαίνουν αεροπλανάτοι, φραγκάτοι, σε κάθε συναυλιακό σκηνικό,

έχουν χάσει το νόημα, αντιθέτως με τους beatles.

όταν ο άλλος, 22 χρονών, έχει σχεδόν 20 μύρια στην τράπεζα,

και κάθε μήνα του σκάνε οι επιταγές, βλέπε nevermind,

πόσο ροκ μπορεί να είναι;;

και άντε, θα με πεις,

δεν το έσωσε αυτός το ροκεντρόλ (μία λέξη),

τι σκατά γίνεται;;

για αρχή, κάτι πήγαν να κάνουν οι arctic monkeys,

αλλά έχει 3-4 χρόνια που νομίζουν ότι είναι 

οι stones μαζί με τους beatles, και τραγουδιστή τον elvis,

και έχω την εντύπωση ότι κάνουν λάθος.

το ροκ δεν θα σωθεί από εκατομμυριούχους 40άρηδες.

ίσως οι hellacopters να έκαναν καλή δουλειά,

ίσως και οι entombed λίγο,

και έτσι όπως τα γράφω αυτά τώρα,

σκέφτομαι ότι όπως αλλάξαμε εμείς,

όπως μεγάλωσε ο κόσμος, 

έτσι μεγαλώνει και αυτό.

ήταν οι nirvana/pearl jam κτλ κτλ κάποτε,

είναι ακόμα οι alice in chains,

αλλά έχω την εντύπωση, πως το όλο κίνημα του ροκ,

το κρατάνε ζωντανό (στα στενά), 

μπάντες όπως οι deftones, οι bring me the horizon,

άνθρωποι που μπορούν να νιώσουν τον 20άρη,

άνθρωποι που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα,

άνθρωποι που βλέπουν την ιστορία αλλιώς.

δεν νομίζω να περιμένει κανείς να ακούσει τον καινούριο hendrix,

δεν παίζει αυτό το σκηνικό.

τότε ήταν αλητεία να παίζεις έτσι κιθάρα,

τώρα είναι αλητεία να χρησιμοποιείς samples πάνω στο breakdown.

ας μην περιμένουμε να ζήσουμε άλλα 90's,

ας περιμένουμε να ακούσουμε τα παιδιά που γεννήθηκαν στα 90's,

να δούμε τι έχουν να πουν,

και όχι τον grohl και τον mccartney να τζαμάρουν στο studio,

με έναν εξοπλισμό που αξίζει όσο μία ολόκληρη πόλη στην αφρική.

το σκάλωμά μου είναι οι bring me the horizon,

που έχουν αρκετά καλούς στίχους,

και μία εκπληκτική μουσική, υπεργυαλισμένη που λέμε,

αλλά ρε φίλε το δίνουν και στο live αυτό, 

οπότε μην γκρινιάζεις.

κλαίω γιατί ακούω hatebreed, meshuggah, και κάτι άλλο,

κάτι δικό τους, κάτι που προσπαθούν να πιάσουν όλες οι άλλες μπάντες.

παρακολουθούμε την μεγαλύτερη metal μπάντ των τελευταίων χρόνων,

καλό θα ήταν να το πάρουμε χαμπάρι τώρα,

πριν είναι αργά.

προσωπικά το έκανα το λάθος, 

όταν άκουσα το count your blessings.

το άκουσα, το γούσταρα,

και ξενέρωσα μόλις είδα τις φάτσες τους.

δεν ήμουν έτοιμος. 

τώρα όμως είναι περίπου 28 χρόνων,

και γαμωτονμπελαμουγαμω ακούγονται ΤΟΣΟ ώριμοι,

όσο δεν παίρνει άλλο.

αυτά τα "παιδάκια" θα σώσουν το metal, το ροκ, ταπανταολα,

γιατί δεν πηγαίνουν με το ρεύμα.

όχι σαν τον άλλον τον γλυκανάλατο τον grohl.

"when did mediocrity and banality became a good image for your children?

i want my children to listen to people who fuckin' rock!

i don't care if they died in pools of their own vommit,

i want someone who plays from his fuckin' heart!"

(από το 7:12 και μετά θα παρακολουθήσετε ένα από τα καλύτερα σημεία στο ίντερνετ)

ποτέ δεν ήταν βολεμένο το ροκ,
ποτέ δεν χαμογελούσε συνεχώς,
ποτέ δεν ήταν όλα καλά, και όλοι συμπαθούσαν τον διπλανό τους.

η τέχνη, η δικιά μας τουλάχιστον,
βγαίνει μέσα από τον πόνο,
αυτό που σε τρώει, αυτό που είναι διέξοδος,
έτσι παίζουν μπάλα οι δικοί μας.

αυτοκαταστροφή ολέ,
πάρε το πιστόλι και πυροβόλησε, 
κάτι τέτοιο.

αλήθεια, οι "σημερινοί" slayer,
πως θα ήταν;
τί θα φορούσαν;
και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου,
τί μουσική θα έπαιζαν...;;

εγώ λέω ότι αυτό το μαλακισμένο,
με τα τατουάζ από 15 χρονών,
με τις απεξαρτήσεις ναρκωτικών,
με το αιώνιο μουστάκι 15χρονου,
αυτό θα δείξει τον δρόμο.

μεταξύ μας, τον δείχνει ήδη.
αν θέλουμε ας κοιτάξουμε,
αν δεν θέλουμε, ας δούμε πόση ώρα έπαιξαν οι saxon προχτές.

προς θεού, δεν λέω να κλείσουμε τα μάτια στην παλιά σχολή,

αλλά είναι κρίμα να χάνουμε την καινούρια σχολή, 

ακούγοντας "τα δικά μας".

θα γίνουμε οι σημερινοί χεβιμεταλάδες (μία λέξη),

και ναι, είναι πιο κοντά από ότι φαντάζεσαι.

ρε σεις, πολύ μοντέρνο ακούγεται αυτό,
κάτι κάνουμε λάθος...

έχεις ξεφύγει από τον κύκλο μικρέ,
άστους να τρέχουν να σε φτάσουν. 

δώσε πόνο.

love will save you (but it won't save me)

είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω,
που δεν μπορούν να χωρέσουν σε μία λέξη,
μία ατάκα, μία πρόταση, ίσως ένα ολόκληρο κείμενο.

είναι το συναίσθημα που με αφήνει να νιώσω ο συγκεκριμένος,
κάθε φορά να με γεμίζει και διαφορετικά..

έχω πέσει μέσα στα τάρταρα της μαυρίλας,
έχω νιώσει την ελπίδα της θλίψης,
του μόνιμου πόνου, τόσο,
που έχω μουδιάσει από την αλήθεια.

δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε αρνητική φάση,
αφού δεν είμαι, ψέματα δεν λέω, με ξέρεις,
απλά είναι εκείνη η παγωνιά που ζεσταίνει,
που λέει ψιθυριστά και ο ποιητής.

τώρα είναι ωραία όμως,
μου βγαίνει σε δημιουργικό,
και δεν έχω απαιτήσεις,
η μεγάλη μαυρίλα είναι παρελθόν, ούτως ή άλλως.

ο λόγος, για ακόμη μία φορά,
είναι ο συνδιασμός κάποιων λέξεων,
συντροφιά με μία επαναλαμβανόμενη ακολουθία μουσικής,
που δεν μπορεί να περιγραφεί,
μπορεί μόνο να εμπεδωθεί,
να βιωθεί, να εισέλθει στα ενδότερα (σου).

εκείνο το λευκό φως που αναβλύζει από το στόμα του άπειρου.
(κάπως έτσι θα ήθελε να ακουγεται ο nick cave να σε πω)

"Love will save you when the ocean splits itself in two
Love will save you when the cold wind blows right through you
Love will save you when the poison eats the precious air
And love will save you from the snake that crawls around down there
But it won't save me

Love will save you from the evil and the greed of ignorant men
And love will save you from the guilt you feel 

when you betray your only friend
Love will save you from yourself when you lose control
And love will save you from all the lies your lover ever told you
But it won't save me

Love will save you from the truth when you think you're free
Love will save you from the cold light of boring reality
Love will save you from the corruption of your lazy-minded soul
And love will save you from your selfish and distorted goals
But it won't save me

Love will save you from the black night and the lightning and the ghost
Love will save you from your misery, then tie you to the bloody post
Love will save you from the hands that pull you down beneath the sea
Love may save all you people, but it will never, never save me
No it won't save me"

με γεμίζει, με ανατριχιάζει,

και δεν μπορώ καν να αρχίσω να εξηγώ το πόσο μου ταιριάζει.

δεν είναι θέμα αγάπης, 

δεν  είναι τόσο επιφανειακό.

η αγάπη, εδώ, συμβολίζει ολόκληρη λογική πάνω στην ζωή,

μιλάει για ανθρώπους που όλοι ξέρουμε,

για ανθρώπους που ίσως είμαστε, ίσως είμασταν.

όλα θα τα κάνει η αγάπη, αλλά όχι σε εμένα.

ίσως επειδή δεν την έχω,

ίσως επειδή δεν την ψάχνω,

ίσως επειδή δεν συμβολίζει αυτό για εμένα.

ίσως επειδή όλα αυτά θα τα κάνω εγώ για μένα,

δεν θα περιμένω κάποιον άλλον.

αυτοί είναι οι swans κυρίες και κύριοι, για εμένα,

αυτό είναι το δείγμα που ίσως ακούσετε,

και ίσως να είναι αρκετό για να έρθετε στην συναυλία τους,

τον δεκέμβριο στην πόλη μας.

την προηγούμενη φορά έπαιξε λίγο, δεν πάλευαν την ζέστη.
τώρα είναι χειμώνας όμως,
και δεν θα υπάρξει έλεος.

(το ότι είχα και δεύτερο κομμάτι που κόλλησα,
αλλά δεν το βρήκα στο youtube, πόσο χιπστερ με κάνει;;)

τώρα που το θυμήθηκα,
θα το ξαναπώ.

είναι τόσο βαθύ το σκοτάδι ρε μήτσο,
που η jarboe, ναι αυτή

είναι απλά ένα γατί,
αν θα μπορούσες να την πεις κάτι τέτοιο,
μπροστά στον τεράστιο κ.Gira.

no dream, no sleep, no suffering