manson for president (M/M)

"έτσι δεν έκαναν και τον manson;;"

αυτό ειπώθηκε δύο μήνες πριν,
από έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρω καλά,
μα έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μου,
θα ήθελα να κάνω πολλές συζητήσεις μαζί του,
αλλά δεν είναι αυτό το θέμα,
δεν είναι και της ώρας.

σε μία γρήγορη συζήτηση λοιπόν,
είχαμε σχολάσει, και κάτσαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο,
και ειπώθηκε η παραπάνω ατάκα,
που την αποθήκευσα στα πρόχειρα από τότε,
δεν ήθελα να χαθεί ούτε για πλάκα.

το είπε τόσο φυσικά,
κάτι που δεν θα μπορούσα να πω τόσο εύκολα,
με τόσο απλά λόγια. τόσο.

και για να συστηθώ,
αυτήν την στιγμή διαβάζετε λέξεις από έναν μεγάλο υποστηρικτή του marilyn manson.
από τις τάξεις του γυμνασίου είχα μία κλίση κατά εκεί,
ο λόγος της γνωριμίας μας, η μικρή -τότε- ελένη,
και το κοινό επίθετο με την θεά που περπατάει ανάμεσά μας.

εννοείται ότι είχα φρικάρει,
αλλά τότε δεν υπήρχε γιουτουμπ,
δεν μπορούσα να δω τι πράγματα έκανε στα λαιβ του,
οπότε, έπαιρνα το cd, το έβαζα να παίζει,
και καθόμουν με το χαρτάκι να διαβάζω στίχους,
και να συνδυάζω τις εικόνες που έφερνα εγώ στο μυαλό μου,
με αυτό που άκουγα.

(κάποτε ήταν έτσι, θυμάσαι ε;;)

τα εξώφυλλα ήταν κάπως ξεκάθαρα βέβαια,
οι εικόνες μέσα ήταν και αυτές ξεκάθαρες,
δεν μπέρδευες κάτι,
παρόλα αυτά, ήταν κάτι εξαιρετικό,
κάτι που δεν είχες ακούσει ξανά..

πρέπει να παραδεχτούμε, όλοι προφανώς,
πως αν κρίνεις έτσι τον manson,
δύσκολα θα φτάσεις σε αρνητικό συμπέρασμα,
ειδικά αν μιλάς για την εξαιρετική τριλογία
(antichrist/mechanical/holywood),
τότε αναφέρεσαι σε μυθικούς δίσκους.

όλο αυτό, τον έφερε σε μία θέση, ένα status που λένε και στο χωρίο,
που δεν έβλεπε τι του ερχόταν.
ίσως άλλαζε κάτι, δεν ξέρω,
ίσως να σταματούσε κάπου,
αλλά έξω από τον χορό..

πάντα είχα την εντύπωση πως ήταν ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος,
δεν πίστευα πως είναι απλά ένας ακόμα κάφρος,
και αυτό, στα δικά μου μάτια,
το απέδειξε κατόπιν εορτής, όπως αποδείχτηκε.

τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα είναι όλα τα λεφτά.
θα μπορούσα να γράψω έπη, για αυτό που είπε,
θα μπορούσα να το κάνω διαφήμιση,
εδώ δείχνει ότι είναι ένας από εμάς,
ότι όλο αυτό που κάνει, το ακραίο,
είναι απλά ένα δίωρο στην καθημερινότητά του.

σε σχεδόν 4 λεπτά,
μπορούμε να βγάλουμε μία άκρη για το τι συνέβη τότε,
ποιός φταίει, ποιός το προκάλεσε,
ποιός ωφελήθηκε από αυτό, και ποιός όχι.

δεν μπορώ να πω πως αισθάνομαι συνωμοσιολόγος,
αλλά αυτό είναι τουλάχιστον περίεργο,
σε κινεί την περιέργεια, όπως να το δεις..

ήταν ο καιρός που είχε πάρει τα πάνω του,
και η μουσική βιομηχανία, η καλή, η δικιά μας, ροκεντρολ και έτσι,
είχε καιρό να βγει στην φόρα, όπως έγινε στα 80's ας πούμε.

το μόνο που είχε συνέβη τότε,
ήταν τα γεγονότα στην νορβηγία, black metal και έτσι,
αλλά αυτά ήταν πολύ μακριά,
και επίσης δεν τους πολυέπαιρνε τους αμερικάνοι να χωθούν εκεί.
από την άλλη, αν θέλανε, ας πηγαίνανε πάνω σε κανά βουνό οι χριστιανοί,
να βλέπαμε πόσοι θα γυρνούσαν (γύρναγαν),
να κάναμε και προπόνηση στην πράξη της αφαίρεσης.

έτσι, έγινε το μαύρο πρόβατο της γενιάς μας,
χωρίς ακριβώς να το προκαλέσει,
δεν ξέρω αν το ήθελε κιόλας,
αλλά αυτό έγινε.

και από τότε δεν μπορώ να πω πως έχει πάρει τα πάνω του.
υπάρχει μία περίπτωση να μας βγήκε ευαίσθητος ο κ.Manson,
και να το πήρε πολύ κατάκαρδα το όλο θέμα,
αν ήμουν εγώ ας πούμε, δεν θα ίδρωνε η πλάτη μου, κυριολεκτικά.

τελευταία την έχει δει ηθοποιός,
και καλά ξηγιέται, αφού έχει να βγάλει καλό δίσκο 10 χρόνια..

πολλές φορές η μουσική (μας) έγινε δούρειος ίππος κάποιου,
κάποιες από αυτές τις μάθαμε.
για όλες τις υπόλοιπες, υπάρχει η mastercard.

this is my truth (tell me yours)

λέω να αποσυρθώ.

να σταματήσω, να δω την ζωή αλλιώς,
μάλλον δεν την βλέπω με την ορθή προοπτική.

όλοι μιλάνε, και τίποτα δεν λένε.
παντού βλέπω λέξεις, αλλά καμία πρόταση.
καμία σύνδεση.

έχει μισή ώρα,
διαβάζω, και δεν μου έχει μείνει τίποτα,
ένα κενό, αποψάρες όλοι,
χωρίς λόγο ύπαρξης,
χωρίς δικαιολόγηση τουλάχιστον.
όλοι οι έλληνες είμαστε dj φάση.

ίσως πάλι να με πιάνει το νορβηγικό μου,
το ποντιακό μου, το σοβιετικό μου.

έχουμε χαθεί στην πληροφορία,
μιλάμε για τα πάντα, και τίποτα δεν λέμε,
τίποτα δεν στηρίζουμε,
απλά δηλώνουμε εμμέσως ότι το google είναι φίλος μας,
και δίνουμε πόνο,
σαν να παραθέτουμε βιβλιογραφία,
αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

έχουν διαλυθεί τα βιώματα,
έχει επέλθει η .. αντικειμενικότητα,
έχει φύγει η άποψη,
μιλάμε για το πολιτικά ορθό πάντοτε,
αναλόγως στον ποιόν απευθυνόμαστε βέβαια..

δεν ξέρω τι ακριβώς το δημιουργεί αυτό,
αλλά εξηγήστε μου πως γίνεται να βλέπεις deftones,
και συγκεκριμένα αυτό, αλλά να μην σου βγάζει συναίσθημα;
(ο ήχος στο βίντεο προφανώς δεν είναι καλός, αλλά....)

ρε γαμώτο, εγώ βλέπω το βίντεο,
και με σηκώνεται η τρίχα,
πως γίνεται να μην έπιασες εσύ αυτό το συναίσθημα;

φοβάμαι.
μάλλον κάνω κάτι λάθος, ξαναλέω,
μήπως και έρθει η απάντηση,
και με κοιτάξει στα τεράστια, μπιρμπιλωτά μάτια μου.

προσωπικά μιλώντας,
έχω αγαπήσει από μικρός την μουσική,
και δη την pop μουσική,
χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να το κρύβω.

δεν το έκανα μόλις έγινε της μοδός ο μπίγαλης,
όταν αγαπήσαμε όλοι ξαφνικά τον ρακιτζή.

δεν αισθάνομαι γκουρού,
ίσως παίξει και αυτή η ατάκα,
αλλά είμαι πολύ μακριά από αυτό,
δεν παίζει να γίνω, δεν υπάρχει περίπτωση να το παίξω αυτό το παιχνίδι.

δεν πιστεύω ότι γράφω και ιδιαίτερα,
αλλά το κάνω,
και κάπως έτσι είναι και η επαφή μου με την μουσική.

έχει χαθεί η ουσία νομίζω,
στον πόλεμο της διαφορετικότητας,
θέλουμε να το πάμε άφοβα,
να μην χυθεί αίμα πουθενά,
αλλά όπως έχουμε μάθει, τίποτα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό.

δεν θέλω να διαβάζω ουτοπίες,
δεν θέλω να κάνω καφέ,
και οι λέξεις να μην γίνονται εικόνες μπροστά μου,
να μην υπάρχει σύνδεση του προσώπου, με το νόημα, με το θέμα,
αλλά πάλι, ίσως δεν απευθύνεσαι σε εμένα.

δεν έχει πλάκα να βάζεις πάντα το ίδιο γκολ,
δεν έχει νόημα, δεν έχει λόγο ύπαρξης.
και ας είναι γκολ, και ας είναι ο στόχος.
θέλω τον δικό σου τρόπο,
την δική σου λογική,
όχι μία μίξη της λογικής των σημερινών διπλανών σου,
με τις extraordinary ατάκες χιπστεράδων..

κουράστηκα ρε μήτσο,
και δεν είναι υπεράνω αυτό που σε λέω,
στεναχώρια είναι,
ένα ασπρόμαυρο γαμώτο που κανείς δεν γράφει για τους amenra,
κανείς δεν μιλάει για το boden του,
για κάτι τόσο δύσκολο,
αλλά και τόσο ουσιαστικό ταυτόχρονα.

[i call out,
and all the brothers in the world; they hear me.
but the pain remains the same]

σε όλους αρέσει η αλήθεια,
απλά εγώ θέλω να ακούσω την δική σου,
αυτό είναι το νόημα, αυτό κράτα.

ας αγκαλιάσουμε τα αισθήματά μας,
τις πληγές μας (παλιό),
και ας μιλήσουμε από την καρδιά μας,
ας προσπαθήσουμε να μοιραστούμε αυτό που κρύβουμε εκεί πίσω στο σκοτάδι,
δεν υπάρχει σωστό και λάθος,
εμείς φτιάχνουμε τα φράγματα.

δεν υπάρχουν βέβαια,
και το ξέρεις πολύ καλά,
μην χτίζεις τοίχους, χτίσε γέφυρες για 'μας.