tool, at the gates, dillinger, amenra,
και τώρα ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η μούτζα,
με μάλλον το πιο αγαπημένο από όλα αυτά,
μάλλον το πιο απωθυμένο,
αυτό που πάντα έλειπε.
δεν έχω ξανανιώσει τέτοια προσμονή,
και πριν το live, αλλά και κατά την διάρκεια,
εδώ τραγουδάνε οι ghost τι να λέμε,
τέτοια γκρίνια,
γενικότερα, βγήκαν πολλά στοιχεία που σπάνια τα εμφανίζω.
και όλα άξιζαν, όλα ήταν τόσο σωστά,
που έκαναν αυτό το ταξίδι επικίνδυνα καλό.
ευτυχώς υπήρχαν και κάποιες στιγμές "επιστροφής στην πραγματικότητα",
αλλά τίποτα δεν κατάφερε να επισκιάσει αυτό που έζησα/ζήσαμε την δευτέρα.
ίσως φταίει η τεράστια αναμονή,
ίσως η καλή παρέα, ίσως το μέρος,
μα δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα να βλέπεις τους deftones στα 5-10 μέτρα,
να μπαίνουν με diamond eyes, περνώντας την χαλαρή εισαγωγή-
μπαίνοντας κυριολεκτικά με τον αγκώνα στα μούτρα (σου),
μη αφήνοντας δεύτερη επιλογή, ξαφνικά όλα είναι μονόδρομος,
ξαφνικά όλα είναι λιγότερο σημαντικά,
καθώς μετατρέπεις τις ήδη υπάρχουσες εικόνες/στιγμές προσωπικής ακρόασης,
σε κάτι άλλο, κάτι τεράστιο, κάτι που ήδη το μοιράζεσαι.
αυτός είναι ο ορισμός μίας καλής συναυλίας αν θέλετε,
καλός ήχος (που εδώ ήταν εξαιρετικός),
καλή ατμόσφαιρα (μέχρι και οι γκόμενες σπρώχναν, μπράβο),
και ένα συγκρότημα να διαλύει τις αποστάσεις με το κοινό,
είτε κυριολεκτικές, είτε μεταφορικές.
έχω την εντύπωση ότι ο chino το γούσταρε όσο εμείς,
όλοι είμασταν σε άλλη διάσταση.
έπαιζε κάποιους στίχους σε άλλους χρόνους,
κάποιους δεν τους τραγουδούσε,
και όλοι νομίζω καταλάβαμε τι έκανε (στιχουργικά) στα τελευταία τραγούδια.
αν δεν καταλάβαμε....
ναι, δεν έπαιξαν:
beauty school/sextape/rickets/mascara/royal/prince/gauze/minerva/
when girls../hole in the earth/kimdracula/knife prty/elite/back to school,
αλλά ρε φίλε δες τι έπαιξαν. όχι δες.
απίστευτοι, με τέτοια ενέργεια που δάγκωνε και 20χρονα,
και στιγμές που σήκωναν τις τρίχες στην πλάτη (σου),
digital bath και change όποιος δεν τις ένιωσε στην σπονδυλική του στήλη,
ας πάει να ψαχτεί λίγο, μάλλον προτιμάει παντελίδη.
κομβικό σημείο οι συγκεκριμένοι,
πάντα ήταν ένας εύκολος τρόπος να ανακαλύψεις τους περίεργους,
και ακόμα και έτσι, αυτό συνέβη.
επίσης, να αναφέρω τα δεδομένα περί ικανότητας,
και να τονίσω, ξανά, την ανωτερότητα του abe,
δεν έχει εμφανιστεί ΠΟΤΕ τέτοιος drummer με τέτοια ενέργεια.
χωρίς να κουράζει, παίζει μουσική για την μπάντα,
όχι για να σε κάνει να γυρίσεις να τον κοιτάξεις,
αλλά αν το κάνεις, έστω κατά τύχη, θα σηκώνεις το σαγόνι από τα τσιμέντα.
είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ, δεν έχω συνέλθει,
ακόμα είμαι στην αθήνα,
ακόμα βάζω την setlist στα ακουστικά,
ακόμα είναι βράδυ και σπρώχνω τον μπροστινό μου γκαρίζοντας τους στίχους.
αυτό το rosemary τι έποc ήταν γαμώτοκέρατο
that night we felt like more ρε πούστη.
ευχαριστούμε.
και τώρα ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η μούτζα,
με μάλλον το πιο αγαπημένο από όλα αυτά,
μάλλον το πιο απωθυμένο,
αυτό που πάντα έλειπε.
δεν έχω ξανανιώσει τέτοια προσμονή,
και πριν το live, αλλά και κατά την διάρκεια,
εδώ τραγουδάνε οι ghost τι να λέμε,
τέτοια γκρίνια,
γενικότερα, βγήκαν πολλά στοιχεία που σπάνια τα εμφανίζω.
και όλα άξιζαν, όλα ήταν τόσο σωστά,
που έκαναν αυτό το ταξίδι επικίνδυνα καλό.
ευτυχώς υπήρχαν και κάποιες στιγμές "επιστροφής στην πραγματικότητα",
αλλά τίποτα δεν κατάφερε να επισκιάσει αυτό που έζησα/ζήσαμε την δευτέρα.
ίσως φταίει η τεράστια αναμονή,
ίσως η καλή παρέα, ίσως το μέρος,
μα δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα να βλέπεις τους deftones στα 5-10 μέτρα,
να μπαίνουν με diamond eyes, περνώντας την χαλαρή εισαγωγή-
μπαίνοντας κυριολεκτικά με τον αγκώνα στα μούτρα (σου),
μη αφήνοντας δεύτερη επιλογή, ξαφνικά όλα είναι μονόδρομος,
ξαφνικά όλα είναι λιγότερο σημαντικά,
καθώς μετατρέπεις τις ήδη υπάρχουσες εικόνες/στιγμές προσωπικής ακρόασης,
σε κάτι άλλο, κάτι τεράστιο, κάτι που ήδη το μοιράζεσαι.
αυτός είναι ο ορισμός μίας καλής συναυλίας αν θέλετε,
καλός ήχος (που εδώ ήταν εξαιρετικός),
καλή ατμόσφαιρα (μέχρι και οι γκόμενες σπρώχναν, μπράβο),
και ένα συγκρότημα να διαλύει τις αποστάσεις με το κοινό,
είτε κυριολεκτικές, είτε μεταφορικές.
έχω την εντύπωση ότι ο chino το γούσταρε όσο εμείς,
όλοι είμασταν σε άλλη διάσταση.
έπαιζε κάποιους στίχους σε άλλους χρόνους,
κάποιους δεν τους τραγουδούσε,
και όλοι νομίζω καταλάβαμε τι έκανε (στιχουργικά) στα τελευταία τραγούδια.
αν δεν καταλάβαμε....
ναι, δεν έπαιξαν:
beauty school/sextape/rickets/mascara/royal/prince/gauze/minerva/
when girls../hole in the earth/kimdracula/knife prty/elite/back to school,
αλλά ρε φίλε δες τι έπαιξαν. όχι δες.
απίστευτοι, με τέτοια ενέργεια που δάγκωνε και 20χρονα,
και στιγμές που σήκωναν τις τρίχες στην πλάτη (σου),
digital bath και change όποιος δεν τις ένιωσε στην σπονδυλική του στήλη,
ας πάει να ψαχτεί λίγο, μάλλον προτιμάει παντελίδη.
κομβικό σημείο οι συγκεκριμένοι,
πάντα ήταν ένας εύκολος τρόπος να ανακαλύψεις τους περίεργους,
και ακόμα και έτσι, αυτό συνέβη.
επίσης, να αναφέρω τα δεδομένα περί ικανότητας,
και να τονίσω, ξανά, την ανωτερότητα του abe,
δεν έχει εμφανιστεί ΠΟΤΕ τέτοιος drummer με τέτοια ενέργεια.
χωρίς να κουράζει, παίζει μουσική για την μπάντα,
όχι για να σε κάνει να γυρίσεις να τον κοιτάξεις,
αλλά αν το κάνεις, έστω κατά τύχη, θα σηκώνεις το σαγόνι από τα τσιμέντα.
είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ, δεν έχω συνέλθει,
ακόμα είμαι στην αθήνα,
ακόμα βάζω την setlist στα ακουστικά,
ακόμα είναι βράδυ και σπρώχνω τον μπροστινό μου γκαρίζοντας τους στίχους.
αυτό το rosemary τι έποc ήταν γαμώτοκέρατο
that night we felt like more ρε πούστη.
ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου