thrust/ahead

tool, at the gates, dillinger, amenra,
και τώρα ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η μούτζα,
με μάλλον το πιο αγαπημένο από όλα αυτά,
μάλλον το πιο απωθυμένο,
αυτό που πάντα έλειπε.

δεν έχω ξανανιώσει τέτοια προσμονή,
και πριν το live, αλλά και κατά την διάρκεια,
εδώ τραγουδάνε οι ghost τι να λέμε,
τέτοια γκρίνια,
γενικότερα, βγήκαν πολλά στοιχεία που σπάνια τα εμφανίζω.

και όλα άξιζαν, όλα ήταν τόσο σωστά,
που έκαναν αυτό το ταξίδι επικίνδυνα καλό.
ευτυχώς υπήρχαν και κάποιες στιγμές "επιστροφής στην πραγματικότητα",
αλλά τίποτα δεν κατάφερε να επισκιάσει αυτό που έζησα/ζήσαμε την δευτέρα.

ίσως φταίει η τεράστια αναμονή,
ίσως η καλή παρέα, ίσως το μέρος,
μα δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα να βλέπεις τους deftones στα 5-10 μέτρα,
να μπαίνουν με diamond eyes, περνώντας την χαλαρή εισαγωγή-
μπαίνοντας κυριολεκτικά με τον αγκώνα στα μούτρα (σου),
μη αφήνοντας δεύτερη επιλογή, ξαφνικά όλα είναι μονόδρομος,
ξαφνικά όλα είναι λιγότερο σημαντικά,
καθώς μετατρέπεις τις ήδη υπάρχουσες εικόνες/στιγμές προσωπικής ακρόασης,
σε κάτι άλλο, κάτι τεράστιο, κάτι που ήδη το μοιράζεσαι.

αυτός είναι ο ορισμός μίας καλής συναυλίας αν θέλετε,
καλός ήχος (που εδώ ήταν εξαιρετικός),
καλή ατμόσφαιρα (μέχρι και οι γκόμενες σπρώχναν, μπράβο),
και ένα συγκρότημα να διαλύει τις αποστάσεις με το κοινό,
είτε κυριολεκτικές, είτε μεταφορικές.
έχω την εντύπωση ότι ο chino το γούσταρε όσο εμείς,
όλοι είμασταν σε άλλη διάσταση.

έπαιζε κάποιους στίχους σε άλλους χρόνους,
κάποιους δεν τους τραγουδούσε,
και όλοι νομίζω καταλάβαμε τι έκανε (στιχουργικά) στα τελευταία τραγούδια.
αν δεν καταλάβαμε....

ναι, δεν έπαιξαν:
beauty school/sextape/rickets/mascara/royal/prince/gauze/minerva/
when girls../hole in the earth/kimdracula/knife prty/elite/back to school,
αλλά ρε φίλε δες τι έπαιξαν. όχι δες.

απίστευτοι, με τέτοια ενέργεια που δάγκωνε και 20χρονα,
και στιγμές που σήκωναν τις τρίχες στην πλάτη (σου),
digital bath και change όποιος δεν τις ένιωσε στην σπονδυλική του στήλη,
ας πάει να ψαχτεί λίγο, μάλλον προτιμάει παντελίδη.

κομβικό σημείο οι συγκεκριμένοι,
πάντα ήταν ένας εύκολος τρόπος να ανακαλύψεις τους περίεργους,
και ακόμα και έτσι, αυτό συνέβη.

επίσης, να αναφέρω τα δεδομένα περί ικανότητας,
και να τονίσω, ξανά, την ανωτερότητα του abe,
δεν έχει εμφανιστεί ΠΟΤΕ τέτοιος drummer με τέτοια ενέργεια.
χωρίς να κουράζει, παίζει μουσική για την μπάντα,
όχι για να σε κάνει να γυρίσεις να τον κοιτάξεις,
αλλά αν το κάνεις, έστω κατά τύχη, θα σηκώνεις το σαγόνι από τα τσιμέντα.

είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ, δεν έχω συνέλθει,
ακόμα είμαι στην αθήνα,
ακόμα βάζω την setlist στα ακουστικά,
ακόμα είναι βράδυ και σπρώχνω τον μπροστινό μου γκαρίζοντας τους στίχους.

αυτό το rosemary τι έποc ήταν γαμώτοκέρατο

that night we felt like more ρε πούστη.
ευχαριστούμε.

20+1+4

καλώς το '14, καλώς το, 3-0

πέρασε ήδη το μισό με λέει το ημερολόγιο,
και με την ευκαιρία της παροχής ιντερνέτ,
τι καλύτερο, τι πιο σωστό, να κάνω μια σούμα,
αφού ήδη έχω αρχίσει να μαζεύω ακροάσεις..

θα ακολουθήσω την παράδοση,
που ο ίδιος θέσπισα για πρώτη φορά ένα χρόνο πριν λοιπόν,
με περισσότερους δίσκους (;;) φέτος.

so, gema

no.1 αρτέμης

(ο αέρας/η βροχή/η ντουλάπα/το άγαλμα/κόκκινο κασκόλ)

first aid kit - stay gold

πολύ φρέσκο το συγκεκριμένο, συνέχεια του εξαιρετικού lion's roar,
εδώ συνεχίζουν σε αυτό το indie-folk, και το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο,
σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι πιο γνωστές. σουηδία λέμε.

ray lamontagne - supernova

εξαιρετικός δίσκος, με μοναδική φωνή, είναι κρίμα να απομονώσεις τραγούδι,
και ήδη φαίνεται να έχει πάρει τα πάνω του, 
νομίζω θα ξαναμιλήσουμε για το(ν) συγκεκριμένο.

mark lanegan - has god seen my shadow?

τίποτα δεν είναι τυχαίο με τον συγκεκριμένο,
φαίνεται πως οργάνωνε το έγκλημα εδώ και πολλά χρόνια.
πάρα πολλές κυκλοφορίες τον τελευταίο καιρό,
χωρίς να χάνει σε ποιότητα, ακόμα και εδώ.
είναι μεγάλος, τι να κάνουμε..

electric litany - enduring days you will overcome

ουάου. τι έγραψαν πάλι/πως έγινε αυτό/πόση μπάλα ξέρουν, και λοιπά κοινότυπα.
(δεν ξέρω αν συμφωνώ με την ξεκάθαρη πολιτικοποίησή τους, προφανώς και είμαι μαζί τους, αλλά είναι κρίμα να βάζεις ολόκληρες πόλεις στο ίδιο τσουβάλι.)
οι επιρροές τους φωνάζουν από μακριά, χωρίς να χάνουν την ταυτότητα τους,
που με αυτήν την κίνηση είναι να αναρωτιέσαι αν όντως θέλουν να έχουν μία. θέλω.

ema - the future's void

εδώ είσαι. μου πήρε τα μυαλά με το προηγούμενο, 
και εδώ απλά συνεχίζει να με εντυπωσιάζει.
δεν ξέρω αν θα λάβει την αναγνώριση που έλαβε το προηγούμενο, 
προσωπικά τρελαίνομαι με αυτό το όλο noise θέμα που καλύπτει την pop αισθητική της. 
όχι για όλους, όχι και για λίγους ταυτόχρονα.

warpaint - warpaint

η πρώτη αγάπη για το 2014, αν θυμάμαι καλά. shoegaze κιθάρες, post-punk αίσθηση, και κάτι φωνητικά που θα κάνουν βόλτες σε μια γωνία του μυαλού σου. αν γουστάρεις ατμόσφαιρα, δοκίμασε, μία ακρόαση θα σε πείσει.

la sera - hour of the dawn

vivian girls?? το'χουμε;; έχει νεύρο, παίζει σε πολλά μπαράκια, και είναι ότι πρέπει, γιατί έχει την σωστή αναλογία νεύρου με χαλαρότητας. πολύ καλές συνθέσεις, πολύ καλή φωνή,
το φετινό soundtrack για απογευματινό καφέ.









no.2 δεν το έβλεπα
(αλλά ήρθε όπως έπρεπε)

damon albarn - everyday robots

όπως είπα, ίσως μου λείπουν οι gorillaz. όπως και να έχει, μιλάμε για έναν δουλεμένο δίσκο,
με πολλές καλές στιγμές, και ο τύπος είναι τόσο καλός, 
που μπορεί να θυμίσει 90's-00's για πλάκα,
και σε αυτό ευτυχώς ακόμα δεν έχουμε γιατρειά.

september girls - crossing the sea

καλησπερίζουμε την ιρλανδία στην παρέα μας, και ένα εξαιρετικό εξώφυλλο,
και χαιρόμαστε ιδιαίτερα για αυτό το garage που είναι κάπως φιλικό προς τα αυτιά μας,
και παρόλα αυτά καταφέρνει να κρατήσει μία σοβαρότητα. 
ροκάρουν τα κορίτσια, και το κάνουν καλά.

marissa nadler - july

δεν κάνει να μιλάμε πολύ για την αποπάνω, 
πάρα πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν γράψει αυτόν τον δίσκο, 
ναι είναι τόσο καλός. 
απίστευτη ωριμότητα, απίστευτη αρμονία, ταξίδι κανονικό. 
πάρε τους στίχους στο χέρι, και βάλτο να παίξει. 
όσο πιο βράδυ, τόσο καλύτερα.

imelda may - tribal

εντάξει ξέρουμε ότι είναι καλή. 
απλά εδώ έπαιξε πολύ σωστά (για μένα) με τις ταχύτητες και την ηλεκτρική κιθάρα. 
ροκεντρόλ από τα παλία, αλλά με σύγχρονη παραγωγή. 
κάτι θα ήξερε αυτός ο costello..

bruce springsteen - high hopes

γλέντι με τον παππού. 
έπρεπε να το βγάλει εδώ και καιρό αυτό, είναι κρίμα αυτά τα κομμάτια,
αυτές οι εκδόσεις τους, να μην έχουν δισκογραφηθεί. 
δεν το περίμενα τόσο καλό, για αυτό βρίσκεται εδώ, επειδή είναι όπως πρέπει. 
δείχνει τον δρόμο, ξανά, και όποιος θέλει ακολουθεί.

foxes - glorious

πάρτο και το ξεκάρφωτο indie pop στο κεφάλι τώρα. 
έχει την αύρα της florence, αλλά είναι προφανώς πιο ανάλαφρη. 
έλα, μην γκρινιάζεις, καλοκαίρι έρχεται, θα χαμογελάς παραπάνω, παραδέξου το.
ε, αυτό θα παίζει από πίσω.

venetian snares - my love is a bulldozer

δεν ξέρω γιατί, ακόμα. μου ακούστηκε τόσο ανθρώπινο, μέσα στον όλο χαμό,
που κάθησα και το ξαναάκουσα μήπως έκανα λάθος. κάτι σαν aphex twin με mr.scruff, προφανώς με την καλή έννοια. ε ναι.







no.3 βούλγκαρ
(ξέρεις τι λέει μετά)

vallenfyre - splinters

(γεμίσαμε εξωφυλλάρες φέτος λέμε)
προφανώς και με είχε αρέσει το προηγούμενο, οπότε ξεκινάω να ακούσω και αυτό, περιμένοντας πολλά. και μου κάθεται επικίνδυνα καλά. και μετά διαβάζω ότι ο ballou έκανε την παραγωγή. ακόμα και εδώ μπορεί. άι σιχτίρ πια.

triptykon - melana chasmata

έκλεισε η τριλογία, αυτό ήταν. δεν ήταν εύκολο, 
προσωπικά δεν ήξερα καν αν θα φτάσουμε ως εδώ,
αλλά ευτυχώς τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε. 
χαίρομαι που η μουσική που γουστάρω έχει μέσα της τέτοιους ανθρώπους,
τέτοιους χαρακτήρες, με τόση αγάπη για την μουσική. 
πάντα έβλεπε μπροστά, και εδώ το κάνει σημαία.

eyehategod - eyehategod

πολλά χρόνια απουσίας, μεγάλη επιστροφή. το πηγαίνουν κάπως ακίνδυνα, αλλά είναι τέτοια τα μεγέθη, οι μνήμες, που είναι αρκετά. όλα είναι εδώ όπως τα θυμάσαι, ίσως λίγο πιο γυαλισμένα, αλλά αυτό δεν μας πειράζει ε;;

killer be killed - killer be killed

το εξώφυλλο δεν με προδιαθέτει θετικά, η έννοια supergroup σπάνια έβγαλε τα λεφτά της (shrinebuilder κανείς;), αλλά έκανα λάθος. μάλλον όλοι αυτοί ήθελαν να παίξουν αυτό που ήθελαν, και πραγματικά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. το βαρύ και ασήκωτο των πρώιμων mastodon, το flat του cavalera, το υπερgroove των dillinger και ο drummer της miley cyrus. δικαίωση. άντε γεια.

twilight - iii:beneath trident's tomb

supergroup. και πολλές αλλαγές. αμερικάνικο black με λέει. και διαβάζω ότι η καινούρια προσθήκη ακούει στο όνομα thurston moore. είναι κάπως αντισυμβατικό που ταίριαξε τόσο καλά σε αυτό το project, αλλά από την άλλη..

young and in the way - when life comes to death

το περίμενα πολύ αυτό. και με δικαίωσε, το φετινό μου all pigs must die. τόσο νεύρο, τόση μανία, δεν περιγράφεται με λέξεις. blackened crust λέει. επίσης έχουν και έναν από τους ασχημότερους frontman ever. και μάλλον το πιο γαμάτο logo. ναι.






no.4 she came to me
(at night) 

kandle - in flames

ατμόσφαιρα. περίεργα peak κατά την διάρκεια της ακρόασης, και ένα συνολικό αποτέλεσμα αντάξιο μίας πρώτης δουλειάς. να δούμε.

sunn o))) & ulver - terrestrials

αυτές είναι συνεργασίες. έτσι πρέπει να γίνονται. 
σίγουρα δεν έχουν αυτό το "ιερό-απάτητο" που κουβαλάνε οι Sunn O))), 
είναι αρκετά πιο φιλικό για τον ακροατή. 
ίσως να φταίνε οι νορβηγοί, από την άλλη βέβαια, 
έχουν και αυτοί κάτι σαλταρισμένες στιγμές αλήθειας. με άρεσε. 

swans - to be kind

εδώ δεν ξέρω. μας κάνει πλάκα ο παππούς με το καπέλο. έχει βρει τον τρόπο να μεταφράζει το σκοτάδι σε λέξεις και ήχους. ίσως ανώτερο από το seer. μεγάλη κουβέντα λέω, αλλά την πρώτη που έβαλα να ακούσω τον 2ωρο δίσκο, τον άκουσα 3 φορές στα καπάκια. μετράμε ήδη ανάποδα για τον δεκέμβριο..

crosses - crosses

αυτό είναι. ναι. όλα όπως πρέπει. οι στίχοι, η φωνή, η παραγωγή. αγαπάμε chino, αλλά δεν περίμενα κάτι τόσο κοντά στα γούστα μου. πραγματικά έχω χάσει την μπάλα με τον αριθμό ακροάσεων, ο φετινός αγαπημένος, όπως όλα δείχνουν. ok, έχουμε ακόμα, αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτό. splitάκι deftones με entombed ίσως..





η χρονιά γενικότερα πάει πολύ δυνατά πάντως, 
πολλές κυκλοφορίες, 
και έχουμε αρκετά να περιμένουμε.

τώρα που έχω και ιντερνέτ, ποιός με πιάνει..