frozen throne

«είναι αυτή η παγωνιά που ζεσταίνει»

Αυτό είναι.

Εκεί που περπατάς, ακούγοντας αυτό που πρέπει,
και ξαφνικά ο δρόμος τελειώνει.

Είσαι μέσα στα φώτα, βλέπεις ό,τι χρειάζεται,
και καταλαβαίνεις ότι σε 5 μέτρα δεν φαίνεται τίποτα.

Αλλά συνεχίζεις.
είτε από άγνοια, είτε από πρόθεση να ανακαλύψεις το άγνωστο.

Εκεί που σταματάει το γνωστό λοιπόν,
εκεί που αρχίζει το άγνωστο, τι κάνεις;

Εγώ σήμερα συνέχισα.

Επειδή με απασχολεί πολύ η λέξη δεσμός τελευταία.
και δεν θέλω δεσμούς πλέον. Νομίζω δηλαδή.
(εσύ τι λες αλήθεια; Θέλω;)

Είναι κάτι που με δένει με κάτι άλλο, ας πούμε.
όχι διαφορετικό, όχι ίδιο.  

κάτι κοινό, ας πούμε.

 

Αυτή η αβεβαιότητα με παίρνει μαζί της.
δεν θέλω πολλά με εσένα, αλλά θέλω να γνωρίσω εσένα,
χωρίς να σβήνω κάτι από εσένα.

Έχει χαθεί η έννοια του «σωστού» εδώ και καιρό,
και παλεύω χωρίς gps να βρω τον δρόμο,
χωρίς την βοήθεια κάποιου.
το θέμα δεν είναι το τι κάνω τώρα,
το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος να με πει αν έχω χαθεί, ή όχι.

Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου.

Και οι portishead δεν είναι λύση, όχι πάλι.
το δοκίμασα, πέτυχε, αλλά δεν είναι για χόρταση.

Οπότε, θα το επαναλάβω,
η λέξη είναι «δεσμός».

Τι με δένει με κάποια πράγματα,
με κάποιες καταστάσεις, προφανώς θετικές.

Είναι η συνήθεια, είναι η ανάγκη,
είναι η τύχη ή μήπως είναι κάτι άλλο;

Πόσο σημαντικό είναι το γεγονός του να πας παρακάτω;
πολλές ερωτήσεις κάνω σήμερα, και αλήθεια δεν βρίσκω τον λόγο.

Είναι πράγματα τα οποία θα ήθελα να έχω κάνει,
και δεν ξέρω αν είναι απωθημένα,
ξέρω όμως ότι είναι ανάγκες. Ήταν, τουλάχιστον.

Δεν μου δίνω πολύ χρόνο,
αυτή η επανάσταση μου έχει δώσει ένα ρολόι,
που συνεχώς μετράει ανάποδα.

Δεν νομίζω πως είναι γκρίνια,
υπάρχουν πολλά πράγματα που με χαροποιούν,
απλά τον τελευταίο καιρό κάτι λείπει.

Λείπει ένας άνθρωπος να του αφιερώσω το only you,
και, όσο αστείο αν φαίνεται, το χρειάζομαι.

Αυτό ίσως να είναι και το πρόβλημα, τώρα που το σκέφτομαι.
ίσως και να υπάρχει ήδη, αλλά να μην το βλέπω, να το αγνοώ.

Ίσως να μην βλέπω αυτό το γεγονός από την σωστή οπτική.
αλλά, είπαμε, δεν ξέρω αν έχω χαθεί,
ή αν απλά περιμένω να έρθει κάποιος να με δείξει τον δρόμο μου.

Δεν δίνω πολύ χρόνο, είχα όλο τον χρόνο που χρειαζόμουν,
αν κάτι δεν λειτουργεί, δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό.

Όπως μου είπαν και προχθές «γάμα και μετάνιωνε».

Α ναι, μου είπαν και ένα άλλο.
«αν προσπαθείς να καταλάβεις αν μία γκόμενα σε γουστάρει,
τότε δεν σε γουστάρει.»

Ας τα κάνω ξεκάθαρα πλέον, δεν έχω κάτι να χάσω,
πέρα από ύπνο.

Μεγάλες κουβέντες, και είναι ήδη πρωί.
και δεν ξέρω αν, και πότε, θα ανέβει αυτό το… «άρθρο».
λες και έχει σημασία βέβαια.

Θα ήθελα να σου πω κάτι καλό, αλλά δεν βγαίνει.
οπότε, θα σε καληνυχτίσω έτσι.

Να χαμογελάς.

λήξις.

τελικά είναι η χρονιά του τέλους το 2013.

γενικά, πολύ πινακίδα stop ρε γαμώτο.
έχει και τα θετικά του βέβαια, να τα λέμε όλα.
άκουσα πολύ μουσική φέτο, πήγε καλά..

χωρίς να θέλω να γίνω απόλυτος,
το μουσικό μου ταξίδι έλαβε τέλος λίγες μέρες πριν.

ναι, αυτές οι φλωρόφατσες με έκαναν να ευχαριστώ τον θεό που έχω ipod.
που έχω ηχεία στον υπολογιστή.

screamo/(modern-melodic) hardcore/post-hardcore/hardcore punk
αυτά λέει το last.fm, και το αγαπάμε και το εκτιμάμε, συνήθως έχει δίκιο.

αυτός ο ήχος δεν μου είναι ιδιαίτερα ξένος,
τον ακούω εδώ και πολλά χρόνια μέσα στο σπίτι,
απλά ποτέ δεν έτυχε να κολλήσω έτσι.
για την ακρίβεια, όλους αυτούς, τους ανέφερα ως "ευαίσθητους",
αφού η βάση τους είναι το screamo, συνεπώς και το emo,
και φαίνεται, ιδιαίτερα στα φωνητικά τους.
επιλέγουν να γκαρίζουν, αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, χαρακτηριστικό,
μία φορά να ακούσεις ένα κομμάτι, θα σου μείνει στο μυαλό,
είναι απολύτως ξεκάθαρο.

εδώ να κάνω ένα διακριτικό πέρασμα από την έννοια του screamo.

είναι κάτι που έχει πάρει πολύ άσχημη έννοια στα δικά μας μάτια,
και έχω την εντύπωση πως δεν θα έπρεπε. ας δούμε αυτό:

"screamo surfaced in the 90’s, primarily. It has all the characteristics of it’s Emo and Punk roots, like a DIY ethic, and normally lo-fi production for example, but is more aggressive and chaotic than Emo, characterized with harsh, screamed vocals and experimental instrumentation."

η βασική ιδεά είναι η λογική πάνω στην μουσική, diy κτλ,
και προφανώς οι στίχοι, ο τρόπος που θα τους τραγουδήσεις..
δεν είναι κάτι εύκολο, αντιθέτως, έχει πολύ ψωμί όμως,
και αν μπεις στο κατάλληλο mood, όπως συνέβη με εμένα,
τότε θα καταφέρεις να ακούσεις την μουσική.
και την άκουσα.

δεν είναι δυνατόν να γράφουν τόσο ωραία,
να αποτυπώνουν τόσο αληθινά τις λέξεις τους πάνω σε έναν ήχο,
να καταλαβαίνεις που θα πρέπει να δώσεις σημασία,
που θα πρέπει να ηρεμήσεις, που θα πρέπει απλά να κλείσεις τα μάτια.

είναι μία ολόκληρη γενιά αυτή η μουσική,
και την πετυχαίνουμε στην "αρχή" της,
ένα είδος αρκετά περίεργο,
αλλά έχει κάνει αυτό που δεν έκανε κανένα, μα κανένα άλλο είδος στην μουσική μας.

κατάφερε να συνδιαστεί με κάτι προηγούμενο,
να κερδίσει τον σεβασμό από ένα πιο oldschool είδος,
χωρίς να ανήκει καθαρά σε αυτό, χωρίς να αλλάξει το dna του.

πρακτικά, οι δικοί μου touché amoré,
κατάφεραν να κάνουν τους converge να τους πάρουν μαζί τους,
σαν main support, σε ολόκληρη περιοδεία.

ok, deathwish είναι, converge λέμε, το ένα και το αυτό.
ίσως να ήταν η αρχή αυτή. και για εμένα, ίσως να ήταν αυτή η αρχή.
τα έσπασαν όλα όμως, άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά,
και πήραν το σκαλπ από όλους όσους τους είδαν live.
αυτό που τους κάνει διαφορετικούς-ιδιαίτερους-γαμάτους,
είναι το γεγονός ότι δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση ηχητικά με τους converge,
και παρόλα αυτά κατάφεραν να κάνουν ένα "διαφορετικό" κοινό να τους χειροκροτήσει.
αυτό λείπει από την σύγχρονη σκηνή, αν ρωτάτε εμένα πάντως..

αλλά πάλι, έχω την εντύπωση ότι χάνουμε το νόημα.
και το νόημα είναι τα τραγούδια,
και όχι οι ντεμέκ ελιτιστικές αναλύσεις.
δεν έχουν καμία θέση εδώ.
εδώ, που δεν πιάνουν οι κατάρες-δεν πιάνουν οι ευχές,
το μόνο που έχει θέση είναι το αληθινό, το ειλικρινές.

προχθές τα έλεγα,
αν με ρωτήσει κάποιος τι μουσική ακούω,
σε τι live θα ήθελα να πάω, τι σκατά είναι η λέξη μουσική για μένα,
θα του δείξω αυτήν την εικόνα.
όλη αυτή η ενέργεια, η δύναμη, η κίνηση που είναι διάχυτη στην εικόνα,
αυτά θέλω από την μουσική μου.

θέλω την μπάντα να θέλει να είναι στο ίδιο ύψος με εμένα,
δεν θέλω να ξεμακραίνει η μουσική από εμένα,
την θέλω δίπλα μου, να την κοιτάω στα μάτια, να με κοιτάει πίσω..

ο πραγματικός λόγος του post πάντως είναι ένα τραγούδι. δύο μάλλον.
δεν θα γινόταν τίποτα από όλα τα παραπάνω βέβαια,
αν δεν ένιωθα, έτσι όπως ένιωσα, ολόκληρο τον καινούριο δίσκο.

το πρώτο χτύπημα με το τηγάνι στο πρόσωπο ήρθε όταν άκουσα αυτό :

"Call it a learning process
And I've never been that quick
Because I take things as they come
And I respond how I see fit
But it's easy to get distracted
As I've been living life abroad
I'm starved for your acceptance
And I work for your applause

I'd always envisioned myself as a giver
But as I reflect I've left something to be desired
Not that my heart
Hasn't ever delivered
But that it's never felt
This inspired

To have direction to feel complete
To embrace affection to end all the woe is me
But mainly to harbor the love that I have to give
But for tonight let's just stay inside
Well it's far too loud and I just want quiet
And if we die before we wake
I'll blame it on the past mistakes

Without you I'm not pure
And without you I'm not clean
But if I'm going down with you
Then you're going down with me

What I'm afraid of is what is certain and
What I'm sure of is that it's on me
But I'm too tired to be that person
And that person needs to be set free

To harbor the love that I have to give"

εδώ έρχομαι και νιώθω τι μπορεί να σημαίνει ερμηνεία.
το είπα πάλι φέτος αυτό, για έναν τύπο, που τραγουδάει ένα κομμάτι,
και λέει κάτι εκεί στο τέλος,
αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο.

ωραία μουσική, όχι τόσο ακραία,
αλλά μιλάμε και το χιτάκι του δίσκου έχω την εντύπωση,
το οποίο έχει ένα απίστευτο μπάσιμο στο 2:14, (μόνο του κουνιέται το κεφάλι μου)
εκεί που αναφέρει την υπερστιχάρα-βγαλμένη από τα πιο αισιόδοξα όνειρα μας,
ή από τους πιο σκιερούς εφιάλτες μας..

"But if I'm going down with you
Then you're going down with me"

άιντε, τράβα να γράψεις την έκθεση τώρα,
15 λέξεις, και πόσα μπορεί να σου έρθουν στο μυαλό..

ίσως να με έπιασε από τον λαιμό επειδή είμαι κάπως καινούριος στο όλο θέμα,
αλλά δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία. ουσιαστική σημασία..

"You can call this coming clean
or the repeat of what you know
about the struggles I once had
as I'm learning to let go.

I made a pledge to myself,
if I was to raise my voice
to be direct as I can be
no matter what I may destroy.
But I can't say I haven't aged.
I've outgrown what I used to be.
I won't fake what is expected to succeed with album three (that's not me).

Does this mean that the words won't come?
Does this mean that I'm at my end?
If my joy comes with the price of my love,
I won't pay if I have to pretend.
There's always a chance to relapse and fall back to the person I still fear is there.
So if this ink will suddenly run out,
I'll refill if I feel the need to share. 

It was the Fall of last year in New York City.
Day two of a tour,
when my friend Johnny said "Hey, I'd like you to meet Andy."
We got to talking and connected on some things,
mutual friends, how his band started writing.
But, then something was spoke,
I knew exactly what he meant,
I understood when he said,
"it's hard to write content." And it still is."

But I won't take a step back though it might be for the best.
I know you asked for some advice;
they use your blood to capitalize.
So, expose all your secrets.
To move units, display your weakness.
You might spend some years alone,
for the price of forgetting your home.
Expose what hurts you the worst,
the exchange deals a handsome return (are you in?)"


εδώ όμως μιλάμε για το κομμάτι τις δεκαετίας, τις χιλιετίας,
βάλε ό,τι πιο υπερβολικό έχεις στο κεφάλι σου. και λίγο είναι.

γίνομαι 30, και έχω αρχίσει να βλέπω πολύ διαφορετικά κάποια πράγματα,
και το συγκεκριμένο τραγούδι τα λέει ωραία. αληθινά.
θα το ξαναγεμίσω, αν νιώσω την ανάγκη να μοιραστώ.
εδώ ήρθε η κατραπακιά, όχι μόνο από τον (τουλάχιστον) ιδιαίτερο τρόπο που το αναφέρει,
αλλά από αυτό που έχει να πει.

είναι ανάγκη να μοιράζεσαι, πολλές φορές το κάνεις επειδή σου βγαίνει,
επειδή στο βγάζει ο άλλος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι πάντα θετικό.
σήμερα λέω πως πρέπει να αισθανθείς την ανάγκη να μοιραστείς.
δεν γίνεται να ισχύει ένα από τα παραπάνω,
πρέπει να ισχύουν όλα μαζί.

η ολική επαναφορά έρχεται λιγό μετά όμως,
εκεί που αναφέρει στο spoken word (σε λέω),
it's hard to write content. And it still is.

καλησπέρα και καλή βραδιά.
αυτό.

είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψεις θετικά, χαρούμενα. ακόμα είναι.
δεν έχω λόγια να το περιγράψω.
αν είχα, αυτό ακριβώς θα έλεγα.

ειδικά αν σκεφτώ το συγκεκριμένο μέρος,
που έχει κάτι βραδυνό μέσα του, όπως και να το κάνεις,
δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα.
είπαμε, θα το έλεγα εγώ πρώτος, αλλά δεν μπόρεσα.

έκλεισε το 2013 για εμένα λοιπόν,
δεν νομίζω να εμφανιστεί κάτι τόσο κατάλληλο ξανά.
είναι από τις στιγμές που αισθάνομαι ζωντανός,
έτοιμος, σαν να υπάρχω ξανά.

δεν ξέρω αν είναι οι πληγές που με κάνουν να νιώθω την ζωή,
ή ένα χαμόγελό σου που με φέρνει όλο και πιο κοντά στο τέλος,
αυτό που ξέρω είναι ότι το χρειάζομαι.
no matter what i may destroy.

μία εικόνα σου, χίλιες λέξεις,
χίλιες εικόνες, μία λέξη σου.