amicitia fortior

εντάξει, πολλά είχα ακούσει,
πολλά είχα δει στο ιντερνΈτ,
τίποτα δεν με προετοίμασε για το σάββατο.

αυτό το "περίμενε",
εκεί που ο κιθαρίστας παίζει την εισαγωγή του the pain it is shapeless,
και ο ψυχάκιας ακόμα δεν έχει ανέβει στην σκηνή,
αλλά τον βλέπεις ξαφνικά στο βάθος,
και κάπου εκεί την ψιλιάζεσαι.

Stigma your name onto my lungs.

πηγαίνουμε μπρος-πίσω, πάνω-κάτω,
αν βάλεις gps για εκείνη την ώρα, θα πάθεις πλάκα.

είναι αυτή η πλευρά μου (μας),
αυτό το σκοτεινό που ξαφνικά βρισκει τον δρόμο.

ούτε μία κουβέντα πέρα από στίχους,
ούτε ένα καλησπέρα, ούτε καληνύχτα, τίποτα πέρα από μουσική.

το παίρνουν τουλάχιστον σοβαρά αυτό που κάνουν,
αυτό με άφησαν εμένα, και τώρα είναι και ο καιρός τους,
τώρα που πήγαν στην neurot.

δεμένοι, έτοιμοι, αν και θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο set.
δεν ξέρω αν ανήκουν στην κατηγορία converge
(μία ώρα επειδή έτσι όπως τρέχουμε δεν μπορούμε παραπάνω),
αλλά ένα ακόμα κομμάτι τους έπαιρνε νομίζω.

δεν μπορώ να σταματήσω να τους ακούω, 2 μέρες μετά την συναυλία,
ανοίξανε πληγή που δεν κλείνει..

προσωπικά,
δεν έχω θέμα με την καφρίλα που βγάζει ο τραγουδιάρης,
με τα αίματα και όλα αυτά, δεν ξέρω αν κάποιους τους ενοχλεί,
εμένα με φαίνεται πως ταιριάζει απίστευτα,
όλη η ένταση της μουσικής, των στίχων,
αντικατοπτρίζεται 100%.

btw, πολλά διαβάζω ότι ξαφνικά ακούγονται σαν neurosis.

ε όχι ρε φίλε, εντάξει,
υπέγραψαν στην εταιρία τους, μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
προφανώς και έχουν τον δικό τους ήχο,
και στην τελική, ολόκληρο αυτό το ιδίωμα έχει τατουάζ τους neurosis.

να ηρεμήσουν (μητσο),
και να κάτσουν να ακούσουν τι έχει να τους πει η συγκεκριμένη μπάντα,
εκτός και μιλάμε για άμπαλους..

την αγάπη μου, και τον σεβασμό μου,
ευχαριστούμε.

το θέμα είναι ότι βρήκα κάτι να λιώσω μέχρι την μεγάλη τρίτη-9-10-2012.

οβερ εντ αουτ.

one day there'll be a place for us

έπρεπε να έχει έρθει αυτή η ώρα πολύ καιρό πριν.

είπα αυτή την φορά να περιμένω όμως,
να ξεθυμάνει λίγο το θέμα.

και σήμερα, τώρα, είναι ότι πρέπει νομίζω,
μία κατραπακιά, και ακόμα μία,
και εδώ είσαι, βάλε την λίστα να παίζει, και πάμε.

ladies and gentlemen, may i present you polly jean harvey.

η φωνή για τα όνειρά μας,
αλλά και τους εφιάλτες μας ταυτόχρονα,
όσο ταυτόχρονα είναι τα όνειρα και οι εφιάλτες, όταν συνθέτει μουσική.

η δική μου ιστορία με την συγκεκριμένη κοπέλα άρχισε πριν από πολλά χρόνια,
όταν ήμουν στο ιστορικό μας λύκειο, πρώτη λυκείου αν θυμάμαι καλά,
και φεύγαμε (εκδρομή σε λέω), και έχω μπροστά μου μία μαυρομάλλα,
με πιασμένα τα μαλλιά, και την κλασσική polo στην πλάτη.
στην οποία είχε γράψει με σβηστικό "pj harvey".

δεν της μίλησα ποτέ,
αλλά δοκίμασα να ανακαλύψω τι ακριβώς ήταν αυτό το μήνυμα..

δεν μπορώ να πω ότι είχα συγκλονιστεί,
μάλλον η κοπέλα με την τσάντα με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο,
αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχασα και την επαφή μου.

ο χαμός έγινε με το ιστορικό "stories",
δεν είχα ξαναακούσει κάτι τόσο προσωπικό, τόσο εύκολο να το νιώσεις.
και εδώ νομίζω κάνει την διαφορά,
σε κάθε τραγούδι τοποθετείς για πλάκα τον εαυτό σου μέσα,
χωρίς να αγγίζει ντεμέκ εντεχνιές τύπου puressence/james.
το νιώθεις ότι ξέρει τι κάνει, πόσο pop γίνεται,
σε ποιούς απευθύνεται στην τελική.

αναφέρομαι τόσο πολύ σε αυτό το album,
καθώς εδώ κάνει το breakthrough της, αν ρωτήσετε εμένα,
αφού είχε ήδη 2-3 υποψηφιότητες για grammy μέχρι τότε.

το είχε δηλώσει και τότε,
πως το συγκεκριμένο album ήταν pop,
για αυτήν τουλάχιστον.

και αυτό το pop εγχείρημα, της έφερε και το mercury,
η πρωτη γυναίκα που το κατεκτησε.

πως θα αντιδρούσε όμως σε αυτήν την δημοσιότητα,
μία κοπέλα που φλέρταρε τόσο με την garage σκηνή, στα πρώτα της βήματα,
ένα απλό κορίτσι από ένα ξεχασμένο χωριό της αγγλίας??

όπως πρέπει, θα ήταν η απάντηση.

στέλνει για τσιγάρα ολόκληρο τον ντεμέκ κόσμο που την ακολούθησε/έμαθε από το "stories",
με 2-3 απλές κινήσεις.
συνεχίζει την δισκογραφία της, σαν να μην υπήρχε αυτό,
φτιάχνοντας τις δικές της ιστορίες αναλόγως με την διάθεσή της,
κάτι το οποίο δεν την είχε προδώσει μέχρι τότε, και ούτε θα το έκανε.

την είχαν ρωτήσει κάποτε αν έχει ψυχολογικά,
λόγω των στίχων που έγραφε, και εκείνη γέλασε,
και είπε πως είναι απλά ιστορίες, όχι απαραίτητα δικές της,
όχι απαραίτητα αληθινές....

ο nick cave βέβαια έγραψε κάποια κομμάτια για αυτήν,
(το ιστορικό into my arms ένα από αυτά),
λίγους μήνες μετά τον χωρισμό τους..

και για να επανέλθω,
αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από "τους υπόλοιπους",
δεν είναι μόνο η φωνή της, σπαρακτική όταν πρέπει,
εκνευρισμένη όταν χρειάζεται,
δεν είναι οι στίχοι της,
είναι ο χαρακτήρας που βγάζει από τα τραγούδια της,
δεν σε αφήνει να κοιτάξεις αλλού,
είναι τα δικά της λόγια, η ιστορία της, η ερμηνεία της,
είτε κράζει τους άντρες στο snake, είτε σε ταξιδεύει με το white chalk.

και σήμερα θα πω πως την αγαπάω
επειδή έχει γράψει ενα από τα αγαπημένα μου δισκάκια,
ένα δίσκο που θα τον διάλεγα στο top 5 που θα έπαιρνα στο γνωστό νησί.

την αγαπάω επειδή δημιουργεί τάσεις, δεν ακολουθεί,
και αυτό ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει.
ότι πλέον είναι και αυτή στο πάνθεον αυτών που άκουγε μικρή,
έχει στρογγυλοκάτσει δίπλα τους, δικαίως αν ρωτάτε εμένα.

(στο είχα αφιερώσει κάποτε, θυμάσαι??)