δυοχιλιαδεσεντεκα

εντάξει, καλά ήταν.

θα μπορούσαν να ήταν και καλύτερα τα πράγματα,
αλλά οκ, αφού δεν ήρθε καινούριο tool,
περιμένουμε από το '12..

για αρχή, θα σχολιάσω αυτούς που δεν μπήκαν στα αγαπημένα,
ή έστω αυτούς που είναι άξιοι αναφοράς.

οι Black Keys έβγαλαν ένα φοβερό δισκάκι,
τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω στις πρώτες ακροάσεις.
αλλά και αυτό θα έχει την τύχη των sun of nothing του 2010.
είναι κρίμα να βγαίνει τόσο αργά, δεν προλαβαίνεις να το ακούσεις..

η avrilάρα έβγαλε επίσης μέσα στο έτος,
με κάποια καλά κομμάτια, αλλά μάλλον μιλάμε για μέτριο δίσκο,
ελάχιστες οι καλές στιγμές. πολύ θετικό που ξαναβγήκε στο προσκήνιο πάντως,
εγώ την θέλω στο παιχνίδι.

burzum πολύ καλή κυκλοφορία,
αλλά δεν είμαι τόσο fan αυτής της σκηνής.
πολύ καλή δουλειά πάντως, δεν απογοήτευσε τους ακόλουθους του νομίζω.

άκουσα και το chimaira, 2-3 φορές,
μπας και θυμηθώ τα παλιά, αλλά δεν μπόρεσα.
πολύ φασαρία για το τίποτα νομίζω.

όπως επίσης ισχύει και για τους machine head.
καλή μουσική, τίποτα το διαφορετικό από την προηγούμενη κυκλοφορία τους.
εδώ να "προτείνω", αντί το βρετανικό hammer να συμμετέχει οικονομικά
σε τέτοια συγκροτήματα, καλύτερα θα ήταν να βοηθάει καινούριες, μικρές μπάντες.
όχι άλλο machine head.

τελευταία κυκλοφορία, πριν τα αγαπημένα,
είναι οι θεοί του snl, the lonely island.
συμμετοχές από michael bolton, akon, timberlake, snoop dog..
φοβερό χιούμορ, αρκετά δουλεμένα τραγούδια,
γενικά είναι κάτι τουλάχιστον αξιόλογο. όσοι λιώνετε σε youtube κτλ,
δώστε μία ακρόαση, δεν θα χάσετε...
και μόνο που μιλάνε έτσι, για αυτήν την σιχαμένη πλέον μουσική,
είναι θεοί.





άντε να αρχίσουμε να μετράμε.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός

πολύ καλή στιγμή. το μόνο ελληνικό για φέτο, αλλά μπήκε μέσα υπερβολικά εύκολα.
από τους ελάχιστους δημιουργούς χωρίς μέτρια στιγμή..
κρίμα που δεν έχουμε περισσότερες τέτοιες, ελληνικές, κυκλοφορίες..

Paatos - Breathing

σουηδοί να παίζουν .... λίγο alternative, λίγο progressive.. δύσκολο να βάλω ταμπέλα εδώ,
και μάλλον δεν χρειάζεται. φοβερές κιθάρες, μουσική για ταξίδι. σουηδοί.

Apparat - The Devil's Walk

δεν το άκουσα όσο του αξίζει, αλλά σίγουρα κάτι έχει να πει. σίγουρα δεν είναι η πιο ψαγμένη του δουλειά, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται υπέροχο. μακάρι να συνεχίσει έτσι.
αν είναι έτσι η ηλεκτρονική μουσική, γουστάρω και γω.

The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?

υπέροχο. τόσο 80's, όσο σημερινό. τόσο indie, όσο mainstream. προσοχή μόνο,
μιλάμε για ντεμπούτο. θέλω δεύτερη δουλειά, ακόμα καλύτερη. hvala nevena.

La Dispute - Wildlife

περίεργο, αλλά καλαίσθητο. screamo/post-hardcore, πέστο όπως θες. είναι κάτι διαφορετικό σίγουρα, πρέπει να συνηθίσεις την όλη απαγγελία. οι στίχοι λίγο στερεο νοβα (??!!), και η μουσική είναι για όσκαρ. τουλάχιστον εντυπωσιακό.

deafheaven - roads to judah

εδώ είσαι. η πρώτη αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 2011. μου πήραν το μυαλό τα παιδιά, απίστευτο χάσιμο. post-black αν θέλετε. οι εισαγωγές τους είναι πίνακας ζωγραφικής,
τα ξεσπάσματα είναι βγαλμένα από εφιάλτη, δεν περιγράφω άλλο.

Tombs - Path Of Totality

πόνος. υπέροχο. η καλύτερη φετινή sludge κυκλοφορία, χωρίς δεύτερη σκέψη.
60 λεπτά χωρίς διακοπή, δεν αλλάζεις κομμάτι. θα τους δούμε και φέτος στο roadburn..

Mastodon - The Hunter

πολύ συζήτηση εδώ. στην αρχή δεν τρελάθηκα. μετά δεν ήθελα να το ακούω. και μετά, είχα ένα τρίωρο που άκουγα κλασικοροκιές. και είπα να το βάλω στα καπάκια να το ακούσω. εκεί είδα το φως. ήταν υπέροχο, ένιωσα σαν να το ξεκλείδωσα. μπράβο τους.

opeth - heritage

μια από τα ίδια και εδώ. αυτό ήρθε πιο εύκολα όμως. αυτήν την πλευρά του Mikael την γνωρίζαμε, λίγο πολύ την έχουμε ακούσει κιόλας. ο δέκατος δίσκος των opeth είναι και ο πιο αντιεμπορικός τους. έτσι νομίζω θα ήθελαν να γίνει, αν ρωτούσαμε και τους opeth.
όχι τόσο ομαλή η μετάβαση, αλλά σίγουρα πετυχημένη. ανυπομονώ για τον 11ο..

Arctic Monkeys - Suck It And See

αλλού πατάω, και αλλού βρίσκομαι. η πιο πετυχημένη μπάντα της βρετανίας την τελευταία δεκαετία, είναι εδώ, κάθε φορά με καινούριο πρόσωπο. μετά το υπερέπος humbug, τί άλλο;
και όμως έχουν την απάντηση. απίστευτο ρίσκο, και τεράστια επιτυχία επίσης. αυτή η παρέα δεν παίζεται, δημιουργεί τάσεις. χρόνια μπροστά.

björk - biophilia

και σε όποιον δεν άρεσε, ας πάει να του κόψουν τα αυτιά. δεν είναι απλά καλή, αλλά καταφέρνει να διώξει και τους χιπστεράδες οπαδούς της. δεν μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο. μετακομίζω και στην ισλανδία για την πάρτη της, να ψαρεύω σολομούς, δεν έχω θέμα.
καλή συνέχεια.

Laura Marling - A Creature I Don't Know

τρελό σερί δίσκων. η κοπελίτσα από τους noah and the whale έγινε γυναίκα. φοβερά κουρδίσματα, folk υπόννοιες, και μία από τις πιο όμορφες φωνές που έχετε ακούσει. όσοι πιστοί τσεκάρετε, δεν θα χάσετε.

Tom Waits - Bad As Me

ε δεν μιλάς σοβαρά. δεν γίνεται πάλι να βγάλεις ΔΙΣΚΑΡΑ ρε μάστορα.
που την βρίσκεις την ενέργεια, την δύναμη, την όρεξη, και κάθεσαι και γράφεις τέτοια πράγματα. από τους πιο ενδιαφέροντες μουσικούς ever,
και δεν σταματάει ποτέ, ούτε τώρα στα 60 του, σχεδόν 40 χρόνια στην μουσική.
το best of του, φημολογέιται θα δωθεί σε σκληρό δίσκο, δεν παίζει να χωρέσει σε cd..

Puscifer - Conditions Of My Parole

ίσως ο λόγος που δεν είχαμε tool φέτος. ίσως και όχι. το θέμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μεγάλο δίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε. όταν έχει όρεξη το παιδί, δεν τον σταματάει τίποτα. παίζει μπάλα όπου θέλει, και εδώ μας το δηλώνει ξεκάθαρα.
και εμείς, προφανώς, μαζί του είμαστε..

PJ Harvey - Let England Shake

ξαναπήρε την κιθάρα, περίπου, και μας ξαναπήρε τα μυαλά. αρέστηκα και στα προηγούμενα, οκ, αλλά εδώ είναι το σπίτι της. σαραντάρα πλέον, πιο όμορφη από ποτέ, αν ρωτήσετε εμένα,
πιο ουσιαστική αν θέλετε. εξελίχθηκε. και θέλουμε και άλλο...

Sarabante - Remnants

έλα που δεν το βλέπατε. έκρηξη κανονικά. southern lord. ελλάδα. ποτέ ξανά αυτά τα δύο τελευταία δεν είχαν κάτι κοινό. τουλάχιστον περήφανος για τα παιδιά, ο δίσκος σε αρπάζει από τον λαιμό, και δεν σε αφήνει με τίποτα. και εκεί που λες ότι είναι γαμάτο, πάρε και το κομμάτι στα ελληνικά. αλήθεια, πάει πιο πάνω ο πήχης; ελπίζουμε για θετική απάντηση....

empty, fragile, weak

τι όμορφο που είναι να κολλάς με μία διαφορετική μπάντα κάθε βδομάδα.
λίγο καιρό πριν το έπαθα με τους tranquillity, όπως θα έχουν ήδη καταλάβει οι "ψαγμένοι".

ξαναψάχτηκα και εγώ λοιπόν,
και κάθησα και είδα το live dvd που κυκλοφόρησαν.
στην εισαγωγή του κομματιού ο αγαπημένος mikael μας λέει πως το αφιερώνει σε "εμάς τους μεταλάδες". επειδή εμείς ξέρουμε, έχουμε βρει τον επίγειο παράδεισο,
ενώ όλοι οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

διαφωνώ ξεκάθαρα στην αρχή, και για να είμαι ειλικρινής (δεν σε ξεπέρασα),
αυτό το συναίσθημα κράτησε λίγες μέρες.
μέχρι που μίλησα με έναν συνάδελφο που σέβομαι γενικότερα,
και μουσικά προφανώς, αλλά ο συγκεκριμένος ας πούμε πως αντιδράει κάπως στην μουσική που χαρακτηρίζω εγώ ως "καλή".

είχα βάλει ένα κομμάτι, και του αναφέρω πόσο με αρέσει,
και αναφέρει την απουσία της μελωδίας στο κομμάτι,
και την πλήρη κάλυψή της από τον ρυθμό.

ξαφνικά όλα ήταν πιο καθαρά.
προφανώς ο mozart και ο bach έχουν γράψει πιο μελωδικά κομμάτια,
αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά.
όταν έγραφαν αυτοί μουσική δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο πίσω.
δημιουργούσαν. έπαιρναν κάτι από το μηδέν, και του έδιναν υπόσταση.

αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
αναμενόμενο είναι λοιπόν ότι θα προσπαθήσουν οι μουσικοί να κάνουν κάτι πιο ρυθμικό,
και να δώσουν βάση αλλού, στο συναίσθημα ας πούμε, στο video clip ίσως, στο ξέσπασμα "εμείς οι μεταλάδες".

εκεί ένιωσα τι εννοούσε ο μιχάλης.
υπάρχει τέτοιος κορεσμός, μέσα και έξω από την μουσική (βιομηχανία),
που δεν σε αφήνει πολλά περιθώρια στην δημιουργία.
και όμως, υπάρχουν συγκροτήματα που προσπαθούν να κάνουν το κάτι διαφορετικό,
να μην μπουν σε καλούπια.

"these eyes will never see,
covered up from reality"

και είναι έτσι ακριβώς,
η σημερινή "πραγματικότητα" είναι κάτι άλλο,
δεν είναι οι κάφροι από την σκανδιναβία.

εγώ γιατί έχω την εντύπωση όμως,
ότι αν ζούσαν σήμερα οι μεγάλοι της κλασικής μουσικής,
θα έγραφαν καφρίλες, και όχι μελωδίες....??