την τελευταία φορά το (συ)ζήτησες μαζί μου,
τώρα πήρα το θάρρος από μόνος μου
η γνωστή ώρα,
με την αναμενόμενη παρέα,
και το ίδιο χάσιμο.
ίδιο, αλλά τόσο διαφορετικό,
τόσο παράξενο,
που μου μοιάζει γνώριμο,
σαν τότε που είχες κοιτάξει κάτι για πρώτη φορά,
αλλά το αναγνώρισες,
είναι δικό σου, έχεις ταξιδέψει και εσύ με αυτό.
θυμήθηκα πάλι σήμερα,
σκέψεις που μοιραστήκαμε,
τις έχω εξορίσει πλέον, δεν θέλω να αγχώνεσαι,
και αυτό με τσακίζει,
ότι δεν θα μάθεις πότε θα βγάλει καινούριο βίντεο ο oli,
και δεν μπορώ να καταλήξω,
αν θα σε τσακίσει και εσένα αυτό,
ή αν θα το αντέξεις, θα το πάρεις μέσα σου,
και θα συνεχίσεις.
δεν είναι πείσμα,
απορία είναι,
πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία,
δεν γιατρεύεις την πληγή με επίδεσμο, που λέει και το τραγούδι,
ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν,
ποια ελπίδα σε οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη,
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού,
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι.
πάλι. που λέει και ένα άλλο τραγούδι.
αντέχω λέω,
αλλά όλα φαίνονται περίεργα.
και η μπάλα είναι στο δικό σου γήπεδο πλέον.
κουράστηκα,
αλλά θα περάσει η κούραση,
θα συνηθίσω πάλι, να ξέρεις.
μέχρι να περάσει, μέχρι τότε έχουμε.
κρατάω τον Χατζιδάκι για το τέλος.
