σκιές βουβές

βασικά, γάμησε το, πάω να κάνω καφέ.

καλησπέρα και καλή βραδιά,
καιρό είχατε να με δείτε,
ελπίζω να με αναγνωρίσετε, αν και έλειπα καιρό.

πολλά συνέβησαν,
ακόμα περισσότερα συνέβηκαν,
δύο χρόνια σχεδόν,
μία μόνιμη σκιά που αναζητούσε τον ήλιο.

από τότε που με θυμάμαι αυτό μου λείπει,
αυτό νομίζω πως χρειάζομαι,
λες και κατέχω όλο το σκοτάδι του κόσμου,
ένα καταδικασμένο καρτούν της disney,
να λέει μία δακρύβρεχτη ιστορία με το αναμενόμενο τέλος.

στάδιο 1ο: Τις Πταίει

δεν έχω καταλήξει ακόμα (κανείς δεν το περίμενε ρε μαλάκα),
αλλά σίγουρα κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό,
την μία βγαίνω μόνιμα offside,
την άλλη τρώω γκολ στο 90΄,
την άλλη μπαίνω στο γήπεδο με πιστόλι έχοντας παρατήσει τα πάντα,
κάθε φορά είναι κάτι άλλο,
κάθε φορά κάτι ξεχωριστό,
να έχει να ακούει διαφορετικές ιστορίες ο καφάσης,
μην βαρεθεί κιόλας, ξέρεις.

στάδιο 2ο: Την Μοναξιά Φοβάμαι, Χωρίς Εσένα Δεν Κοιμάμαι

κλασικά εικονογραφημένα εδώ,
δεν περιγράφω άλλο,
από φόβο μη φανώ γραφικός,
από φόβο μη καταλάβω πως ξέχασα πως είναι.

στάδιο 3ο: The End Of All Our Exploring

εδώ φαίνεται η διαφορά από τον καλό παίκτη, στο επαγγελματία.
πότε θα το συνειδητοποιήσεις,
πότε θα το αποσοβήσεις,
πότε θα το αποδεχτείς,
πότε? ποτέ.

οκ, δεν θα με αδικήσω,
όσο περνάει ο καιρός,
τόσο πιο εύκολα αντιληπτό γίνεται,
και εκεί είναι που χάνεται η μπάλα.

όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά.

γιατί προσπαθώ, με έμφαση στο "γιατί",
όλα αυτά θα έπρεπε να είναι εύκολα,
να είναι απλά.
έτσι τα θυμάμαι, έτσι τα βιώνω.
όχι??
μόνο εγώ??

στάδιο 4ο: Back Off Bitch

δεν γίνεται άλλο αφού.
όταν θα στο λέω, να με λες ναι,
μην κάνεις την πάπια.

γιατί θα φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα,
και πραγματικά δεν χρειάζεται.


Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς,
γιατί ήρθα εδώ τέτοια ώρα.

μάλλον ελπίζω να το διαβάσεις.
πραγματικά είναι όλα ευθεία,
δεν είναι αρνητικά ή θετικά.
ευθεία είναι.

ο "πόνος", προσωπικά μιλώντας,
είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό,
και έχει τελειώσει με το τέλος,
γιαυτό λέγεται και τέλος.
έτσι λέω τουλάχιστον.

θέλω να μιλήσουμε για ταινίες,
για μουσική, για αρχές και για τέλη,
γενικά και ειδικά,
προσωπικά και απρόσωπα,
για σιωπές και φασαρίες χωρίς ντεσιμπέλ,
για νέες ήττες, για νέες συντριβές.

είναι κρίμα να βλέπω αυτήν την χημεία,
και να μην την βιώνω.
το ξέρεις ότι δεν λέω χαζά.

κλείνω, αλλά περίμενε.

μικρός ήμουν,
αλλά με είχε κάνει εντύπωση.
και εκεί έκανα την πρώτη διαπίστωση,
αυτήν με την ημέρα και την νύχτα.

πως όλοι έχουμε και τα δύο αυτά μέσα μας.

μία αναλογία που δεν είναι σταθερή,
ούτε στο πρόσωπο, ούτε στον χρόνο.
εύκολα αλλάζει.

μα υπάρχει, και το ξέρουμε.

ήμουν μικρός λοιπόν,
και διάβασα την νύχτα των άλλων.
αναρωτιόταν με μία απόκοσμη έμφαση ο καλλιτέχνης,
"τι γυρεύουμε εμείς, μέσα στην νύχτα των άλλων?"

έχουμε τις δικές μας νύχτες ρε μάστορα,
και μας φτάνουν.
ας κρατήσει ο καθένας τις δικές του,
μπας και βγάλουμε άκρη.

good riddance

Another turning point, a fork stuck in the road
time grabs you by the wrist, directs you where to go
So make the best of this test and don't ask why
it's not a question but a lesson learned in time

it's something unpredictable,
but in the end is right
i hope you had the time of your life

So take the photographs and still frames in your mind
hang it on a shelf in good health and good time
tattoos of memories and dead skin on trial
for what it's worth, it was worth all the while

it's something unpredictable,
but in the end is right
i hope you had the time of your life

nightcall

την τελευταία φορά το (συ)ζήτησες μαζί μου,

τώρα πήρα το θάρρος από μόνος μου

η γνωστή ώρα,

με την αναμενόμενη παρέα, 

και το ίδιο χάσιμο.

ίδιο, αλλά τόσο διαφορετικό,

τόσο παράξενο, 

που μου μοιάζει γνώριμο,

σαν τότε που είχες κοιτάξει κάτι για πρώτη φορά,

αλλά το αναγνώρισες, 

είναι δικό σου, έχεις ταξιδέψει και εσύ με αυτό.

θυμήθηκα πάλι σήμερα, 

σκέψεις που μοιραστήκαμε,

τις έχω εξορίσει πλέον, δεν θέλω να αγχώνεσαι,

και αυτό με τσακίζει,

ότι δεν θα μάθεις πότε θα βγάλει καινούριο βίντεο ο oli,

και δεν μπορώ να καταλήξω,

αν θα σε τσακίσει και εσένα αυτό,

ή αν θα το αντέξεις, θα το πάρεις μέσα σου, 

και θα συνεχίσεις.

δεν είναι πείσμα, 

απορία είναι, 

πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία,

δεν γιατρεύεις την πληγή με επίδεσμο, που λέει και το τραγούδι,

ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν,

ποια ελπίδα σε οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη,

ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού, 

πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι.

πάλι. που λέει και ένα άλλο τραγούδι.

αντέχω λέω, 

αλλά όλα φαίνονται περίεργα.

και η μπάλα είναι στο δικό σου γήπεδο πλέον.

κουράστηκα,

αλλά θα περάσει η κούραση,

θα συνηθίσω πάλι, να ξέρεις.

μέχρι να περάσει, μέχρι τότε έχουμε.

κρατάω τον Χατζιδάκι για το τέλος.