δεν θα αναφέρω στίχους,
δεν θα κάνω κανένα επικήδειο.
απλά θέλω να θυμηθώ, μαζί σας ίσως,
τις δικές μου χαρακτηριστικές στιγμές με τα κρίνα, και όχι μόνο.
ήμουν τυχερός, τυχερότερος από κάποιους τουλάχιστον,
αφού ήμουν σε καλή ηλικία όταν έκαναν το ντεμπούτο τους,
το έπιασα, και έπαθα μία πλάκα.
πέρα από την ουτοπία,
δεν θυμάμαι να ακούω κρίνα στο ράδιο.
ο μόνος τρόπος ήταν η τηλεόραση.
το βίντεο από τις μέρες αργίας.
υστερία.
περίπου στα 15, αρχές λυκείου,
και να περιμένω σαν τρελός να παίξει την υπερβιντεάρα σε κάποιο μουσικό κανάλι.
δεν θυμάμαι πιο ακριβώς,
αλλά υπήρχε ένα που το έβαζε 1-2 φορές την ώρα.
και εκεί κάνω την κίνηση ματ,
βάζω βιντεοκασέτα, και πατάω το record.
ψαγμένος.
παίζει να έλιωσε η δόλια κάποια στιγμή.
δεν άντεξα πολύ όμως.
πήγα και αγόρασα τον δίσκο,
και έπαθα μία ακόμα παράκρουση.
μία αγαπημένη συνήθεια, ήταν να αλλάζω τα εξώφυλλα, με τα εσώφυλλα.
οπότε αυτόν τον δίσκο τον θυμάμαι με το μωρό απ΄έξω,
λίγο πιο ταιριαστό, αν ρωτάτε εμένα.
τι πράγμα ήταν αυτό.
ούτε ένα δευτερόλεπτο χαμένο εκεί μέσα,
τι στίχοι, τι μελωδίες, τι συναίσθημα.
μόνο εκείνο το Δ. δεν άντεχα,
μου θύμιζε σάκη ρουβά, δεν φταίω εγώ.
τους πέτυχα live, στις σαράβαλες καρδιές πρέπει να ήταν, δεν θυμάμαι,
και εκεί εδραιώθηκαν σαν το τρίτο αγαπημένο μου, μετά από τρύπες και σπαθιά.
ήταν και διαφορετικοί ταυτόχρονα όμως,
είναι πολύ άδικη αυτή η σύγκριση μεταξύ τους.
υπήρχε όντως κάτι "καταραμένο" στον χώρο, στην ατμόσφαιρα.
καμιά δεκαετία πίσω, τους άφησα κάπως.
σαν να τους έβαλα στον πάγο.
μετά άρχισα να πίνω.
και έβαλα να πιω, απόλυτα ταιριαστοί ξαφνικά.
δεν είχαν μόνο μία διάσταση,
μόνο μία υπόσταση,
πράγμα σπάνιο για το ροκ, μην γελιόμαστε,
ειδικά για το δικό μας, το εγχώριο..
σε κάποια φάση τον γνώρισα τον Θάνο,
κυριολεκτικά, γνωριστήκαμε,
ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες,
κυρίως μου είπε για την φάση του αλκοόλ,
και πως κάθε πίνακας κάτι συμβολίζει,
κυρίως του είπα οτι τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη.
όχι κάτι ιδιαίτερο,
αλλά δες πόσο σημαντικό φαντάζει σήμερα αυτό στα μάτια μου.
δύσκολο πράγμα ο θάνατος,
περισσότερο τέλειο από την ζωή, όπως λέει και κάπου,
αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση,
δεν μπορώ να στεναχωρηθώ πολύ.
θα είναι σαν να αδειάζω το μέσα μου.
δεν μπορώ να λυπηθώ πολύ για τον συγκεκριμένο άνθρωπο,
και ο λόγος είναι απλός.
έχει αφήσει κάτι απολύτως ζωντανό πίσω του,
το οποίο έχει ποτιστεί σε εμένα,
και σε άλλους υποθέτω.
αυτό δεν γίνεται να αλλάξει.
αυτό ίσως να τον κάνει και αθάνατο, αν μου επιτραπεί η έκφραση.
προσπάθησε να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος,
με τον τρόπο του, με τις λέξεις του,
με το να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του,
χωρίς να υπολογίζει τις προσωπικές συνέπειες,
οι οποίες ήταν τεράστιες όπως αποδείχθηκε.
έπεσε, σηκώθηκε,
και αυτό μόνο μάθημα μπορεί να είναι για εμάς.
ήταν απόκοσμη μπάντα.
αλλά δεν έφευγαν μακριά μας.
κατάφερναν να κρατιούνται στο ίδιο επίπεδο με εμάς, άνθρωποι.
σε έναν πιο προσωπικό τόνο,
θυμάμαι κάποια βράδια έκλεινα με αυτό,
παρακαλούσα να ακούσω την φωνή σου,
αλλά ήταν τέτοια η ένταση της, το παράτησα λίγο μετά,
προτίμησα τον μπλε χειμώνα.
πιο pop.
"και εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγνώμη,
απ΄τον ήλιο που φεύγει, χωρίς να νυχτώνει"
αυτό το 2016,
μόνο φεύγει ο ήλιος, τι γίνεται,
λες να μεγαλώσαμε,
ή λες παίζει κάτι άλλο;;
