τέτοια μέρα το 2014 είχα ανεβάσει το παρακάτω βίντεο,
έτσι λέει το fb τουλάχιστον
ήταν, είναι και θα είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές μου απορίες.
γιατί έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο τους,
τον ουσιαστικότερο, τον πιο ώριμο,
και στα καπάκια αναίρεσαν όλη τους την ιστορία,
πηγαίνοντας για το εύκολο χρήμα.
προφανώς είδαν ένα κενό,
δεν υπήρχε μεγάλο rock act,
ας το θέσω έτσι,
και κυριολεκτικά κάλυψαν την θέση.
δεν το χωράει το μυαλό μου, αλήθεια.
ο πρώτος δίσκος είναι γεμάτος με νεύρο,
τα παίρνει παραμάζωμα όλα, δεν αφήνει τίποτα όρθιο,
ο δεύτερος αγγίζει τα όρια του uptempo δίσκου της δεκαετίας,
και έρχεται ο τρίτος, που δεν ξέρουν τι να κάνουν,
και μιλάνε με τον josh homme,
τους κουβαλάει στα studio των kyuss για να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι,
και καταλήγουν να ηχογραφούν τα 5/8 του δίσκου εκεί.
το μπάσο είναι παντού,
τα τύμπανα είναι κουρδισμένα στα όρια του οργασμού,
η κιθάρα φτιάχνει την ατμόσφαιρα,
και ο καριόλης αποδεικνύει ότι έχει στόφα για μεγάλα πράγματα,
όλοι τους είναι σε διαολεμένη φόρμα.
το groove στα καλύτερά του,
δύσκολα θα βρεις pop-rock δίσκο να είναι τόσο ολοκληρωμένος.
και είναι τόσο διαφορετικός δίσκος,
δεν μοιάζει με τίποτα από το παρελθόν τους,
και ίσως από το μέλλον, με μικρές εξαιρέσεις.
στο καπάκι αλλάζει/αλλάζουν την κόμμωση,
ο έλβις ζει φάση,
γίνονται μοιραίοι,
μελίνα κανά φάση,
και ξαφνικά γεμίζουν στάδια.
καθόλου ξαφνικά, για να λέμε την αλήθεια,
αλλά ξέρεις ακριβώς τι εννοώ.
ίσως να είμαι εγώ υπερβολικά δεμένος με τον δίσκο,
ήταν η πρώτη κυκλοφορία που ήξερα ότι περιμένω σαν επαγγελματίας,
ίσως να τους έχω υπερβολική αδυναμία για να μένω αμέτοχος,
ενώ τους βλέπω να μην ανταποκρίνονται στα δικά μου στάνταρ.
πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό αλήθεια.
μάλλον αισθάνομαι πιο περήφανος από αυτούς για τα συγκεκριμένα τραγούδια.
ακόμα και τα b-side είναι απίστευτα,
τα εξώφυλλα, όλα.
ακόμα θυμάμαι στο stones,
είχα βάλει το παρακάτω, ψιλονωρίς, πριν τις 10,
και είχα κοντέψει να κατεβάσω το division bell από πίσω από το χτύπημα,
έκανα λες και δεν με έβλεπε κανείς.
όταν έκανα την αλλαγή,
είχε γυρίσει η Τέτα, και με είχε πει "το γουστάρεις το κομμάτι ε;;".
(άκουσέ το ολόκληρο, και θα καταλάβεις)
(the liar takes a lot less)
time to decide on his saunter
have you got itchy bones?
and in all your time alone
can you hack your mind being riddled
with the wrong memories?
and the clean coming will hurt
and you can never get it spotless
when there's dirt between the dirt
στην τελική,
ας μείνει στην καρδιά μου ο δίσκος,
δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση την αξία του.
μάλλον είναι η ανάγκη να μοιράζομαι τις μεγάλες αγάπες με τους υπόλοιπους,
κάτι το οποίο δεν είναι πάντα θετικό βέβαια.
γιατί τις μεγάλες αγάπες τις κρατάμε για εμάς,
και τις κουβαλάμε μαζί μας,
χωρίς να το κάνουμε θέμα.
συνηθίζω να δείχνω αδυναμία, στην αδυναμία,
επιβεβαιώνοντας στο έπακρο την ελληνική γλώσσα.
αυτό άλλωστε δεν είναι παιχνίδι δύναμης,
ακόμα δεν γνωρίζω τι είναι βέβαια,
όταν μάθω θα σε πω.
επειδή το χιτάκι είναι κομματάρα,
θα κλείσω αναλόγως.
όταν βρέχει, να το ακούς.
