έπρεπε να το ξέρω.
είχε πολύ ήλιο εκείνη την μέρα,
δεν μπορούσα να δω.
πέρασε καιρός,
και προσπαθώ να κοιτάω αλλού,
και πολλές φορές το κάνω,
και το κάνω καλά,
μέχρι που σε βλέπω να κάθεσαι στην γωνία και να περιμένεις,
εκεί που πάω να πάρω την στροφή,
σε βλέπω μπροστά μου.
ίσως να φταίω εγώ,
ίσως να αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις,
ίσως να ήταν χρήσιμο να σου λέω τι σκέφτομαι,
πολλά ίσως, πολλά ερωτήματα.
αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να κοινοποιήσω αυτό,
σαν πρώτο για το 2016,
το σκεφτόμουν εδώ και καιρό αυτό,
αλλά σκεφτόμουν και άλλα.
θα κάνω αυτό που με χαροποιεί,
αυτό που χρειάζομαι,
αυτό που αισθάνομαι,
αυτό έκανα πάντα εδώ,
αν και τελευταία το ξέχασα,
σήμερα είδα ένα χαμόγελο και το θυμήθηκα.
έπρεπε να το ξέρω λοιπόν,
πως θα καταλήξω εδώ,
να κοιτάω με περίσσια σοβαρότητα έναν τοίχο,
όχι γιατί τον έχεις κοιτάξει και εσύ,
αλλά γιατί αυτό θα ήθελα να κοιτάς τώρα.
έπρεπε να το ξέρω,
πως ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός,
βυθίζει τα άσχημα εκεί που δεν φτάνει το φως,
αφήνει μόνο τα θετικά στην επιφάνεια,
και στην τελική μένεις να αναρωτιέσαι τι στράβωσε,
αφού όλα ήταν τόσο καλά.
σαν να βάζεις δεσμά στον εαυτό σου,
αλλά να μην τα νιώθεις σαν δεσμά,
έχεις στραμμένη αλλού την προσοχή σου,
δεν σε ενδιαφέρει.
απίστευτο τρενάκι αυτό το 2015,
πολλοί ήρθαν, πολλοί έφυγαν,
εσύ κάπου στην μέση,
και σήμερα όλα είναι πιο καθαρά.
δεν ξέρω όμως αν είναι νεύρα αυτό που νιώθω τώρα,
αν είναι πόνος, αν είναι αγάπη,
αν είναι όλα μαζί.
σίγουρα δεν είναι κάτι παθητικό,
δεν υπάρχουν αυτά πλέον.
όλο αυτό επειδή θέλω να σε μιλήσω,
να κάνω όλα αυτά που έκανα,
στον υπερθετικό βαθμό,
στον βαθμό που τα αισθάνομαι.
i should have known that it would end this way,
i shoud have known there was no other way
ναι, το παραδέχομαι,
χαίρομαι που είμαι άλλος άνθρωπος,
χαίρομαι που φταις και εσύ συγκεκριμένα για αυτό,
και ταυτόχρονα λυπάμαι που δεν το βλέπεις στα μάτια μου,
αλλά να ξέρεις,
θα έρθω ένα βράδυ και θα σε κλέψω.
θα σε κλέψω.
(ρε γαμώτο, σαν να μπήκε το2015 2016 κάπως απότομα)
είχε πολύ ήλιο εκείνη την μέρα,
δεν μπορούσα να δω.
πέρασε καιρός,
και προσπαθώ να κοιτάω αλλού,
και πολλές φορές το κάνω,
και το κάνω καλά,
μέχρι που σε βλέπω να κάθεσαι στην γωνία και να περιμένεις,
εκεί που πάω να πάρω την στροφή,
σε βλέπω μπροστά μου.
ίσως να φταίω εγώ,
ίσως να αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις,
ίσως να ήταν χρήσιμο να σου λέω τι σκέφτομαι,
πολλά ίσως, πολλά ερωτήματα.
αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να κοινοποιήσω αυτό,
σαν πρώτο για το 2016,
το σκεφτόμουν εδώ και καιρό αυτό,
αλλά σκεφτόμουν και άλλα.
θα κάνω αυτό που με χαροποιεί,
αυτό που χρειάζομαι,
αυτό που αισθάνομαι,
αυτό έκανα πάντα εδώ,
αν και τελευταία το ξέχασα,
σήμερα είδα ένα χαμόγελο και το θυμήθηκα.
έπρεπε να το ξέρω λοιπόν,
πως θα καταλήξω εδώ,
να κοιτάω με περίσσια σοβαρότητα έναν τοίχο,
όχι γιατί τον έχεις κοιτάξει και εσύ,
αλλά γιατί αυτό θα ήθελα να κοιτάς τώρα.
έπρεπε να το ξέρω,
πως ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός,
βυθίζει τα άσχημα εκεί που δεν φτάνει το φως,
αφήνει μόνο τα θετικά στην επιφάνεια,
και στην τελική μένεις να αναρωτιέσαι τι στράβωσε,
αφού όλα ήταν τόσο καλά.
σαν να βάζεις δεσμά στον εαυτό σου,
αλλά να μην τα νιώθεις σαν δεσμά,
έχεις στραμμένη αλλού την προσοχή σου,
δεν σε ενδιαφέρει.
απίστευτο τρενάκι αυτό το 2015,
πολλοί ήρθαν, πολλοί έφυγαν,
εσύ κάπου στην μέση,
και σήμερα όλα είναι πιο καθαρά.
δεν ξέρω όμως αν είναι νεύρα αυτό που νιώθω τώρα,
αν είναι πόνος, αν είναι αγάπη,
αν είναι όλα μαζί.
σίγουρα δεν είναι κάτι παθητικό,
δεν υπάρχουν αυτά πλέον.
όλο αυτό επειδή θέλω να σε μιλήσω,
να κάνω όλα αυτά που έκανα,
στον υπερθετικό βαθμό,
στον βαθμό που τα αισθάνομαι.
i should have known that it would end this way,
i shoud have known there was no other way
ναι, το παραδέχομαι,
χαίρομαι που είμαι άλλος άνθρωπος,
χαίρομαι που φταις και εσύ συγκεκριμένα για αυτό,
και ταυτόχρονα λυπάμαι που δεν το βλέπεις στα μάτια μου,
αλλά να ξέρεις,
θα έρθω ένα βράδυ και θα σε κλέψω.
θα σε κλέψω.
(ρε γαμώτο, σαν να μπήκε το
