αδικημένος.
απλός.
ανιδιοτελής.
Aritz.
Aduriz.
ναι, τον λένε Άρη,
αλλά το σωστό, αυτό με το Ι,
να μην τον μπερδεύουν με την ομάδα,
πολλοί την έχουμε πάθει έτσι..
δεν είμαι της άποψης πως πρέπει να υποστηρίζουμε μία ομάδα από κάθε χώρα,
δεν είμαι τόσο περίεργος ακόμα.
πλέον μπορώ να πω όμως με σιγουριά,
ότι στην ισπανία υποστηρίζω μία μη-ισπανική ομάδα.
ναι, το μπιλμπάο δεν είναι ισπανία,
αλλά δεν θα αναλωθώ σε αυτό,
ας το πάρουμε σαν δεδομένο.
ένα άλλο δεδομένο είναι ότι για να παίξεις στην μπιλμπάο,
πρέπει να είσαι βάσκος,
ή να έχεις γεννηθεί εκεί.
να έχεις παίξει στις μικρές ομάδες της βασκωνίας,
δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φορέσεις αυτήν την φανέλα.
μέσα στον όλο χαμό της "παγκοσμιοποίησης" του ποδοσφαίρου,
είναι τουλάχιστον ρομαντικό
να βλέπεις μία ομάδα να έχει τόσο ψηλά την έννοια της ιδεολογίας μέσα της.
και τι έγινε, θα με πείτε τώρα,
πάντα ίσχυε αυτό,
τι έπαθα τώρα και το θυμήθηκα;
τίποτα ιδιαίτερο,
απλά αυτός ο άνθρωπος αναγέννησε την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο.
το ποδόσφαιρο που κερδίζει ο καλύτερος,
αυτό το ποδόσφαιρο που θα ματώνεις σε κάθε παιχνίδι,
και δεν σε νοιάζει αν θα κερδίζεις,
σε νοιάζει να δίνεις το 100%, αυτό που μπορείς.
ωδή στον Aritz Aduriz λοιπόν, και στην μύτη του.
τώρα που έφτασε στα 34,
τώρα που παστελώνει τα τεμάχια το ένα μετά το άλλο.
και όχι φλωρικα, αντιθέτως,
με τον δικό μας τρόπο, τον ωραίο, τον αντρίκιο
όταν δεν είμαι καλά, μπαίνω στο youtube,
και κάθομαι και βλέπω αυτό το γκολ.
δεν γίνεται ρε φίλε να πατάς 2 βήματα πριν,
να πετυχαίνεις την μπάλα στον αέρα, με το τέλειο άλμα,
και να την στέλνεις με τέτοια δύναμη εκεί που την έστειλες.
έχω δει τύπους να μην μπορούν να πιάσουν σουτ με το πόδι με τέτοια δύναμη.
πετυχαίνει, εδώ και χρόνια,
τα περισσότερα γκολ με το κεφάλι στα μεγάλα πρωταθλήματα,
άλλες φορέςπηδώντας πετώντας, όπως στο παραπάνω,
άλλες φορές απλά πατώντας κάτω όποιον άτυχο βρεθεί μπροστά του.
αυτό που κάνει το όλο θέμα μοναδικό,
είναι ο τρόπος που αντιδράει μετά από τα γκολ.
αυτό το χαμόγελο,
ο άνθρωπος χαίρεται, το ευχαριστιέται,
το γουστάρει!
συνηθίζω να παίζω fifa,
και τα τελευταία χρόνια παίζω την έκδοση που φτιάχνεις εσύ την ομάδα σου,
διαχειρίζεσαι τα λεφτά, αγοράζεις τους παίκτες σου κτλ κτλ
φέτος λοιπόν,
μετά την εξαιρετική χρονιά που έκανε,
τον έχουν έτσι όπως πρέπει στο fifa.
δεν θα έλεγα ότι είμαι τόσο καλός,
μάλλον κάτι άλλο θα φταίει,
που ο aduriz έχει περίπου 200 παιχνίδια,
και έχει πετύχει λίγα παραπάνω από 180 γκολ.
τρομερό ποσοστό,
αλλά μάλλον θα φταίει η καύλα που κουβαλάω,
η όρεξη κάθε φορά που παίρνει την μπάλα,
το ψάξιμο για να του στείλω την κατάλληλη μπαλιά στο κεφάλι,
για να καρφώσει ακόμα ένα,
να κάνει ακόμα έναν αντίπαλο να αναρωτηθεί
"ποιός είναι αυτός ο aduriz",
και αυτό είναι ακόμα ένα κίνητρο, προφανώς.
είμαι κάπως old-school στις αγάπες μου,
ωραίες οι τρίπλες,
ωραίοι οι γρήγοροι παίκτες,
αλλά αυτήν την κεφαλιά (ευτυχώς) δεν μπορούν να στην μάθουν ρε γαμώτο.
(ναι κάθομαι και βλέπω ακόμα το γκολ στο gifάκι)
δεν είναι γρήγορος,
δεν έχει πολύ καλή τρίπλα,
αλλά έχει όλα τα άλλα,
παίζει έξυπνα,
δίνει assist ακόμα και με κεφαλιές (κανείς δεν το περίμενε),
δεν θέλει μία μπάλα μόνος του,
και έχει καθαρίσει την real και την barca "μόνος" του.
against modern football φάση,
αλλά όχι ακριβώς, ξέρεις.
δεν είναι τα στατιστικά το θέμα,
ούτε τα 4 γκολ στην barcelona,
είναι αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που σε αφήνει στο τέλος.
η περηφάνια.
αυτό είναι το ποδόσφαιρο, για μένα,
αυτό θα έπρεπε να είναι.
να ματώνεις, να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις,
να μην σε νοιάζει "κυνικά" το αποτέλεσμα,
να το γουστάρεις, και όπως βγει.
όπως είναι και η ζωή ας πούμε..
και επειδή μία φορά δεν είναι αρκετή,
όπως επίσης ισχύει σε πολλά στην ζωή-κοίτα να δεις συμπτώσεις,
πάρτε ακόμη μία φορά το τεμάχιο,
μπροστά στον υπερσιχαμένο pepe, να το πούμε και αυτό
αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,
αναγέννησε την πίστη μου στο ποδόσφαιρο.
ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό,
αλλά τι να κάνω.
ίσως να φτάνει που φωνάζω το όνομά του,
κάθε φορά που σκοράρω στο fifa.
ρε κοίτα που θα με περάσουν και για αρειανό,
αλλά ok, δεν με πειράζει.
αλήθεια, δεν με πειράζει.
απλός.
ανιδιοτελής.
Aritz.
Aduriz.
ναι, τον λένε Άρη,
αλλά το σωστό, αυτό με το Ι,
να μην τον μπερδεύουν με την ομάδα,
πολλοί την έχουμε πάθει έτσι..
δεν είμαι της άποψης πως πρέπει να υποστηρίζουμε μία ομάδα από κάθε χώρα,
δεν είμαι τόσο περίεργος ακόμα.
πλέον μπορώ να πω όμως με σιγουριά,
ότι στην ισπανία υποστηρίζω μία μη-ισπανική ομάδα.
ναι, το μπιλμπάο δεν είναι ισπανία,
αλλά δεν θα αναλωθώ σε αυτό,
ας το πάρουμε σαν δεδομένο.
ένα άλλο δεδομένο είναι ότι για να παίξεις στην μπιλμπάο,
πρέπει να είσαι βάσκος,
ή να έχεις γεννηθεί εκεί.
να έχεις παίξει στις μικρές ομάδες της βασκωνίας,
δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φορέσεις αυτήν την φανέλα.
μέσα στον όλο χαμό της "παγκοσμιοποίησης" του ποδοσφαίρου,
είναι τουλάχιστον ρομαντικό
να βλέπεις μία ομάδα να έχει τόσο ψηλά την έννοια της ιδεολογίας μέσα της.
και τι έγινε, θα με πείτε τώρα,
πάντα ίσχυε αυτό,
τι έπαθα τώρα και το θυμήθηκα;
τίποτα ιδιαίτερο,
απλά αυτός ο άνθρωπος αναγέννησε την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο.
το ποδόσφαιρο που κερδίζει ο καλύτερος,
αυτό το ποδόσφαιρο που θα ματώνεις σε κάθε παιχνίδι,
και δεν σε νοιάζει αν θα κερδίζεις,
σε νοιάζει να δίνεις το 100%, αυτό που μπορείς.
ωδή στον Aritz Aduriz λοιπόν, και στην μύτη του.
τώρα που έφτασε στα 34,
τώρα που παστελώνει τα τεμάχια το ένα μετά το άλλο.
και όχι φλωρικα, αντιθέτως,
με τον δικό μας τρόπο, τον ωραίο, τον αντρίκιο
όταν δεν είμαι καλά, μπαίνω στο youtube,
και κάθομαι και βλέπω αυτό το γκολ.
δεν γίνεται ρε φίλε να πατάς 2 βήματα πριν,
να πετυχαίνεις την μπάλα στον αέρα, με το τέλειο άλμα,
και να την στέλνεις με τέτοια δύναμη εκεί που την έστειλες.
έχω δει τύπους να μην μπορούν να πιάσουν σουτ με το πόδι με τέτοια δύναμη.
πετυχαίνει, εδώ και χρόνια,
τα περισσότερα γκολ με το κεφάλι στα μεγάλα πρωταθλήματα,
άλλες φορές
άλλες φορές απλά πατώντας κάτω όποιον άτυχο βρεθεί μπροστά του.
αυτό που κάνει το όλο θέμα μοναδικό,
είναι ο τρόπος που αντιδράει μετά από τα γκολ.
αυτό το χαμόγελο,
ο άνθρωπος χαίρεται, το ευχαριστιέται,
το γουστάρει!
συνηθίζω να παίζω fifa,
και τα τελευταία χρόνια παίζω την έκδοση που φτιάχνεις εσύ την ομάδα σου,
διαχειρίζεσαι τα λεφτά, αγοράζεις τους παίκτες σου κτλ κτλ
φέτος λοιπόν,
μετά την εξαιρετική χρονιά που έκανε,
τον έχουν έτσι όπως πρέπει στο fifa.
δεν θα έλεγα ότι είμαι τόσο καλός,
μάλλον κάτι άλλο θα φταίει,
που ο aduriz έχει περίπου 200 παιχνίδια,
και έχει πετύχει λίγα παραπάνω από 180 γκολ.
τρομερό ποσοστό,
αλλά μάλλον θα φταίει η καύλα που κουβαλάω,
η όρεξη κάθε φορά που παίρνει την μπάλα,
το ψάξιμο για να του στείλω την κατάλληλη μπαλιά στο κεφάλι,
για να καρφώσει ακόμα ένα,
να κάνει ακόμα έναν αντίπαλο να αναρωτηθεί
"ποιός είναι αυτός ο aduriz",
και αυτό είναι ακόμα ένα κίνητρο, προφανώς.
είμαι κάπως old-school στις αγάπες μου,
ωραίες οι τρίπλες,
ωραίοι οι γρήγοροι παίκτες,
αλλά αυτήν την κεφαλιά (ευτυχώς) δεν μπορούν να στην μάθουν ρε γαμώτο.
(ναι κάθομαι και βλέπω ακόμα το γκολ στο gifάκι)
δεν είναι γρήγορος,
δεν έχει πολύ καλή τρίπλα,
αλλά έχει όλα τα άλλα,
παίζει έξυπνα,
δίνει assist ακόμα και με κεφαλιές (κανείς δεν το περίμενε),
δεν θέλει μία μπάλα μόνος του,
και έχει καθαρίσει την real και την barca "μόνος" του.
against modern football φάση,
αλλά όχι ακριβώς, ξέρεις.
δεν είναι τα στατιστικά το θέμα,
ούτε τα 4 γκολ στην barcelona,
είναι αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που σε αφήνει στο τέλος.
η περηφάνια.
αυτό είναι το ποδόσφαιρο, για μένα,
αυτό θα έπρεπε να είναι.
να ματώνεις, να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις,
να μην σε νοιάζει "κυνικά" το αποτέλεσμα,
να το γουστάρεις, και όπως βγει.
όπως είναι και η ζωή ας πούμε..
και επειδή μία φορά δεν είναι αρκετή,
όπως επίσης ισχύει σε πολλά στην ζωή-κοίτα να δεις συμπτώσεις,
πάρτε ακόμη μία φορά το τεμάχιο,
μπροστά στον υπερσιχαμένο pepe, να το πούμε και αυτό
αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,
αναγέννησε την πίστη μου στο ποδόσφαιρο.
ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό,
αλλά τι να κάνω.
ίσως να φτάνει που φωνάζω το όνομά του,
κάθε φορά που σκοράρω στο fifa.
ρε κοίτα που θα με περάσουν και για αρειανό,
αλλά ok, δεν με πειράζει.
αλήθεια, δεν με πειράζει.
