δεν θέλω αναμνήσεις,
θέλω παρόν.
δεν θέλω ιδέες και εικόνες χαραγμένες,
θέλω ματιές και ιδρώτα.
δεν θέλω μεροκάματο,
θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο.
το σκέφτηκα,
τι μπορεί να εννοούσε ο ποιητής,
και σήμερα νομίζω το έχω.
το πάθος των εραστών είναι για τον θάνατο,
και το νιώθω μέχρι εκεί που δεν πάει.
αυτό που δεν υπάρχει αύριο,
αυτό που δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο,
εκείνη η σπίθα που αρκεί να ρίξεις,
για να βάλω φωτιά ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα μου.
και ξαφνικά είναι καλοκαίρι,
εκείνη η περίοδος που χαμογελάς συνεχώς,
και βγαίνει ο ήλιος, θυμάσαι..;;
τελικά μάλλον δεν μπορώ να το εξηγήσω όλο αυτό,
αυτές τις σκέψεις, αυτά τα συναισθήματα,
δεν υπάρχουν λέξεις τελικά,
ούτε λόγια.
αν δεν το νιώθει κάποιος ήδη,
δεν μπορώ να του το εξηγήσω,
προσπάθησα, δεν μπορώ όμως.
δεν γίνεται να εξωτερικεύσω αυτό που νιώθω,
σε κανέναν άλλον, παρά σε εσένα.
αν με ρωτήσει κάποιος πως είναι,
θα του πω να κοιτάξει εμένα, ενώ κοιτάω εσένα.
τελικά είναι κάπως ωραία αυτά τα διαλλείματα,
αυτές οι ώρες που είμαστε μακριά.
μπορεί να βασανίζομαι κάποιες στιγμές,
αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την στιγμή που ξαναβρισκόμαστε.
κάθε φορά που φεύγεις,
έρχεσαι και πιο κοντά μου,
κάθε φορά που φεύγω,
μαθαίνω τον εαυτό μου καλύτερα.
κάτι περίεργο συμβαίνει,
και δεν μπορώ να ξενερώσω με τίποτα,
όχι ότι το προσπάθησα,
απλά δεν γίνεται. απλά.
νομίζω περνάω δεύτερη εφηβεία ρίζο.
από την άλλη,
ίσως και να σε γουστάρω σε τέτοιο βαθμό,
που να μην έχω ξανανιώσει έτσι, τόσο.
ίσως και να μην έχει σημασία βέβαια.
ίσως να μην είναι σημαντικό.
ο καθένας μας, βέβαια,
κάτι έχει στο μυαλό του.
