έχω την εντύπωση πως το προηγούμενο ποστ παρεξηγήθηκε.
δεν ξέρω γιατί, αλήθεια (όχι),
αφού σε κάθε παράγραφο, πάλι,
μιλούσα και σε άλλον άνθρωπο,
απευθυνόμουν αλλού.
είπα να το αφήσω έτσι.
να μην ασχοληθώ,
αφού στο εξήγησα,
το κατάλαβες,
και είπες καταλαβαίνω.
χθες ειπώθηκε κάτι όμως,
από την πλευρά σου,
που το πέρασα στον αέρα,
αλλά κάτι έκανε κλικ μέσα μου,
και είπα να το αφήσω να κάτσει,
ας το δω μετά.
έλα που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όμως,
τόσο πολύ στριφογυρνούσε μέσα μου εκείνη η πρόταση.
κατάφερα να σε έχω μπροστά μου,
και να μην σε προειδοποιήσω,
και λέω κατάφερα, γιατί ήταν αγώνας.
τώρα ήρθε ο καφές όμως,
και δυστυχώς σε είπα ψέματα,
έχω κάτι να κάνω.
με ρώτησες τι κάνω,
με εκείνη την κτητική αντωνυμία παρέα,
που όποτε την βλέπω,
θέλω να βγω, να το φωνάξω, να το πω.
η δική μου απάντηση ήταν ίσως συνηθισμένη,
ίσως αναμενόμενη,
αλλά ποτέ δεν την έχω πει χωρίς να την εννοώ.
θέλω να με μιλάς για εσένα,
δεν μπορώ να (σ)το εξηγήσω,
και δεν υπάρχει και λόγος κιόλας,
αλλά είναι κάτι που με δίνει χαρά,
είναι κάτι που το αναζητώ.
οπότε,
δεδομένης αυτής της εξέλιξης,
η φάση ότι ίσως να μην λάβω κάτι τόσο ενδιαφέρον,
όσο περιμένω τουλάχιστον,
είναι μάλλον άτοπη.
δεν περιμένω να διαβάσω λέξεις που έχουν ενδιαφέρον.
δεν περιμένω να με πεις ότι ήσουν παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι ξερωγω,
ότι ήσουν μαθηματική ιδιοφυία στο δημοτικό.
αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να πει κάποιος,
ότι έχει ένα αντικειμενικό ενδιαφέρον.
αλλά τα αισθήματά μου (όπα),
δεν έχουν τίποτα το αντικειμενικό μέσα τους.
το ενδιαφέρον το δίνεις εσύ στις λέξεις,
και όχι οι λέξεις σε σένα.
εσύ δίνεις την αξία στην αλήθεια,
εσύ με κάνεις να περνάω ώρες γράφοντας λέξεις.
είναι κάτι σχετικά απλό,
αλλά τόσο βασικό,
που όταν στο ανέφερα, σχεδόν στα καπάκια,
εντυπωσίασα ακόμα και εμένα.
αυτή είναι άλλωστε και η αρχή.
όλα αυτά που κάνουμε,
είναι μέσα,
για να πετύχουμε κάτι άλλο.
είναι τρόπος για να καταφέρουμε κάτι.
οι λέξεις, στην προκειμένη,
είναι ένας τρόπος να τροφοδοτήσω την αντίληψή μου,
όπως λες,
ένας τρόπος να σε καταλάβω καλύτερα,
αφού το ξέρεις ότι αυτός είναι ο σκοπός μου.
το φαντάζεσθαι εγχρώμως,
το διαλέγεσθαι μωβ,
το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως,
το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.
πολλά έχω στο μυαλό μου,
δεν είναι ένας ο σκοπός,
είχα καιρό να γνωρίσω άνθρωπο με τόσο ενδιαφέρον,
και απλά καταριέμαι τις ώρες που δεν είσαι εδώ,
τις ώρες τις απρόσωπες,
μου λείπεις και όταν είσαι εδώ (όχι).
δεν θα πω να με αφήσεις να σε χαρώ,
γιατί το κάνεις,
δεν θα πω να με αφήσεις να νιώσω,
γιατί το κάνεις ήδη.
δεν ξέρω τι (θετικό) δεν κάνεις,
για να πω την αλήθεια.
με φτιάχνεις,
όσο πιο πολύ νιώθεις άνετα,
τόσο περισσότερο ανεβάζεις την απόλαυση,
την πρόκληση, την ίντριγκα.
να ξέρεις,
εγώ εδώ είμαι,
και δεν έχω κάτι πιο ουσιαστικό στο μυαλό μου,
κάτι πιο ουσιώδες από εσένα.
όχι εμάς αναγκαστικά.
εσένα.
και πριν με πει σαλιάρη κανάς γνωστός,
θέλω να ξέρεις αυτό,
δεν θα ανεχτώ να ξαναμιλήσεις έτσι.
ειδικά για εσένα.
κανείς δεν θα μιλάει έτσι για εσένα,
ούτε καν εσύ.
ή μάλλον,
ειδικά εσύ.
δεν ξέρω γιατί, αλήθεια (όχι),
αφού σε κάθε παράγραφο, πάλι,
μιλούσα και σε άλλον άνθρωπο,
απευθυνόμουν αλλού.
είπα να το αφήσω έτσι.
να μην ασχοληθώ,
αφού στο εξήγησα,
το κατάλαβες,
και είπες καταλαβαίνω.
χθες ειπώθηκε κάτι όμως,
από την πλευρά σου,
που το πέρασα στον αέρα,
αλλά κάτι έκανε κλικ μέσα μου,
και είπα να το αφήσω να κάτσει,
ας το δω μετά.
έλα που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όμως,
τόσο πολύ στριφογυρνούσε μέσα μου εκείνη η πρόταση.
κατάφερα να σε έχω μπροστά μου,
και να μην σε προειδοποιήσω,
και λέω κατάφερα, γιατί ήταν αγώνας.
τώρα ήρθε ο καφές όμως,
και δυστυχώς σε είπα ψέματα,
έχω κάτι να κάνω.
με ρώτησες τι κάνω,
με εκείνη την κτητική αντωνυμία παρέα,
που όποτε την βλέπω,
θέλω να βγω, να το φωνάξω, να το πω.
η δική μου απάντηση ήταν ίσως συνηθισμένη,
ίσως αναμενόμενη,
αλλά ποτέ δεν την έχω πει χωρίς να την εννοώ.
θέλω να με μιλάς για εσένα,
δεν μπορώ να (σ)το εξηγήσω,
και δεν υπάρχει και λόγος κιόλας,
αλλά είναι κάτι που με δίνει χαρά,
είναι κάτι που το αναζητώ.
οπότε,
δεδομένης αυτής της εξέλιξης,
η φάση ότι ίσως να μην λάβω κάτι τόσο ενδιαφέρον,
όσο περιμένω τουλάχιστον,
είναι μάλλον άτοπη.
δεν περιμένω να διαβάσω λέξεις που έχουν ενδιαφέρον.
δεν περιμένω να με πεις ότι ήσουν παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι ξερωγω,
ότι ήσουν μαθηματική ιδιοφυία στο δημοτικό.
αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να πει κάποιος,
ότι έχει ένα αντικειμενικό ενδιαφέρον.
αλλά τα αισθήματά μου (όπα),
δεν έχουν τίποτα το αντικειμενικό μέσα τους.
το ενδιαφέρον το δίνεις εσύ στις λέξεις,
και όχι οι λέξεις σε σένα.
εσύ δίνεις την αξία στην αλήθεια,
εσύ με κάνεις να περνάω ώρες γράφοντας λέξεις.
είναι κάτι σχετικά απλό,
αλλά τόσο βασικό,
που όταν στο ανέφερα, σχεδόν στα καπάκια,
εντυπωσίασα ακόμα και εμένα.
αυτή είναι άλλωστε και η αρχή.
όλα αυτά που κάνουμε,
είναι μέσα,
για να πετύχουμε κάτι άλλο.
είναι τρόπος για να καταφέρουμε κάτι.
οι λέξεις, στην προκειμένη,
είναι ένας τρόπος να τροφοδοτήσω την αντίληψή μου,
όπως λες,
ένας τρόπος να σε καταλάβω καλύτερα,
αφού το ξέρεις ότι αυτός είναι ο σκοπός μου.
το φαντάζεσθαι εγχρώμως,
το διαλέγεσθαι μωβ,
το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως,
το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.
πολλά έχω στο μυαλό μου,
δεν είναι ένας ο σκοπός,
είχα καιρό να γνωρίσω άνθρωπο με τόσο ενδιαφέρον,
και απλά καταριέμαι τις ώρες που δεν είσαι εδώ,
τις ώρες τις απρόσωπες,
μου λείπεις και όταν είσαι εδώ (όχι).
δεν θα πω να με αφήσεις να σε χαρώ,
γιατί το κάνεις,
δεν θα πω να με αφήσεις να νιώσω,
γιατί το κάνεις ήδη.
δεν ξέρω τι (θετικό) δεν κάνεις,
για να πω την αλήθεια.
με φτιάχνεις,
όσο πιο πολύ νιώθεις άνετα,
τόσο περισσότερο ανεβάζεις την απόλαυση,
την πρόκληση, την ίντριγκα.
να ξέρεις,
εγώ εδώ είμαι,
και δεν έχω κάτι πιο ουσιαστικό στο μυαλό μου,
κάτι πιο ουσιώδες από εσένα.
όχι εμάς αναγκαστικά.
εσένα.
και πριν με πει σαλιάρη κανάς γνωστός,
θέλω να ξέρεις αυτό,
δεν θα ανεχτώ να ξαναμιλήσεις έτσι.
ειδικά για εσένα.
κανείς δεν θα μιλάει έτσι για εσένα,
ούτε καν εσύ.
ή μάλλον,
ειδικά εσύ.
 |
| η σελήνη της παρασκευής, γιατί είσαι εσύ. |
