καιρό είχα να κάνω love track στο last.fm
κάθε φορά θα έρχεται μαζί με συντροφιά,
αυτό βλέπω.
ακριβώς ένα χρόνο πριν,
είχα βρει έναν δίσκο που θα με κάνει παρέα για πολλά χρόνια,
και κάπως έτσι έγινε και χθες.
έτσι, όπως έρχονται όλα τα ωραία.
τουλάχιστον έχω την τύχη στην μουσική,
σε κάθε κατάσταση, θετική ή όχι,
πάντα έχω ένα άλμπουμ να θυμάμαι.
δεν ξέρω αν είναι η λύση να κάθομαι και να σκέφτομαι,
αλλά δεν το βλέπω σαν κάτι περίεργο τώρα.
το περίμενα σαν τρελός,
το περίμενα πιο πολύ από ότι το καινούριο at the gates Γιάννη,
και ίσως έκανα καλά.
είναι ένας δίσκος που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου.
η αρχή είχε γίνει λίγα χρόνια πριν,
όταν οι sunn o))) είχαν πλησιάσει τον κ.Walker,
με σκοπό να τραγουδήσει κάποια κομμάτια στον καινούριο τους δίσκο.
αυτός αρνήθηκε,
αλλά όπως παραδέχτηκε πρόσφατα,
του άρεσε τόσο πολύ η ιδέα,
που από τότε έγραφε κομμάτια για μία πιθανή δουλειά.
ο λόγος που
φέτος έχουμε 2 sunn o))) είναι αυτός.
σε αυτό δεν έγραψαν μουσική, ας πούμε,
"απλά" έπαιξαν στον δίσκο.
το οποίο προφανώς είναι ακόμα πιο άρρωστο.
και ξαφνικά το όλο εγχείρημα ακούγεται τόσο οικείο.
σαν να μην σου φτάνει η επανάληψη,
σαν να παρακαλάς για πιο πρίμα, και πιο μπάσα ταυτόχρονα.
εκεί που θέλει να βγει η ψυχή από το σώμα σου,
αφού πλέον δεν είναι ένα ανθρώπινο μέρος,
υπάρχει η πάθηση μέσα του.
δεν ωραιοποιώ κάτι,
ούτε εξυψώνω, τα έκανα τόσο καιρό, φτάνει τώρα,
απλά αναφέρω ένα γεγονός που με εκφράζει,
ένα συνοθύλευμα ήχων,
μία πρόσθεση συναισθημάτων και πόνου,
μία αφαίρεση ανούσιων αναγκών,
μία ματιά στην απουσία.
δεν αναφέρομαι σε απώλεια,
μιλάω για χαμό.
δεν είναι cult,
δεν είναι ντεμέκ.
είναι τέχνη.
είναι εξωτερίκευση.
είναι η αλήθεια.
αυτό να θυμάσαι όταν θα ακούς το bull.
και το σφυρί που χτυπάει το καρφί.
οι συνειρμοί δικοί σου.
keep movin' on.
πέρα από τον χαμό, τότε στην αρχή,
δεν το συνήθιζα, η αλήθεια είναι, σαν να το φοβόμουν.
σήμερα που λέτε,
άκουσα έναν καλό δίσκο (θα τα πούμε ξανά για αυτό νομίζω),
και κάτι που θυμίζει το ιστορικό fatality του kano στο mk1.
εισήλθε απότομα μα σταθερά ένα χέρι,
και μου έβγαλε την καρδιά από την θέση της.
κάθε φορά θα έρχεται μαζί με συντροφιά,
αυτό βλέπω.
ακριβώς ένα χρόνο πριν,
είχα βρει έναν δίσκο που θα με κάνει παρέα για πολλά χρόνια,
και κάπως έτσι έγινε και χθες.
έτσι, όπως έρχονται όλα τα ωραία.
τουλάχιστον έχω την τύχη στην μουσική,
σε κάθε κατάσταση, θετική ή όχι,
πάντα έχω ένα άλμπουμ να θυμάμαι.
δεν ξέρω αν είναι η λύση να κάθομαι και να σκέφτομαι,
αλλά δεν το βλέπω σαν κάτι περίεργο τώρα.
το περίμενα σαν τρελός,
το περίμενα πιο πολύ από ότι το καινούριο at the gates Γιάννη,
και ίσως έκανα καλά.
είναι ένας δίσκος που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου.
η αρχή είχε γίνει λίγα χρόνια πριν,
όταν οι sunn o))) είχαν πλησιάσει τον κ.Walker,
με σκοπό να τραγουδήσει κάποια κομμάτια στον καινούριο τους δίσκο.
αυτός αρνήθηκε,
αλλά όπως παραδέχτηκε πρόσφατα,
του άρεσε τόσο πολύ η ιδέα,
που από τότε έγραφε κομμάτια για μία πιθανή δουλειά.
ο λόγος που
φέτος έχουμε 2 sunn o))) είναι αυτός.
σε αυτό δεν έγραψαν μουσική, ας πούμε,
"απλά" έπαιξαν στον δίσκο.
το οποίο προφανώς είναι ακόμα πιο άρρωστο.
και ξαφνικά το όλο εγχείρημα ακούγεται τόσο οικείο.
σαν να μην σου φτάνει η επανάληψη,
σαν να παρακαλάς για πιο πρίμα, και πιο μπάσα ταυτόχρονα.
εκεί που θέλει να βγει η ψυχή από το σώμα σου,
αφού πλέον δεν είναι ένα ανθρώπινο μέρος,
υπάρχει η πάθηση μέσα του.
δεν ωραιοποιώ κάτι,
ούτε εξυψώνω, τα έκανα τόσο καιρό, φτάνει τώρα,
απλά αναφέρω ένα γεγονός που με εκφράζει,
ένα συνοθύλευμα ήχων,
μία πρόσθεση συναισθημάτων και πόνου,
μία αφαίρεση ανούσιων αναγκών,
μία ματιά στην απουσία.
δεν αναφέρομαι σε απώλεια,
μιλάω για χαμό.
δεν είναι cult,
δεν είναι ντεμέκ.
είναι τέχνη.
είναι εξωτερίκευση.
είναι η αλήθεια.
αυτό να θυμάσαι όταν θα ακούς το bull.
και το σφυρί που χτυπάει το καρφί.
οι συνειρμοί δικοί σου.
keep movin' on.
