the general.

χειμώνας 200-κάτι, δεν πολυθυμάμαι,
δεν έχει και σημασία η ημερομηνία άλλωστε,
αυτό που έχει σημασία είναι ότι
ο γιώργος απόρησε που δεν ακούγαγα (τοπικό) faith no more.

"king for a day" με λέει,
"έχεις και φίλο τον ντουτς ρε",
και σχεδόν αρχίζω να ντρέπομαι,
τι ακριβώς χάνω τόσο καιρό,
γιατί να επιμένει τόσο πολύ....;;;

φεύγουμε από το μικρό καφέ,
και όντως το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω σπίτι,
για να ακούσω τον δίσκο.

τον οποίο είχα ακούσει ξανά,
2-3 κομμάτι σίγουρα, ναι τα ξέρω τελικά,
απλά δεν είχα όνομα και τίτλο στον ήχο.

το evidence έπαιζε παντού στα 90'ς,
το ricochet το έλιωνε ο ντίτοξ στο σίλβερ,
και αρχίζει ο χαμός.

τα έχουν όλα.
ηρεμία, φασαρία, ποιότητα, χαμό,
έχω χάσει την μπάλα,
και το όλο γεγονός εκτοξεύεται όταν αρχίζω να τους βλέπω στο youtube.

σίγουρα δεν ήταν "τόσο" σκληροί στον ήχο τους,
αλλά στα live έβγαινε απίστευτη ενέργεια.

και τώρα λοιπόν,
ας μπούμε στο θέμα μας.

απορώ με τον εαυτό μου,
έχω γράψει για την όποια μαλακία,
και δεν έχω γράψει ακόμα για τον πλανητάρχη,
ποτέ δεν είναι αργά βέβαια,
αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω και την τραγικότητα της κατάστασης.

Michael Allan Patton σε λέω.

είναι από αυτούς που έχουν συγκεκριμένο κοινό,
fangirls/φανμπόιδες,
κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα άσχημο,
ειδικά αν σκεφτείς ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο περίεργο,
που έχει τραγουδήσει death metal, grindcore,
rap, ιταλικά, κλασσική μουσική, trip hop, jazz, pop,
και εδώ απλά σταματάω να αναφέρω είδη,
προφανώς θα είναι και άλλα..

δεν γίνεται λοιπόν,
ο κλασσικός ψαγμένος μεταλάς που δεν έχει ακούσει νότα από hip hop
(και μαγκιά του, δεν το λέω σαν αρνητικό)
να προσκυνάει τις δουλειές του με τον rahzel,
το οποίο δεν είναι απλό hip hop,
αλλά beatbox-freestyle, δενμπορωαλλοκαηκα.

λέει mike patton όμως, οπότε είναι cool.
γουστάρουν και τα γκομενάκια. εδώ είσαι.

δεν γίνεται να σε αρέσει το "the stone: issue one"
ένας δίσκος του zorn, με τον patton στα φωνητικά,
ο οποίος είναι:
improvised avant-garde jazz.
και για να κλείσει και το ανέκδοτο, είναι και ζωντανός. live.

και όμως υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι,
που μας λένε ότι τα εκτιμούν όλα αυτά.
το κάνω θέμα γιατί προφανώς με ενοχλεί,
αλλά ευτυχώς υπάρχει απάντηση,
από τον ίδιο, μπας και στρώσουμε χαρακτήρα ομαδικώς

(η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στο 3:00-3:03,
αλλά δείτε ολόκληρη την συνέντευξη, αξίζει)

και αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό, πάμε παρακάτω..

ελπίζω να μην τον αδικώ,
αλλά όλη του η αύρα μου θυμίζει 90's.
όλο αυτό το στήσιμο,
τα ρούχα, το χτύπημα στην σκηνή,
θυμίζει 90's.

ίσως και να κάνω λάθος,
ίσως εγώ να το έχω συνδέσει έτσι,
ίσως αν του το πεις να σου σκάσει μία στην μύτη,
αλλά το λέω με τον απολύτως θετικό τρόπο.

είναι το mancrush μου άλλωστε,
δεν μπορώ να το κρύψω..

ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι ένα post ενός καλού φίλου,
ένα βιντεάκι από έναν τύπο να τραγουδάει,
στην καλύτερη παράφωνα,
και μου ήρθε σαν απάντηση ίσως η πιο σαλταρισμένη στιγμή των fantomas.

του έπεσαν τα μαλλιά (λες και ήθελε βοήθεια ξερωγω),
δεν ήξερε, προφανώς, τι έβλεπε,
και στα καπάκια του έστειλα το evidence να ακούσει.
και του άρεσε.
προφανώς.

αυτός ο patton λοιπόν,
είναι μάλλον ο πιο ολοκληρωμένος μουσικός της γενιάς μας.

σε τέτοιο βαθμό,
που δεν μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε.
έχει ξεφύγει χρόνια από τον κύκλο,
και τρέχει μπροστά μόνος..

μουσική, ταινίες, video games....
(ίσως τον ξέρεις από την φωνή του στα:
portal/darkness 1+2/bionic commando/left for dead 1+2/last of us)

δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη ακρόαση ενός κομματιού από:
lovage/faith no more/fantomas/peeping tom.

τόσο διαφορετικά μεταξύ τους,
τόσο δικά του, τόσο άρρωστα.

θα μπορούσα να κάνω μία playlist ολόκληρης ημέρας,
με διαφορετικά είδη, διαφορετικές μουσικές,
για διαφορετικές ώρες, που να είναι μόνο η φωνή του αποπάνω.

κινδυνεύω να ακουστώ και εγώ φανμπόις,
αλλά το δηλώνω ότι δεν μπορώ να ακούσω ό,τι έχει γράψει.
κάποια απλά δεν μου κάθονται,
χωρίς να λέω ότι είναι άσχημα,
απλά δεν είναι για μένα..

εδώ να αναφέρω ένα μεγάλο κοινό που έχω με τον συγκεκριμένο,
αλλά και μία τεράστια διαφορά.

το κοινό είναι η απόλυτη αγάπη μας για τον καφέ,
κανέναν αλκοόλ, κανένα ντράγκι,
δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καφέ,
έχει πει, και δεν θα μπορούσε να πει κάτι πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα.

εκεί που χωρίζουν οι δρόμοι μας είναι στην δημιουργία τραγουδιών.
έχει παραδεχτεί δημόσια, κάπου κατά το 1992 αν θυμάμαι καλά,
ότι δεν δίνει πολύ σημασία στον στίχο.
η μουσική τον ενδιαφέρει, η ερμηνεία,
αλλά όχι ο στίχος.

δεν πειράζει, δεν θα μαλώσουμε, δεν χρειάζεται.

έχεις την καλύτερη αντρική φωνή των τελευταίων 25 χρόνων,
έχεις τις μεγαλύτερες κοχόνες, μετά τον pablo garcia ετσε,
που έχει δει η μουσική βιομηχανία,
είσαι όσο κυνικός πρέπει,
και μέσα στον χαμό,
ΟΛΟΙ λένε ότι είσαι ο μεγαλύτερος επαγγελματίας που έχουν δει,
δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη, όλα είναι στο σχέδιο,
όπως έχεις δηλώσει και για τους fantomas,
πως δεν είναι ένα μέρος για αυτοσχεδιασμό,
και όμως στα δικά μου αυτιά ακούγεται ό,τι πιο άναρχο έχω ακούσει ποτέ.

η ιστορική δήλωσή σου για τους wolfmother,
η ατάκα σου για τον καλύτερο μήνα του χρόνου,
και η απορία σου γιατί δεν το είχε κάνει κανείς ήδη δίσκο,
όλα αυτά και τίποτα, μαζί,
σε κάνουν το είδωλό μας,
τον άνθρωπό μας,
και η ακρόαση του just a man,
ξημερώματα, μεθυσμένοι,
έναν λόγο για να τραγουδήσεις κάτι σε μία κοπέλα,
να ερωτευτείς μέσα στην ζάλη,
να εξηγήσεις γιατί κάθε βράδυ κλείνεις τα μάτια σου πριν κοιμηθείς..

(ρε μπας και είμαι φανμπόις τελικά...;;)

patton είσαι.

early winter post

καλοκαίρι είναι,
ας ασχοληθώ με κάτι καλοκαιρινό.
το black metal ας πούμε.
όχι εντάξει, δεν είναι αυτό ακριβώς,
αλλά για ακόμη μία φορά,
το καλύτερο είδος metal είναι το πάτημα,
για να πούμε την εξυπνάδα μας.

ο λόγος αυτήν την φορά είναι το παρακάτω,
αρκετά έξυπνο, κείμενο,
που αναφέρει κάποια τραγούδια,
του συγκεκριμένου είδους,
κουράστηκα, διαβάστε το εδώ

στην αρχή λίγο εκνευρίστηκα (χεστήκατε),
αλλά τώρα, για έναν περίεργο λόγο, χαλάρωσα.

"'εχω αποφασίσει πως δεν θα απομονώνω τον καλλιτέχνη από το έργο του.
Αν είσαι μαλάκας, το ίδιο είναι και το έργο σου"

εδώ βρίσκεται η δική μου διαφωνία.

με αυτήν την λογική,
μόνο ακροδεξιοί θα έπρεπε να εκτιμούν την συγκεκριμένη μουσική.

οι αριστεροί θα ακούν thrash,
και οι δεξιοί black,
αν θέλεις να τοποθετηθείς με αυτόν τον τρόπο.

καλώς ή κακώς,
υπάρχουν και άνθρωποι που δεν συμφωνούν με τα δικά μας πιστεύω,
δεν έχουν τις δικές μας ηθικές αξίες,
βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά.
προφανώς και είναι όλοι τους ανώμαλοι βέβαια,
αφού εμείς έχουμε ανακαλύψει την αληθεια,
αλλά όπως και να έχει, υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας..

το αστείο είναι, πως αυτή η συσχέτιση,
της ποιότητας, των πιστεύω του καλλιτέχνη,
γίνεται, σε εμάς τους μεταλάδες τουλάχιστον,
μόνο σε αυτό το είδος.

ας ξεκαθαρίσουμε, πως λίγο-πολύ,
όλοι ανήκουν κάπου πολιτικά.

η μεγάλη διαφορά είναι ότι αυτοί οι βόρειοι,
όσοι είναι πυροβολημένοι,
δεν ντρέπονται να το αναφέρουν, και εδώ αρχίζει ο χαμός,
και οι ερωτήσεις από εμένα.

το πρόβλημα είναι ότι το αναφέρουν;
πόσοι άλλοι είναι, αλλά το κρύβουν;
είναι καλύτερο;;
αν η μουσική με αρέσει, πρέπει να ψάξω το βιογραφικό του τύπου,
και μετά να το αναφέρω σε κόσμο;
πως θα βρω το βιογραφικό του,
αφού μόνο οι συγκεκριμένοι είναι εξωστρεφείς,
όσον αφορά τα πολιτικά πιστεύω;;

για αρχή, δεν είμαι της άποψης 2 μέτρα και 2 σταθμά.
αν θα κάνεις κάτι, θα το κάνεις ολοκληρωτικά.
αν όντως μας ενδιαφέρουν τα πολιτικά πιστεύω,
μας ενδιαφέρουν παντού, όχι μόνο σε ένα συγκρότημα,
σε έναν άνθρωπο.

θέλω να πιστεύω πως έχω την λογική των tool πάνω στην μουσική,
εφόσον δίνεις ένα τραγούδι έξω, παύει να είναι "δικό σου",
ο καθένας μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει,
και θα έπρεπε να το μεταφράσει όπως θέλει.

αν δηλαδή γουστάρω με το deathcrush,
και μετά ανακαλύψω ότι ο άλλος κυνηγάει εβραίους,
δεν θα με κάνει να ξενερώσω με το κομμάτι.
θα ξενερώσω με τον συγκεκριμένο,
αλλά ευτυχώς, δεν είναι αυτός το τραγούδι,
το όλο που με τραβάει, μουσικά μιλώντας, κατά εκεί.
άσε που μιλάμε και για συγκρότημα,
δεν είναι ένας μόνος του δηλαδή..

και ας καλωσορίσουμε τον varg τώρα,
δεν θα έλεγα τον πιο καμένο,
αλλά σίγουρα το πιο αναγνωρίσημο ακροδεξιό παγανιστή από τα βόρεια.
δεν γίνεται να σε αρέσει η ακραία μουσική,
και να μην εκτιμάς τα 3 πρώτα burzum,
απλά δεν είναι επιλογή.

και εδώ τι κάνεις;
δεν ξέρω αν είναι αντίδραση,
αν είναι όντως ιδέα,
αλλά ο τύπος έχει μεγάλο πρόβλημα,
γενικά, δεν πάει καλά.

στο δικό μου κεφάλι, είναι καλλιτέχνης.
έτσι το σκέφτομαι, ίσως για να βρω έναν τρόπο να μην με ξενερώνει,
όπως και να έχει όμως, είναι ξεκάθαρος, και το εκτιμώ.

προφανώς και διαφωνώ με αυτά που κατά καιρούς έχει γράψει,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει,
ακόμα και αν ολόκληρος ο κόσμος είναι εναντίων του.
έτσι έλεγε, περίπου, και ο zappa, να τα λέμε όλα.

ελπίζω να μην φτάσει σε ακραίες καταστάσεις,
πραγματοποιώντας αυτά που αναφέρει,
αλλά όπως και έχει, είναι δικαίωμά του να μιλάει.

το να πω ότι εγώ έχω ανακαλύψει την αλήθεια,
και όλοι οι άλλοι θα πρέπει να κλειστούν σε κανά νησί,
έχει ξαναειπωθεί, και έχει πραγματοποιηθεί νομίζω.

το πιστεύω πως διαφέρω από αυτούς,
και απλά δεν με αγγίζει τέτοια σκέψη,
τόσο επιθετική, τόσο απόλυτη.

για αυτό προτιμώ και τέτοια μουσική,
να εκφράζω αυτήν την πλευρά μου,
να της δίνω μία διέξοδο,
να ανασαίνει το πρωτόγονο μέσα μου.

όλοι είμαστε, εν δυνάμει,
φασίστες/αντιφασίστες,
ντόπιοι/πρόσφυγες,
παοκ/αρης,
δενξερωγωτι/ασεξερωγω.

το θέμα είναι πως μεγαλώσαμε,
τι εικόνες είχαμε μικροί,
σε τι περιβάλλον μεγαλώσαμε,
τι ιστορίες μας έλεγε η μάνα μας.

δεν είναι θέμα dna,
έχω ανθρώπους που δεν ξέρουν ελληνικά,
και μιλάνε για ελληνική φυλή,
έχω ανθρώπους που ακούνε μόνο μπουζούκια,
και λένε ότι ακούνε τα πάντα.

βιώματα είναι, σχεδόν, όλα.

δεν χρειάζεται να βάλουμε και την μουσική μέσα στον χαμό.
η κατάσταση είναι ήδη στα τέρματα,
ας κρατήσουμε και κάτι που θα μας δίνει οξυγόνο.

και στην τελική,
είναι κρίμα να μην εκτιμάς το παρακάτω,
επειδή ο varg νομίζει πως είναι απευθείας απόγονος του odin.

ας κάνουμε φόκους στο κρύο,
στο συναίσθημα,
στον fenriz,
στον gylve,
στους darkthrone.

άσε που αυτός είναι και ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το black metal..