είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με κάποια συγκροτήματα.
υπάρχουν στιγμές που ακούς ένα album,
και πραγματικά το νιώθεις,
βλέπεις ότι είναι όπως πρέπει, έχει τα στοιχεία που γουστάρεις ρε παιδί μου.
αυτό που συμβαίνει με τους arctic monkeys δεν είναι αυτό πάντως.
ας το πάρω από την αρχή όμως.
γενικότερα, αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό,
είναι μία προσπάθεια να ξεχωρίσω το "αντικειμενικά καλό",
από το "προσωπικά κατάλληλο".
αν κάτι είναι θετικό-σωστό,
δεν σημαίνει πως είναι και κατάλληλο να το δεχτώ τώρα.
το χρονικό σημείο, ας πούμε, είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.
έτσι έγινε και με το palms,
καινούριος δίσκος με υπερονόματα μέσα,
τον οποίο θα κάνω καιρό να ακούσω, έτσι φαίνεται δηλαδή.
δεν μου φάνηκε κακός δίσκος,
απλά δεν είμαι σε τέτοια φάση αυτόν τον καιρό.
βέβαια, για να τα λέμε όλα,
ίσως και να μην ξέρω σε τι φάση είμαι.
αλλά όπως και στην ζωή,
εκεί που χάνεσαι, κάτι έρχεται και σου δείχνει τον δρόμο,
σε παίρνει από το χέρι, και με έναν πολύ απλό και ήρεμο τρόπο,
σε πάει βόλτα εκεί που ήθελες να πας, και δεν το έλεγες.
μέχρι σήμερα.
είχα καιρό να κάνω έναν τέτοιο μουσικό ταξίδι,
και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο,
αλλά ίσως να έρχονται μαζί αυτά. θα δείξει.
όπως ήρθε και η προηγούμενη τετάρτη,
και η αγαπημένη μου βαλκάνια με έδειξε τον δρόμο,
και δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια.
καινούριο κομμάτι arctic monkeys, να και το link,
άκουσέ το, όλα εδώ, μασημένη τροφή κατάσταση.
δεν ξέρω αν λέξη "γκντουπ" μπορεί να περιγράψει κάτι,
ίσως να είναι η αρχή, σίγουρα όχι κάτι παραπάνω όμως.
από τότε προσπαθώ να συνέλθω,
γιατί πολλά συμβαίνουν, και τώρα θα κάτσω να τα μεταφράσω.
αυτή η ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επαφή μου με το ιντερνέτ,
με την μεγάλη αλλαγή, με την πιο ουσιαστική επαφή μου με πολλά πράγματα,
ένα από αυτά και η μουσική.
η μία πλευρά είναι οι interpol, το leif erikson (άλλη φορά αυτό),
είναι το fake tales of san francisco.
αυτό ήθελα.
αυτό χρειαζόμουν, κάτι τέτοιο.
και αρχίζω να ανακαλύπτω κάτι τεράστιο,
από κάτι 20χρονα που ετοιμάζονται να κάνουν το μεγαλύτερο μπαμ,
στον δικό μου μουσικό κόσμο τουλάχιστον..
την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου δίσκου,
οι πωλήσεις του ήταν περισσότερες από τις εβδομαδιαίες πωλήσεις του top 20 μαζί.
ναι, σε μία ημέρα πούλησαν περισσότερα
από ό,τι πούλησαν οι υπόλοιποι 19 δίσκοι σε μία εβδομάδα.
αλλά, οκ, τι να λένε 5 νούμερα, δεν είναι αυτός ο λόγος.
ο λόγος είναι ότι κάτι παιδιά 18-19 χρονών,
έγραψαν τραγούδια που θα τραγουδάω χρόνια.
με νεύρο, ρυθμό, αλητεία αλλά και συναίσθημα.
και αρκετά γρήγορα βγάζουν καινούριο δίσκο,
κάπως διαφορετικό, αλλά στα ίδια καλούπια λίγο-πολύ.
ένας δίσκος που στα πρώτα κομμάτια σε κάνει να τα βλέπεις όλα ανάποδα,
και όσο περνάνε τα κομμάτια
απλά νιώθεις ότι κάθε κομμάτι θα μπορούσε να ανοίγει τον δίσκο,
μέχρι που έρχεται το 505 και απλά ψάχνεις να βρεις αλκοόλ,
επειδή i crumble completely when you cry, και ό,τι λέει μετά-δεν θυμάμαι..
όπως φαίνεται, σαν να διαλέγουν ένα κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο,
και να φτιάχνουν τον επόμενο με βάση αυτό.
έχουν βασιστεί στο ιντερνέτ, αλλά όχι ακριβώς αυτοί,
ακόμα και το myspace της μπάντας πριν τον πρώτο δίσκο,
δεν το λειτουργούσαν αυτοί, το χειρίζονταν 100% ο κόσμος,
έδιναν δωρεάν τα κομμάτια τους στα live τους το 2004,
και γενικότερα απλά ήθελαν να γράφουν μουσική. τέλος.
έχουν δύο υπερδίσκους λοιπόν.
και τι κάνεις τώρα;
βγάζεις το last shadow puppets.
έτσι γιατί μπορείς.
όχι μόνος, όχι οι arctic monkeys,
αλλά όλοι ξέρουμε για τι δίσκο μιλάμε.
και έρχεται η αμερική.
και φτιάχνουν αυτό ακριβώς που γουστάρει η βρετανία,
με αμερικάνικο τρόπο. κέρδισες.
οι χιπστεράδες το αγάπησαν,
και σωστά αναρωτήθηκαν που θα το πάνε μετά.
όπου ήθελαν, θα ήταν η σωστή απάντηση.
αφήνουν τον homme, και ετοιμάζουν κάτι πιο κιθαριστικό,
κάτι πιο καλοκαιρινό ίσως.
κάτι που πάλι είναι τόσο καλό, και τόσο διαφορετικό..
μας παίρνουν τα σκαλπ πέρυσι με το r u mine,
και μία εβδομάδα πριν βγάζουν το do i wanna know?,
και απλά περιμένουμε τα τέλη του 2013 να δούμε πόσο έξω θα πέσουμε...
δεν ξέρω το πόσο επιτυχημένοι είναι,
ή το πόσο μετράει αυτό για εμένα,
αλλά είναι κάποια πράγματα που μεγαλώνεις,
κυριολεκτικά και μεταφορικά, μαζί τους,
είναι κάτι που "δεν είναι απλά καλό".
όπως έλεγα και πιο πάνω,
δεν θα μιλήσω για κάτι τέτοιο τώρα.
είναι κάτι που είναι δικό σου,
κάτι που σου θυμίζει πράγματα που θα είχες ξεχάσει,
αν δεν είχες το ανάλογο soundtrack.
είναι αυτό που είναι τόσο κοντά σου,
λες και μεγαλώνετε μαζί.
λες και γράφεις εσύ τα τραγούδια,
λες και ξέρει ο άλλος σε τι κατάσταση βρίσκεσαι,
και σου δίνει λέξεις για αυτό που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς κάθε βράδυ.
κανείς δεν έσπασε την καρδιά του, alex,
μια χαρά περνάει, μας κερνάει στιγμές, και εμείς δίνουμε τις εικόνες.
oh, momentary synergy..
υπάρχουν στιγμές που ακούς ένα album,
και πραγματικά το νιώθεις,
βλέπεις ότι είναι όπως πρέπει, έχει τα στοιχεία που γουστάρεις ρε παιδί μου.
αυτό που συμβαίνει με τους arctic monkeys δεν είναι αυτό πάντως.
ας το πάρω από την αρχή όμως.
γενικότερα, αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό,
είναι μία προσπάθεια να ξεχωρίσω το "αντικειμενικά καλό",
από το "προσωπικά κατάλληλο".
αν κάτι είναι θετικό-σωστό,
δεν σημαίνει πως είναι και κατάλληλο να το δεχτώ τώρα.
το χρονικό σημείο, ας πούμε, είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.
έτσι έγινε και με το palms,
καινούριος δίσκος με υπερονόματα μέσα,
τον οποίο θα κάνω καιρό να ακούσω, έτσι φαίνεται δηλαδή.
δεν μου φάνηκε κακός δίσκος,
απλά δεν είμαι σε τέτοια φάση αυτόν τον καιρό.
βέβαια, για να τα λέμε όλα,
ίσως και να μην ξέρω σε τι φάση είμαι.
αλλά όπως και στην ζωή,
εκεί που χάνεσαι, κάτι έρχεται και σου δείχνει τον δρόμο,
σε παίρνει από το χέρι, και με έναν πολύ απλό και ήρεμο τρόπο,
σε πάει βόλτα εκεί που ήθελες να πας, και δεν το έλεγες.
μέχρι σήμερα.
είχα καιρό να κάνω έναν τέτοιο μουσικό ταξίδι,
και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο,
αλλά ίσως να έρχονται μαζί αυτά. θα δείξει.
όπως ήρθε και η προηγούμενη τετάρτη,
και η αγαπημένη μου βαλκάνια με έδειξε τον δρόμο,
και δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια.
καινούριο κομμάτι arctic monkeys, να και το link,
άκουσέ το, όλα εδώ, μασημένη τροφή κατάσταση.
δεν ξέρω αν λέξη "γκντουπ" μπορεί να περιγράψει κάτι,
ίσως να είναι η αρχή, σίγουρα όχι κάτι παραπάνω όμως.
από τότε προσπαθώ να συνέλθω,
γιατί πολλά συμβαίνουν, και τώρα θα κάτσω να τα μεταφράσω.
αυτή η ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επαφή μου με το ιντερνέτ,
με την μεγάλη αλλαγή, με την πιο ουσιαστική επαφή μου με πολλά πράγματα,
ένα από αυτά και η μουσική.
η μία πλευρά είναι οι interpol, το leif erikson (άλλη φορά αυτό),
είναι το fake tales of san francisco.
αυτό ήθελα.
αυτό χρειαζόμουν, κάτι τέτοιο.
και αρχίζω να ανακαλύπτω κάτι τεράστιο,
από κάτι 20χρονα που ετοιμάζονται να κάνουν το μεγαλύτερο μπαμ,
στον δικό μου μουσικό κόσμο τουλάχιστον..
την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου δίσκου,
οι πωλήσεις του ήταν περισσότερες από τις εβδομαδιαίες πωλήσεις του top 20 μαζί.
ναι, σε μία ημέρα πούλησαν περισσότερα
από ό,τι πούλησαν οι υπόλοιποι 19 δίσκοι σε μία εβδομάδα.
αλλά, οκ, τι να λένε 5 νούμερα, δεν είναι αυτός ο λόγος.
ο λόγος είναι ότι κάτι παιδιά 18-19 χρονών,
έγραψαν τραγούδια που θα τραγουδάω χρόνια.
με νεύρο, ρυθμό, αλητεία αλλά και συναίσθημα.
και αρκετά γρήγορα βγάζουν καινούριο δίσκο,
κάπως διαφορετικό, αλλά στα ίδια καλούπια λίγο-πολύ.
ένας δίσκος που στα πρώτα κομμάτια σε κάνει να τα βλέπεις όλα ανάποδα,
και όσο περνάνε τα κομμάτια
απλά νιώθεις ότι κάθε κομμάτι θα μπορούσε να ανοίγει τον δίσκο,
μέχρι που έρχεται το 505 και απλά ψάχνεις να βρεις αλκοόλ,
επειδή i crumble completely when you cry, και ό,τι λέει μετά-δεν θυμάμαι..
όπως φαίνεται, σαν να διαλέγουν ένα κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο,
και να φτιάχνουν τον επόμενο με βάση αυτό.
έχουν βασιστεί στο ιντερνέτ, αλλά όχι ακριβώς αυτοί,
ακόμα και το myspace της μπάντας πριν τον πρώτο δίσκο,
δεν το λειτουργούσαν αυτοί, το χειρίζονταν 100% ο κόσμος,
έδιναν δωρεάν τα κομμάτια τους στα live τους το 2004,
και γενικότερα απλά ήθελαν να γράφουν μουσική. τέλος.
έχουν δύο υπερδίσκους λοιπόν.
και τι κάνεις τώρα;
βγάζεις το last shadow puppets.
έτσι γιατί μπορείς.
όχι μόνος, όχι οι arctic monkeys,
αλλά όλοι ξέρουμε για τι δίσκο μιλάμε.
και έρχεται η αμερική.
και φτιάχνουν αυτό ακριβώς που γουστάρει η βρετανία,
με αμερικάνικο τρόπο. κέρδισες.
οι χιπστεράδες το αγάπησαν,
και σωστά αναρωτήθηκαν που θα το πάνε μετά.
όπου ήθελαν, θα ήταν η σωστή απάντηση.
αφήνουν τον homme, και ετοιμάζουν κάτι πιο κιθαριστικό,
κάτι πιο καλοκαιρινό ίσως.
κάτι που πάλι είναι τόσο καλό, και τόσο διαφορετικό..
μας παίρνουν τα σκαλπ πέρυσι με το r u mine,
και μία εβδομάδα πριν βγάζουν το do i wanna know?,
και απλά περιμένουμε τα τέλη του 2013 να δούμε πόσο έξω θα πέσουμε...
δεν ξέρω το πόσο επιτυχημένοι είναι,
ή το πόσο μετράει αυτό για εμένα,
αλλά είναι κάποια πράγματα που μεγαλώνεις,
κυριολεκτικά και μεταφορικά, μαζί τους,
είναι κάτι που "δεν είναι απλά καλό".
όπως έλεγα και πιο πάνω,
δεν θα μιλήσω για κάτι τέτοιο τώρα.
είναι κάτι που είναι δικό σου,
κάτι που σου θυμίζει πράγματα που θα είχες ξεχάσει,
αν δεν είχες το ανάλογο soundtrack.
είναι αυτό που είναι τόσο κοντά σου,
λες και μεγαλώνετε μαζί.
λες και γράφεις εσύ τα τραγούδια,
λες και ξέρει ο άλλος σε τι κατάσταση βρίσκεσαι,
και σου δίνει λέξεις για αυτό που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς κάθε βράδυ.
κανείς δεν έσπασε την καρδιά του, alex,
μια χαρά περνάει, μας κερνάει στιγμές, και εμείς δίνουμε τις εικόνες.
oh, momentary synergy..
