under a molten sky

beyond the road, we lie in wait

και εδώ γράφτηκε ένα από τα ωραιότερα γυρίσματα στην ιστορία της μουσικής μου.
εντάξει δεν είναι εδώ ακριβώς, αλλά είναι κάπως ξεκάθαρο το τι εννοώ.

καιρό είχα να κάτσω να δω τι δισκάκι θα βάλω να παίξει.
συνήθως ήταν κάτι που επιβαλλόταν να ακούσω,
κάτι καινούριο, ή κανά κλασσικό ξεχασμένο παλιό,
λίγο πολύ δουλειά δηλαδή.

αλλά σήμερα δεν ήταν έτσι.
άραξα σπίτι, όχι στον υπολογιστή,
και τώρα καφεδάρα και άραγμα, για λίγο βέβαια.

και κάθομαι, και ανοίγω το itunes,
και άντε να διαλέξω, και με πιάνει ένα άγχος.
τι πρέπει να βάλω, τι χρειάζεται καιδενξερωγωτι.

πόσο καιρό είχα να το βάλω το δισκάκι το συγκεκριμένο, ούτε καν θυμάμαι.
αλλά είναι υπέροχη η αίσθηση της επιτυχίας,
αυτό ακριβώς ήθελα να ακούσω.

στον ιντερνετικό μου ρουφιάνο, λέει ότι η μπάντα κοντεύει να χιλιάσει τα plays,
και κάθομαι και σκέφτομαι, πόσα λίγα είναι.
γιατί, είναι ελάχιστα. πόσες φορές τους άκουσα στο αμάξι,
σε ipod (sic) κατάσταση, σε cd στο σπίτι....

είναι πολύ ρε γαμώτο, τώρα που το σκέφτομαι,
μιλάμε για μεγάλα νούμερα, για ημέρες, ίσως και εβδομάδες..

και γιαυτό η μουσική δεν είναι σαν την γυναικα.

όσο και να την αφήσεις, όταν θα την χρειαστείς,
θα είναι εκεί, για να σε δώσει ό,τι χρειαστείς.

αλλά για κάτσε μήπως και η γυναίκα είναι έτσι...??