Βρέχει Στην Φτωχογειτονιά

αγαπημένη ώρα η βραδυνή,
και τώρα, μετά από πολύ καιρό, είπα να ξανάρθω..

τελευταία δεν είμαι ο εαυτός μου,
είμαι κάπως σαν τον καιρό, μία κρύο, μία ζέστη.
και η βροχή εκεί έξω ταιριάζει.

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν τις βροχής τις στάλες

βέβαια, εδώ να πω τον αληθινό λόγο που ήρθα.

αυτό το υπέροχο τραγούδι,
το λιγότερο αγαπημένο από τον δίσκο μέχρι σήμερα,
με έκανε "κάτι", ξέρετε τι εννοώ νομίζω,
είναι αυτό που ακούμε, αγαπάμε,
αλλά πρέπει να έρθει η στιγμή, η κατάσταση,
έτσι ώστε να γίνει ένα τραγούδι βίωμα.
και έτσι με αυτό σήμερις. έτυχε, που λέει και λεωνή.

απίστευτα κομβικό το σημείο σήμερα.
και δεν ξέρω γιατί έχω αναφέρει τόσο πολύ αυτήν την λέξη.
συνήθως αναφέρω άλλες, όπως μου λέει και η nevena,
οπότε κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό.

μάλλον κοιτάω πολύ το παρόν.
και λίγο το παρελθόν, με βάση την playlist μου.
όχι το μέλλον όμως.
δεν μπορώ να ξεφύγω από το παρόν,
τρομερό μειονέκτημα λέμε.
δεν βλέπω τα πράγματα να φτιάχνουν,
όλοι πήρατε τον δρόμο σας ρε, και καλά ξηγηθήκατε.
μου φαίνεται ότι χρειαζόμαστε και εμείς μία καινούρια αρχή.


ψάχνω να βρω μία απάντηση, αλλά δεν βγαίνει τίποτα.
νομίζω όμως ότι τζάμπα γκρινιάζω.
κανείς δεν ακούει, ενώ είμαι αρκετά ξεκάθαρος.
είναι σαν να μου σερβίρουν ένα πιάτο, χωρίς να το έχω ζητήσει.
και αναρωτιέμαι, που λέει και ένα τραγούδι,
τι χρειάζεται να κάνω, για να αλλάξει το σκηνικό.
πάντα το πρώτο βήμα είναι το σημαντικότερο, και συμφωνώ.
αλλά στην περίπτωσή μου, δεν εξαρτάται μόνο από εμένα.

τεσπα, όλο γράφω λέξεις, και όλο τις σβήνω,
δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω κάτι εδώ.
μάλλον δεν ήθελα να κοιμηθώ,
ή παίζει να ήθελα υποσυνείδητα δεύτερο καφέ στα καπάκια.

and i wonder...and i still wonder...