καταστολή

i will it all, burning deep in my skull.

 















αλήθεια, φέρτε μου έναν, είναι κρίμα να ακούω αυτό το κομμάτι,
και να μην μπορώ να βγάλω ενέργεια.
είναι κρίμα, αφού.

αφού το σκέφτομαι τόσες ώρες,
αφού το αναλύω κάθε στιγμή που μου δίνεται η ευκαιρία.

σήμερα είδα το φως όμως, σήμερα.
θα ξανακάνω τις φλέβες μου να ματώσουν.

ίσως να λέω ότι τα περνάω όλα μόνος,
αλλά δεν είναι έτσι. 
υπάρχει πολύς κόσμος.

και υπάρχει και το απρόσμενο κομμάτι που όταν έρχεται,
βλέπεις αυτό που εσύ ο ίδιος κρύβεις τόσο καιρό.

το αποφάσισα.
θα ακολουθήσω μία άλλη συμβουλή, 
που ίσως την έχω αναφέρει ξανά.

όχι άλλοι ντεμέκ δημοσιογράφοι, 
όχι άλλα "τεστ ικανοτήτων".
όταν θα πάω σε μία συναυλία, θα πάω για να περάσω καλά,
όχι για να την βαθμολογήσω. 
δεν είναι αυτό το νόημα ρε συ αρτέμη.

πλέον θα είναι όλα συναίσθημα.
όλα θα είναι black metal.
όπως το νιώθω, όπως θα βγει.
όχι αν ήταν "καλό", τι του έλειπε, τι θα έπρεπε να πάει διαφορετικά.
ε οκ, και αν πήγαινε? θα άλλαζε κάτι?
θα έκανε κάτι, στην τελική εικόνα, ιδιαίτερο?
οι "μαύροι κύκλοι" θα κάνουν κάτι ξεχωριστό,
όχι η επικάλυψη. έτσι λέω εγώ τουλάχιστον..

τα αρνητικά είναι αυτά που με δένουν με κάτι,
αυτά για τα οποία ντρέπεσαι, αυτά που δεν θέλεις να μάθω ποτέ.
αν δεν μου τα δείξεις, δεν θα δεθώ.
αν χάσεις και μία νότα, δεν θα πάθω κάτι. live είναι, δεν περιμένω τελειότητα.
ειλικρίνεια περιμένω, και προσπάθεια να πάνε όλα καλά.

Summer is miles and miles away που λέει και ο ποιητής.

αν είναι να με τραβήξεις στο σκοτάδι σου, φρόντισε να με κρατάς το χέρι τουλάχιστον,
αλλιώς απλά θα κάνω βόλτες μόνος, και τέτοιες βόλτες τις κάνω και χωρίς την βοήθειά σου.
δεν είναι ότι φοβάμαι, είναι ότι άρχισα να τις συνηθίζω.

ντροπή μου που τα αναφέρω όλα αυτά,
αλλά όπως πάντα θα είμαι όπου αισθάνομαι.
όπου αισθάνομαι οικεία.

ακόμα και σήμερα,
δεν ξέρω αν σεβάστηκα εσένα,
αν σε φοβήθηκα, αν σε ένιωσα.
δεν ξέρω καν αν σεβάστηκα εμένα,
αν φοβήθηκα εμένα, αν ένιωσα αυτό που είχα μέσα μου.
είναι όλα τόσο θολά, που δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι αυτές τις ώρες.

ελπίζω να μην έχω χάσει το νόημα ακόμα,
θεωρώ πως μπορώ ακόμα να αντέξω εκείνες τις στιγμές που θα ξεχωρίσουν.
εκείνες που θα διαλέξω να κάτσω, ενώ δεν είναι το λογικό.
αυτό δεν θέλω βασικά. δεν θέλω άλλη λογική.

έλα όμως που δεν μου έχει μείνει κάτι, 
και δεν σκοπεύω να κάνω τρίπλα. 
θα το πάω μέχρι το τέλος.

ίσως όχι μαζί σου.
ίσως μόνος. 
ίσως και όχι.
ίσως πάλι να ήπια σήμερα.