letter from the lost days

και εδώ έχω ανοιχτή επιστολή στον δημήτρη.
σε αυτόν που αφιερώνω κάθε φορά το "καλησπέρα και καλή βραδιά".

(και εδώ θα παρακαλέσω όλα τα θηλυκά να σταματήσουν το διάβασμα,
κλείστε την καρτέλα ρε παιδί μου. πέρα από την "γιαγιά", ξέρει αυτή.)


είπα να στα πω από εδώ,
και όχι από mailS, δεν ξέρω ακόμα ακριβώς το γιατί.

και για να αρχίσω όπως πρέπει, πάρε λίγο, έτσι για την γεύση:

you fail me with every fatal crush
you fail me with every abandoned love
you fail me with your inferno "fuck me" eyes
that burn as fuel for my city and its neon lights

burn bright white line fever take them all

you fail me with your new dead end dream
you fail me with your pill box fantasy
you fail me as love's greatest war
that was never worth
(you were) never worth fighting for

burn bright white line fever take them all

dying living dying living dying everyday
living dying living dying living everyday

you think you are a poet
in your eyes you are a star
who lives through a fantasy
of rising above

you think you're a victim
but you live as a drunk
that has never sacrificed
that has never loved

you think you are tragic
but i know you are lost
you have walked the fault lines
and you have crossed them all

this world doesn't fight you,
you fight yourself
thinking we fail you,
you fail yourself


θυμάσαι ρε, τότε που είχαμε πάει για καφέ, σχεδόν μόνοι στο μαγαζί??
τότε ξεκίνησαν να σταματάνε όλα.
τότε έπρεπε να δω τι παίζει με το 2013,
τότε θα έπρεπε να αναγνωρίσω τις κατάρες που κουβαλάω.

α ναι, μην ξεχάσω,
τον έλιωσα τον κ.Λέκτερ, μιλάμε για μεγάλο έπος!
ετοιμάζομαι για arrested development σε λίγο,
και το άλλο, εκείνο το καλό, αν το θυμάσαι, το breaking bad,
που ξεκινάει σε κανά μήνα και κάτι.
το φετινό game of thrones δεν με τρέλανε πάντως,
δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι γαμάτο να στήνεις 10 επεισόδια τον χρόνο,
μόνο 10 ρε, για να τα φορτώσεις όλα στα τελευταία 2. μαλακία δεν είναι??

και συνεχίζω τον παροξυσμό μου,
λέγοντας για το χειρότερο έτος από την ιστορία της γης. του θεού. του tom araya.

και γυρνούσα σήμερα από την δουλειά, και σε θυμήθηκα.
εκείνο το κομμάτι που έλεγες θα κάνεις τατουάζ,
να το κοιτάς κάθε πρωί στον καθρέφτη, το θυμάσαι?
έτσι ήρθα σπίτι. με αυτό. μόνο.
και ας κρατάει κάτω από δύο λεπτά.
και ας μην ήθελα να βάλω το repeat.
ήθελα να νιώθω την κλωτσιά, κάθε φορά και πιο άγαρμπα.
ήθελα να πατάω το γαμημένο το κουμπί και ας έμπαινε κατευθείαν.

προφανώς δεν είμαι σε θέση να ποστάρω κάτι,
είμαι υπερβολικά εκτεθειμένος, είναι γεγονός.

αλλά από την άλλη,
μάλλον έχει έρθει ο καιρός να κάνω την αλλαγή που αναφέρω τόσο καιρό.
τι περίμενα θα με ρωτήσεις.....
μάλλον δεν το περίμενα.
βαρέθηκα να μετράω τις δεύτερες ευκαιρίες, κουράστηκα.

όλα έχουν αλλάξει, ξανά και ξανά,
δεν ξέρω που να κρατηθώ πλέον,
και ένα πράγμα καταλαβαίνω.

μαλάκα μήτσο,
πραγματικά βάλε προτεραιότητες.
μέτρησε το κάθε πράγμα, και αν χρειαστεί βάλε αριθμούς.
πάει ο αρμενιστής για εμένα, τελείωσε,
πρέπει να γυρίσω θεσσαλονίκη,
και δεν λέω να το πάρω χαμπάρι.
το λέω εδώ και λίγο καιρό, αλλά δεν πιάνει ρε συ.

ακόμα δεν έχω καταφέρει να δω τον εαυτό μου μέσα στην ζωή μου.
ήρθα κοντά σήμερα, αλλά δεν είναι αρκετό.
εκεί ήμουν, τρέχοντας από την αιωνιότητα όπως όλοι οι άλλοι.

δεν ξέρω τι είναι σήμερα, αλλά είναι κάτι σημαντικό.
και αν δεν είναι, θα το κάνω.

περιμένοντας το τσεκούρι να πέσει.
ο ήλιος βυθίζεται, τα σύννεφα μαζεύονται
είμαι σε αγώνα για να σταματήσω τον αιμόφυρτο εαυτό μου.
η θέλησή μου φεύγει, το σκοτάδι πέφτει
πρέπει επιτέλους να με ξεκόψω από εσένα.
πρέπει να μάθω να με αγαπώ.
πρέπει να σταματήσω αυτήν την αυτοκτονική μηχανή.
πρέπει να μάθω να με αγαπώ.
πρέπει να σταματήσω αυτήν την καταστροφή.
i need to learn to love me.

εγώ αυτό προτιμώ,
αφού εδώ κάθομαι,
στην άλλη γωνία και παρακολουθώ.
ναι, αυτό θα κάνω.