για την καρδιά ενός κτήνους

"Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί,
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί..
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Οι μεθυσμένοι απ’ το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή..
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί,
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί."


τα έχω ξαναπεί,
τα έχω αναφέρει, 
αλλά μάλλον δεν ήρθα για αυτό σήμερα εδώ.

είναι γεγονός ότι δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να κλείσω το κεφάλαιο "τρύπες" μέσα μου.
είναι επίσης γεγονός πως θα στεναχωρηθώ αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο.

ευτυχώς υπάρχει ζωή και μετά τις τρύπες. 
ευτυχώς υπάρχει ζωντανός μέσα μου ο άνθρωπος που με έμαθε τι σημαίνουν οι στίχοι.

ναι αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
ζει ο βασιλιάς Γιάννης.

αυτός με την περίεργη φωνή,
αυτός ο περίεργος που δεν του άρεσαν οι συνεντεύξεις,
αυτός που το γύρισε από την ηλεκτρική κιθάρα στον μπαγλαμά.
αυτός ο περίεργος που δεν θέλει να τον αναφέρουν ως καλλιτέχνη.
και γαμώ τις ταμπέλες σε λέω.

τα έχει κάνει σχεδόν όλα,
ντισκ τζόκεϊ, τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης, ηθοποιός,
διοργανωτής συναυλιών..

υπάρχει και ακόμα ένα, το αγαπημένο μου μάλλον,
and i will expand on it, όπως λες.

είναι ποιητής.
είναι ο αγαπημένος μου ποιητής.
είναι αυτός που ένιωσε, και νιώθει περισσότερο από κάθε άλλον την γενιά μου,
με τρομακτική ευκολία, και ας μην ανήκει σε αυτήν.

επειδή μέχρι τώρα δεν καβάλησε κανένα καλάμι,
επειδή είναι απόμακρος, χωρίς να φεύγουν τα λόγια του από μέσα σου.

επειδή έγραψε την ευχή:

"-Κάνε μία ευχή με μία λέξη
                       -όχι πόνος
 -Μα αυτές είναι δύο
                       -Στ' αρχίδια μου"


το παράξενο είναι ότι ποτέ δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι,
γράφει από μικρός, δεν το είδε σαν εναλλακτική μετά το 2000,
είναι κάτι που ήταν πάντα εκεί.

έχει το δικό του σύμπαν, και δεν είναι παράλληλο.
δεν μιλάει για κάτι "ιδανικό", για κάτι άπιαστο.
απλά φροντίζει να σου θυμίζει αυτά που ίσως ξεχνάς,
αυτά που έχουν σημασία. 

όποτε αποφάσιζα να σβήσω την τηλεόραση μέσα μου,
και να διαβάσω κάτι δικό του, πάντα με πήγαινε εκεί που θα έπρεπε να είμαι.
λέγοντας τα ίδια λόγια, μου πρόσφερε διαφορετικά ταξίδια,
μόνο ο έρωτας και οι λέξεις μπορούν να το κάνουν αυτό.

μεγαλώνοντας, 
γινόταν όλο και πιο εύκολη η ερώτηση "τρύπες ή σπαθιά".

δεν χρειάζεται να απαξιώσω τον τεράστιο παυλίδη,
δεν γίνεται να το κάνω βασικά, και δεν χρειάζεται κιόλας.
αυτή η απάντηση ήταν αρκετά εύκολη, 
αφού προσωπικά δέθηκα και "έγινα άντρας",
με την φωνή του αγγελάκα στο βάθος.

όλα είναι υποκειμενικά,
ειδικά σε τέτοιες συζητήσεις, 
και εγώ άλλο που δεν θέλω να κατασταλάξω..

"Πριν αρχίσουν όλα,

Είχαν κιόλας αρχίσει.

Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί.

Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν.

Τ' ακολούθησα.

Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες.

Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά."

δεν ξέρω αν είναι κουλ να γουστάρεις τρύπες-αγγελάκα-επισκέπτες,
αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό.

πάντα ήταν ξεκάθαρος, 
πάντα έλεγε αυτό που πίστευε,
πάντα έκανε επανάσταση με τον τρόπο του.

ποτέ δεν ξεπουλήθηκε για την υστεροφημία,
ποτέ δεν έγραψε κάτι που δεν πίστευε,
ποτέ δεν με άφησε μόνο.

στα δικά μου μάτια,
είναι ο πιο ολοκληρωμένος/κατασταλαγμένος έλληνας που έχω ασχοληθεί.

επειδή όποτε αναρωτιέμαι,
πάντα έχει την απάντηση.

επειδή έχω μία θλίψη που είναι τόσο μεγάλη,
που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει.

ευχαριστούμε.

 .