δεν ξέρω αν φταίει η βροχή,
ή αν βγαίνει ο ίδιος ο odin πάνω στο άλογο και με καλεί.
ίσως φταίει ο καιρός,
ίσως να φταίει η διάθεσή μου,
ίσως να φταίνε και τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι.
το συμπέρασμα είναι, όταν με πιάνει δεν με αφήνει να πάρω ανάσα.
από το μεσημέρι κάθομαι και βλέπω ντοκυμαντέρ για το black metal, πάλι.
κάθομαι και ακούω δίσκους, πάλι.
τι μπορεί να είναι αυτό που με κάνει να νιώθω τόσο οικεία,
σε αυτό το είδος, το οποίο είναι κατά γενική ομολογία,
το πιο απρόσιτο είδος metal που έχει υπάρξει;;
δεν υπάρχει αναγκαστικά δομή στο κομμάτι,
δεν υπάρει ρεφρέν-γέφυρα κτλ κτλ
δεν υπάρχει καν το ξεκάθαρο riff στην κιθάρα,
και τα τελευταία χρόνια δεν πιάνει ούτε τις ταχύτητες που έπιανε κάποτε.
όλα αυτά είναι βασικά συστατικά για αυτό που λέω/λέμε metal.
δεν πάω να κάνω ανάλυση του είδους, μην παρεξηγηθώ,
απλά προσπαθώ να βγάλω μία άκρη,
καθώς μιλάμε για έρωτα, κάτι που όταν το ζητάω, το θέλω για ώρες.
το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου,
και το οποίο μάλλον θα είναι και το σημαντικότερο, έτσι λέει η επιστήμη,
είναι το συναίσθημα που έχει αυτή η μουσική,
η γεύση που σου αφήνει όταν τελειώνει ένα κομμάτι.
προφανώς το metal τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αγώνας δρόμου,
για την ακρίβεια αγώνας ικανοτήτων.
btw, μην ακούσω χαζά τύπου "οι dillinger τι ακριβώς κάνουν δηλαδή;",
καθώς η συγκεκριμένη μπάντα καταφέρνει εύκολα να διατηρήσει το συναίσθημα,
διατηρώντας ταυτόχρονα μία τουλάχιστον άρρωστη προοπτική για την δημιουργία της μουσικής.
ναι, εδώ είναι η μεγάλη διαφορά,
ότι το συναίσθημα που σου αφήνει ένα κομμάτι είναι απλά τεράστιο,
σε ταξιδεύει εκεί που θέλει, χωρίς καν να το ζητήσεις.
οι άνθρωποι που την δημιουργούν φαίνεται ότι έχουν λατρεία για το συγκεκριμένο είδος,
το αγαπάνε και το δείχνουν, όπως εύκολα δείχνουν τι δεν αγαπάνε.
αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα βέβαια,
για την ποιότητα των μουσικών αυτής της σκηνής,
όχι τόσο σαν μουσικοί, αλλά σαν άνθρωποι.
και είναι αστείο, καθώς οι περισσότεροι είναι αρκετά ήρεμοι,
αρκετά χαλαροί, αρκετά ευγενικοί,
έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η κλασσική ατάκα από την γειτόνισσα
"αποκλείεται, ο Ράγκναροκ ήταν πολύ ήσυχο παιδί, δεν τον καταλαβαίναμε στην γειτονιά".
έλα όμως που ο μικρός πήγε και έβαλε φωτιά σε μία εκκλησία, ας πούμε.
το θέμα με τους σκανδιναβούς και τον χριστιανισμό είναι αρκετά γνωστό,
και λογικό αν ρωτάτε εμένα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ.
αυτό δεν αλλάζει κάτι όμως.
τρανό παράδειγμα ο σημερινός αγαπημένος scott conner των xasthur,
ο οποίος είναι λόγος για να γράψεις χιλιάδες λέξεις.
εσωστρεφής μέχρι εκεί που δεν πάει,
κάποιοι λένε πως έχει το σύνδρομο Asperger,
το οποίο έχει άμεση σχέση με αυτισμό λέει ο wikipediaς,
σαν να ενοχλείται που μιλάει στο ντοκυμαντέρ,
όχι επειδή υπάρχει κάμερα, αλλά επειδή απλά μιλάει.
εδώ να αναφέρω βέβαια το πόσο δύσκολο ήταν να συνδιάσω αυτόν τον άνθρωπο,
με την μουσική που έχει γράψει κατά καιρούς σαν xasthur.
ή μήπως θα έπρεπε να το δω αλλιώς,
και να ταιριάξω αυτήν την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο εύκολα όσο λίγοι στον χώρο,
σαν κάτι που έρχεται από έναν ανάλογο τρόπο σκέψης;;
πριν από αρκετό καιρό, περίπου δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά,
είχα μία ωραία συζήτηση με τον pavl,
και είχαμε καταλήξει στο ότι δεν υπάρχει μουσικό είδος στην metal σκηνή,
που να έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, όσο το black metal.
και είχαμε δίκιο, όταν ακούς μπάντες όπως οι wolves in the throne room,
nachtmystium, twilight και φτάνεις να ακούς τις επιτομές των blut aus nord, τους deathspell omega ή και ακόμα τους ανοιχτόμυαλους πλέον ulver.
όλα αυτά είναι θεωρητικά ένα είδος,
και δεν πάω καν σε πιο drone/doom/ambient ιδέες,
οι οποίες έδωσαν νέα πνοή στα ιδιώματα,
μέσω της black metal λογικής στην παραγωγή της μουσικής.
ντρέπομαι, αλλά θα το παραδεχτώ, τραβάτε με και ας κλαίω φάση.
μάλλον ταυτίζομαι υπερβολικά με αυτόν τον τρόπο σκέψης,
με αυτήν την ιδιοσυγκρασία, με αυτόν τον "σεβασμό" στην ζωή.
και για να καταλήξω,
αυτό που μου δίνει η συγκεκριμένη μουσική,
είναι ό,τι χρειάζομαι, όταν κινούμαι σε δύσβατα μονοπάτια.
και αυτές οι ημέρες φαίνεται ότι χρειάζονται κάτι ανάλογο από εμένα,
αφού πλέον είναι μονόδρομος η κίνηση προς τα μπροστά,
οι ημέρες της στασιμότητας έχουν τελειώσει νομίζω.
βάζω δευτέρα και έρχομαι,
ετοιμάσου.
ή αν βγαίνει ο ίδιος ο odin πάνω στο άλογο και με καλεί.
ίσως φταίει ο καιρός,
ίσως να φταίει η διάθεσή μου,
ίσως να φταίνε και τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι.
το συμπέρασμα είναι, όταν με πιάνει δεν με αφήνει να πάρω ανάσα.
από το μεσημέρι κάθομαι και βλέπω ντοκυμαντέρ για το black metal, πάλι.
κάθομαι και ακούω δίσκους, πάλι.
τι μπορεί να είναι αυτό που με κάνει να νιώθω τόσο οικεία,
σε αυτό το είδος, το οποίο είναι κατά γενική ομολογία,
το πιο απρόσιτο είδος metal που έχει υπάρξει;;
δεν υπάρχει αναγκαστικά δομή στο κομμάτι,
δεν υπάρει ρεφρέν-γέφυρα κτλ κτλ
δεν υπάρχει καν το ξεκάθαρο riff στην κιθάρα,
και τα τελευταία χρόνια δεν πιάνει ούτε τις ταχύτητες που έπιανε κάποτε.
όλα αυτά είναι βασικά συστατικά για αυτό που λέω/λέμε metal.
δεν πάω να κάνω ανάλυση του είδους, μην παρεξηγηθώ,
απλά προσπαθώ να βγάλω μία άκρη,
καθώς μιλάμε για έρωτα, κάτι που όταν το ζητάω, το θέλω για ώρες.
το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου,
και το οποίο μάλλον θα είναι και το σημαντικότερο, έτσι λέει η επιστήμη,
είναι το συναίσθημα που έχει αυτή η μουσική,
η γεύση που σου αφήνει όταν τελειώνει ένα κομμάτι.
προφανώς το metal τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αγώνας δρόμου,
για την ακρίβεια αγώνας ικανοτήτων.
btw, μην ακούσω χαζά τύπου "οι dillinger τι ακριβώς κάνουν δηλαδή;",
καθώς η συγκεκριμένη μπάντα καταφέρνει εύκολα να διατηρήσει το συναίσθημα,
διατηρώντας ταυτόχρονα μία τουλάχιστον άρρωστη προοπτική για την δημιουργία της μουσικής.
ναι, εδώ είναι η μεγάλη διαφορά,
ότι το συναίσθημα που σου αφήνει ένα κομμάτι είναι απλά τεράστιο,
σε ταξιδεύει εκεί που θέλει, χωρίς καν να το ζητήσεις.
οι άνθρωποι που την δημιουργούν φαίνεται ότι έχουν λατρεία για το συγκεκριμένο είδος,
το αγαπάνε και το δείχνουν, όπως εύκολα δείχνουν τι δεν αγαπάνε.
αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα βέβαια,
για την ποιότητα των μουσικών αυτής της σκηνής,
όχι τόσο σαν μουσικοί, αλλά σαν άνθρωποι.
και είναι αστείο, καθώς οι περισσότεροι είναι αρκετά ήρεμοι,
αρκετά χαλαροί, αρκετά ευγενικοί,
έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η κλασσική ατάκα από την γειτόνισσα
"αποκλείεται, ο Ράγκναροκ ήταν πολύ ήσυχο παιδί, δεν τον καταλαβαίναμε στην γειτονιά".
έλα όμως που ο μικρός πήγε και έβαλε φωτιά σε μία εκκλησία, ας πούμε.
το θέμα με τους σκανδιναβούς και τον χριστιανισμό είναι αρκετά γνωστό,
και λογικό αν ρωτάτε εμένα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ.
αυτό δεν αλλάζει κάτι όμως.
τρανό παράδειγμα ο σημερινός αγαπημένος scott conner των xasthur,
ο οποίος είναι λόγος για να γράψεις χιλιάδες λέξεις.
εσωστρεφής μέχρι εκεί που δεν πάει,
κάποιοι λένε πως έχει το σύνδρομο Asperger,
το οποίο έχει άμεση σχέση με αυτισμό λέει ο wikipediaς,
σαν να ενοχλείται που μιλάει στο ντοκυμαντέρ,
όχι επειδή υπάρχει κάμερα, αλλά επειδή απλά μιλάει.
εδώ να αναφέρω βέβαια το πόσο δύσκολο ήταν να συνδιάσω αυτόν τον άνθρωπο,
με την μουσική που έχει γράψει κατά καιρούς σαν xasthur.
ή μήπως θα έπρεπε να το δω αλλιώς,
και να ταιριάξω αυτήν την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο εύκολα όσο λίγοι στον χώρο,
σαν κάτι που έρχεται από έναν ανάλογο τρόπο σκέψης;;
πριν από αρκετό καιρό, περίπου δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά,
είχα μία ωραία συζήτηση με τον pavl,
και είχαμε καταλήξει στο ότι δεν υπάρχει μουσικό είδος στην metal σκηνή,
που να έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, όσο το black metal.
και είχαμε δίκιο, όταν ακούς μπάντες όπως οι wolves in the throne room,
nachtmystium, twilight και φτάνεις να ακούς τις επιτομές των blut aus nord, τους deathspell omega ή και ακόμα τους ανοιχτόμυαλους πλέον ulver.
όλα αυτά είναι θεωρητικά ένα είδος,
και δεν πάω καν σε πιο drone/doom/ambient ιδέες,
οι οποίες έδωσαν νέα πνοή στα ιδιώματα,
μέσω της black metal λογικής στην παραγωγή της μουσικής.
ντρέπομαι, αλλά θα το παραδεχτώ, τραβάτε με και ας κλαίω φάση.
μάλλον ταυτίζομαι υπερβολικά με αυτόν τον τρόπο σκέψης,
με αυτήν την ιδιοσυγκρασία, με αυτόν τον "σεβασμό" στην ζωή.
και για να καταλήξω,
αυτό που μου δίνει η συγκεκριμένη μουσική,
είναι ό,τι χρειάζομαι, όταν κινούμαι σε δύσβατα μονοπάτια.
και αυτές οι ημέρες φαίνεται ότι χρειάζονται κάτι ανάλογο από εμένα,
αφού πλέον είναι μονόδρομος η κίνηση προς τα μπροστά,
οι ημέρες της στασιμότητας έχουν τελειώσει νομίζω.
βάζω δευτέρα και έρχομαι,
ετοιμάσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου