hannibal VS true detective

καλωσήρθες άνοιξη,

καλώς σε βρήκαμε πάλι,

μαζί έφερες τον ήλιο, τα χρώματα,

τις παλιές αγαπημένες συνήθειες,

τον υπερ-βραδυνό καφέ.

δεν έχω απορία σήμερα,

μία απλή επισήμανση ήρθα να κάνω.

ελάχιστες ημέρες πριν,

πήρα μέρος σε ένα απίστευτο project (ευχαριστώ ξανά),

για την σειρά true detective,

μπορείτε να το δείτε εδώ

εδώ λέμε

8 άνθρωποι ανέπτυξαν, όπως έβλεπαν σωστό,

την ιστορία του true detective,

με την λογική αντιστοίχηση του επεισοδίου ανά κείμενο,

συγκριτικά με την μουσική.

έχει πολύ ενδιαφέρον, να τα διαβάσετε, 

εγώ τουλάχιστον, γούσταρα.

μιλήσαμε για τις σειρές,

την μουσική,

και είχε πολύ πλάκα, πως ο καθένας μας έβγαλε υποσυνείδητα τον εαυτό του,

ο καθένας έγραψε για το δικό του αναμενόμενο,

καμία έκπληξη, χωρίς να χάνει από ποιότητα βέβαια.

ναι, ήταν πολύ καλή σειρά,

ήταν το κάτι διαφορετικό.

όπως φαντάζεσαι βέβαια, δεν ήρθα για αυτό εδώ.

ήρθα για να διορθώσω μία αδικία,

έτσι την βλέπω εδώ και λίγες ημέρες δηλαδή.

είναι σκοτεινή σειρά το true detective.

έχει υπόβαθρο. σε πάει βόλτα για πλάκα,

και σε γυρνάει σπίτι, επειδή μπορεί. ναι.

μην ξεχάσω, έχει και ωραία κέρατα.

αυτό ακριβώς.

είχε κέρατα, και είναι νεκρή.

μα ποιό άρρωστο μυαλό θα έκανε κάτι τέτοιο...;;;

ποιό άραγε...

ok, ίσως έτυχε.

τα κέρατα ήταν η πρώτη συσχέτιση,
αυτό άρχισε το ταξίδι μου,
ασχέτως αν δεν είναι αυτό ακριβώς, το ένα με το άλλο.

για να αυτοπαγιδευτώ (δεν την χορταίνω αυτήν την λέξη),

δεν θα συγκρίνω κάτι με κάτι άλλο.

μίλησα για αδικία, και θέλω απλά να εκφράσω την άποψή μου.

προφανώς και είχε κάτι χειμωνιάτικο το TD,

αλλά νομίζω ότι πήρε πολύ hype, όχι αδικαιολόγητα,

αλλά μην ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα.

hannibal κυρίες και κύριοι.

ωραίοι οι μονόλογοι, ωραίοι οι περίεργοι χαρακτήρες,

αλλά εδώ ευτυχώς μιλάμε για την μητέρα των μαχών.

η κλασική ιστορία του κ.Lecter,

όπως λέει το βιβλίο, που τοποθετείται αρκετά πίσω, χρονικά μιλώντας.

δεν είναι καν στην μέση η δεύτερη season,

και όμως έχει ανεβάσει την πλοκή της σε άλλα επίπεδα,

προφανώς θα το παίξουν πιο σοβαρά φέτος το παιχνίδι.

εξαιρετική η πρώτη season, έπαιξε αρκετά ακίνδυνα βέβαια,

βασίστηκε αρκετά στην έννοια της περιπέτειας,

όχι φέτος όμως.

this time it's personal,

που λέει και μία ωραία ατάκα,

και αυτό ακριβώς βλέπουμε.

εμβαθύνει σε όλους τους χαρακτήρες, 

χωρίς να κουράζει, χωρίς να σε κάνει να στρέφεις αλλού το βλέμμα,

μπαίνεις βαθιά στην ψυχοσύνθεση του ήρωα,

βλέπεις ό,τι βλέπει, αισθάνεσαι ό,τι αισθάνεται,

κάνεις μαζί του ψυχανάλυση, 

χωρίς συμβιβασμούς, η μαυρίλα είναι εκεί μπροστά,

και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας με το ρεύμα,

θα βρει τρόπο να μπει και σε εσένα μέσα,

είναι θέμα χρόνου.

εδώ να αναφέρω, ξανά, κάτι προσωπικό,

αλλά με έχει αφήσει άναυδο η ερμηνεία αυτού του ανθρώπου.

ανταποκρίνεται εξαιρετικά, μέχρι στιγμής,

σε έναν ρόλο που 99%,

θα έλεγες ότι θα σε κάνει να θυμηθείς τον τεράστιο Anthony Hopkins.

όχι, δεν θα σε ξενερώσει,

όχι δεν θα σε κάνει να δεις ξανά την σιωπή των αμνών.

δυστυχώς πλέον έχουμε δει πολλά remake, μεγάλων ταινιών,

που μόνο θλίψη και οργή μας προκάλεσαν,

δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο εδώ, ευτυχώς.

απόλυτος σεβασμός στην ιστορία,

αλλά όχι ο ακίνδυνος, 

προσθέτουμε στοιχεία, αλλά κρατάμε το νόημα ρε αρτέμη.

χαμός απο συμβολισμούς,

αλλαγές στην πλοκή εκεί που πρέπει,

γενικά, όλα αυτά που θα σε κρατήσουν εκεί.

το είχα αναφέρει ένα χρόνο πριν μήτσο (είχες απόλυτο δίκιο για την σειρά όπως βλέπεις),

ότι τον είχα λιώσει τον δόκτωρ, 

και σήμερα έρχομαι ξανά εδώ να προσκυνήσω.

δεν είναι θέμα ποιός την έχει πιο μεγάλη,

απλα θεωρώ αδικαιολόγητη την διαφορά ενός ολόκληρου βαθμού,

στο imdb, και είπα να το κάνω ζήτημα..

για να ξεκαθαρίζω λίγο το τοπίο,

το hannibal με χτύπησε κάτω από την ζώνη,

ιδιαίτερα τα πρώτα επεισόδια της τρέχουσας season.

δεν είναι απλά μία μαυρίλα,

δεν είναι απλά μία σκοτοδίνη,

δεν είναι απλά μία ανικανότητα για το τι είναι πραγματικό (και τι όχι),

είναι αυτό που σε βάζει μέσα,

και παίζεις εσύ μπάλα.

πριν από πολύ καιρό,

είχα διαβάσει μία ατάκα,

και είχα κάποιες ενστάσεις.

έλεγε ότι οι άντρες με μούσια είναι οι κακοί,

αυτούς πρέπει να φοβάσαι, και κάπως έτσι, το έπιασες το νόημα νομίζω.

στο τέλος έλεγε "ανέφερε έναν άντρα που ήταν κακός, και ξυριζόταν κόντρα."

πέτα και τα σκουπίδια φεύγοντας

η κακία, το σκοτάδι,

η υπέρ του δέοντος αγάπη για κάτι, για ό,τι, η ομορφιά, η ένταση,

πάντα όλα φαινόταν στα μάτια.

δεν είναι εμφάνιση,

δεν είναι τα ρούχα,

δεν είναι η σωματική δύναμη.

πάντα, όλα αυτά, κρύβονται στο βλέμμα.

πάντα το κόλπο ήταν στα μάτια.

ο νέος hannibal lecter,

αυτόν πιο πάνω αντικαθιστά εξαιρετικά, όχι ισάξια,

δεν είναι κάτι που είναι εφικτό νομίζω,

αλλά δεν θα σε κάνει να αναπολήσεις κάτι άλλο,

και αυτό είναι μία τεράστια, και σπάνια νίκη.

και στην τελική, 

αν ο rust έμπαινε σε φασαρία με αυτόν,

νομίζω όλοι ξέρουμε την κατάληξη.

κάποιος θα έφευγε χορτάτος.


(Υ.Γ. έρχονται οι deftones)

αλλά.. γιατί όχι...;;

έτσι απλά έρχονται οι εξαιρετικές ιδέες.

δεν βγαίνουν από το κεφάλι σου,

κάνουν βόλτες συνεχώς,

και σήμερα, αφού δεν με πιάνει ο ύπνος,

είπα να τις βγάλω.

ένας δίσκος που ανέφερε ένας φίλος,

και σχολίασε ένας άλλος φίλος με έφεραν εδώ.

κάτι σαν απορία, και όρεξη για το καινούριο,

μουσική που όλοι μας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας,

αλλά δεν την αναφέρουμε συχνά πλέον.

ένας δίσκος που έχεις την εντύπωση ότι φτιάχτηκε για κάτι άλλο, μεγαλύτερο,

αλλά ποτέ δεν έγινε. δεν είναι κακό αυτό.

ίσως να ήταν και σχεδιασμένο να μην πάει μπροστά. 

ίσως και όχι.

θα αναφερθώ σε μουσική της γενιάς μου κυρίως,

όπως θα έχετε ίσως συνηθίσει..

για να μην το κουράζω λοιπόν,

η ατάκα ήταν, περίπου, η παρακάτω

"σκεφτείτε και άλλα τέτοια έπη που δεν τα έχουμε πολυ αναφέρει και ρίχτε τα"

τα σκέφτηκα ρε Ηλία, και τα ρίχνω.

(αλφαβητική η σειρά,

και σε παρενθέσεις θα αναφέρω τα tags της μπάντας,

ανάλογα πάντα με το αντικειμενικό last.fm)

biffy clyro - puzzle [2004]

δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες.

δύσκολο το 2004 για να παίξεις brit-rock.

πολλοί στην μέση, το ιντερνέτ έχει αρχίσει και παίρνει τα πάνω του,

και δώσε πόνο, ένας χαμός.

αυτό που θα έπρεπε να είναι σήμερα οι muse, 

μία εξέλιξη του ok computer, 

ίσως ένας επίσης πολύ δυνατός δίσκος, άλλης δεκαετίας όμως, αν θέλετε.

(alternative rock/indie)

brand new - the devil and god are raging inside me [2006]

σύνθεση. απόδοση.

ένας τύπος γεμάτος οργή παίρνει το μικρόφωνο,

και παραδίδει μαθήματα.

Take all that you have,
And turn it into something you were missing

if somebody threw that brick and shattered all your plans.

(emo/rock/alternative/indie)

danger mouse & daniele luppi - rome [2011]

βλέπεις danger mouse. τι περιμένεις;

hip hop, κάτι ηλεκτρονικό, κάτι άλλο.

αυτό ανήκει στο κάτι άλλο. 

daniele luppi, και επίσης φωνητικά από jack white και norah jones.

λίγο garage, λίγη jazz, λίγη ηλεκτρονική και λίγο soundtrack.

κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. κάτι άλλο.

η παραγωγή ξεβουλώνει αυτιά. αυτά. τώρα, αν όχι. 

(indie/alternative/western/psychedelic rock/αντεγεια)

the decemberists - the hazards of love [2009]

το δηλώνω ανοιχτά, 

δεν έχω καμία αδυναμία σε concept δίσκους.

μέχρι που άκουσα αυτήν την ιστορία.

κάτι σαν τους smiths, αλλά λίγο πιο ηλεκτρικό, όχι τόσο ευαίσθητο.

οι αλλαγές στην φωνή του, οι αλλαγές τονικότητας στν κιθάρα,

τα γυναικεία φωνητικά, η παραγωγή. όλα.

πριν τους πεις φλώρους, 

ο αμερικάνος τραγουδιστής παίζει και μπουζούκι,

και ένας από τους παίκτες έγχορδων στην μπάντα είναι ο παραγωγός των red fang. adios.

doomriders - darkness come alive [2009]

supergroup? ίσως.

πολλά έχουμε δει, ελάχιστα έλεγαν κάτι.

εδώ έχουμε ένα από τα καλά, από τα δικά μας τα ωραία.

μέλη από converge/cave in, και ένας ήχος που θυμίζει thin lizzy και entombed.

και όλα αυτά μας αρέσουν.

(hardcore/stoner/metal)

have a nice life - deathconsciousness [2008]

λίγο post punk, αλλά με την έννοια joy division meets swans,

λίγο nin, λίγο απ'όλα.

για αυτόν τον δίσκο έγινε αρχικά η συζήτηση.

ναι είναι τόσο καλός. βασικά, είναι λίγο καλύτερος.

αν κατάλαβα καλά, φέτος επιστρέφουν. 

δεν το βρίσκεις εύκολα, ούτε στο ιντερνέτ πλέον.

επίσης εξαιρετικό εξώφυλλο και το re-issue του 2009..

(shoegaze/post rock/drone/experimental/ambient)

i love you but i've chosen darkness - fear is on our side [2006]

τι εξώφυλλο θεέ. 

αυτό που καταλαβαίνεις από τον τίτλο.

του συγκροτήματος. του δίσκου.

του μοναδικού δίσκου. όπως πρέπει.

δεν θέλουμε άλλο, αυτό το έπος πρέπει να μείνει έτσι.

ολόκληρο, αλλά μόνο..

(post punk/indie/post rock/alternative)

moonspell - the antidote [2003]

ιδανικό. οι σωστές αναλογίες.

απλωτό εκεί που πρέπει, κλειστό και απότομο όταν χρειάζεται.

τόσο μακριά από το metal, αλλά και τόσο κοντά..

οι στίχοι, όπως πάντα, ποιητικοί (αγαπημένος ο δικός μας καζαντζάκης άλλωστε),

η μουσική φρέσκια αλλά και μαύρη. i look outside and it's lunar still.
κάθαρση. πραγματικό καταφύγιο το άκουσμα του..

(gothic-doom-black metal)

*shels - sea of the dying dhow [2007]

mahumodo. αν ξέρεις, καταλαβαίνεις.

έσπασαν κάποτε, και έφτιαξαν τους *shels και τους devil sold his soul.

μόνο ύμνοι, μόνο κορυφώσεις, όπως κανείς δεν πραγματοποίησε.

πολλοί προσπάθησαν αλλά κανείς δεν το πήγε εκεί.

το τερμάτισαν. αν δεν ξέρεις, δοκιμάζεις άφοβα.

σπάει τον χωροχρόνο, δεν καταλαβαίνεις πως/πότε περνάει η ώρα..

(post rock/post metal/experimental/sludge/progressive)

thrice - vheissu [2005]

αυτό με ζόρισε πολύ.

post hardcore κάποτε, αλλά καμία σχέση.

πειραματίστηκαν, δεν ακολούθησαν κανένα σίγουρο δρόμο.

είναι ωραία αυτά τα μεταβατικά album τελικά.

κάποια τα καταλαβαίνεις εύκολα, κάποια δύσκολα.

αυτό ανήκει και στις δύο κατηγορίες..

(post hardcore/rock/emo/punk)

torche - meanderthal [2008]

καλά, πως τολμάω να βάζω δίσκο που πήρε 8,2 στο pitchfork εδω;;

καλή ερώτηση, αλλά μία πιο καλή ερώτηση θα ήταν,

γιατί έψαξα αυτό το album να δω τι βαθμολογία πήρε στο pitchfork.

γενικότερα, την θεωρώ πολύ αδικημένη μπάντα,

στα δικά μας τα λημέρια τουλάχιστον δεν την παίζουν έξω στο πάρκο.

αν σε ψήσουν τα tags, πες μου γιατί δεν το είχες δοκιμάσει ήδη. αλήθεια.

(sludge/stoner/doom)

(έχω και δωράκι)

songs of townes van zandt [2013]

πολλοί και διάφοροι συμμετέχουν εδώ.

δεν είμαι τρελός φαν αυτού του είδους μουσικής (folk/country/americana),

αλλά αυτό που έχει ο δίσκος είναι μοναδικό.

ουσία και συναίσθημα, παιγμένα από τους δικούς μας σύγχρονους,

αλλά σε κάτι oldschool. και προφανώς είναι καλό..

φτάνοντας στο τέλος,

θα ήθελα να επισημάνω το υποκειμενικό του όλου θέματος.

το οποίο προφανώς πάντα ισχύει εδώ,

αλλά τώρα είχα την ανάγκη να το αναφέρω ξανά.

δεν αναφέρθηκα σε καλούς δίσκους,

δεν είδα πωλήσεις, δεν είδα charts,

απλά ανέφερα την δική μου εμπειρία,

αυτά που βλέπω εδώ και καιρό,
οπότε οι χρονολογίες πιστεύω είναι οι ανάλογες.

πολύ ωραία ιδέα μου έδωσες πάντως.

θα είναι κάτι ωραίο να το βλέπω,

(θα) είναι κάτι ουσιαστικό.

την αγάπη σας,
στην ορχήστρα μας.

lorde (/ˈlɔrd/)

έχω χάσει την μπάλα;
δεν βγάζω άκρη;
που είναι το ροκεντρόλ;

εντάξει, ίσως υπερβάλλω.

αλλά ξαναήρθα εδώ για έναν δίσκο που δεν έχει κιθάρες,
αυτή δεν είναι η ουσία της ροκ άλλωστε;

αν πιάσουμε την σημασία της ροκ,
σε ένα γενικότερο φάσμα,
δεν νομίζω πως είμαι εκτός ουσίας,
αντιθέτως, νομίζω πως είμαι στον πυρήνα,
είμαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα.

μία πολύ καλή ερώτηση, και δική μου απορία,
είναι για τις επιλογές των μεγάλων,
springsteen/page/rolling stones κτλ,
τι μουσικές επιλογές θα έκαναν αν ήταν έφηβοι σήμερα.
τι θα έγραφε ο tom waits αν ήταν σήμερα 18?

μία πολύ καλή περίπτωση είναι η εξέλιξη του thom yorke,
το πως έβλεπε την μουσική το 1994, και πως το 2004.
είναι η καλύτερη περίπτωση νομίζω,
καθώς έχει ζήσει και τις κιθαριστικές του ημέρες,
αλλά και τις ηλεκτρονικές,
και έχει αριστεύσει και στις δύο. ξεκάθαρα.
 
ο σημερινός λόγος είναι αυτή η μικρή από την Ν.Ζηλανδία,
αυτή η Ella Marija Lani Yelich O'Connor aka Lorde.
καταγωγή από Ιρλανδία και Κροατία,
μεγαλωμένη σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη μουσικά ήπειρο.

δεν την πήρα χαμπάρι από νωρίς,
αλλά ψιλοδαγκώθηκα όταν ήρθε το lp (yeah) στο μαγαζί,
και έπαθα μία πλάκα με το εξώφυλλο.
θα το αγόραζα κατευθείαν, αν είμασταν σε άλλη εποχή.
ναι, ήταν τόσο καλό.

τελευταία άκουσα αρκετά, ξανά,
τον έναν και μοναδικό της δίσκο,
και μου έκανε ξανά εντύπωση,
για διαφορετικούς λόγους,
και είπα να το ψάξω λίγο ακόμα.

εδώ είναι το ζουμί λοιπόν.

έχουμε απέναντι μας ένα παιδί 17 χρόνων,
να προσπαθεί να γράψει μουσική,
και είναι δίκοπο μαχαίρι αυτή η ηλικία.
δεν έχεις εμπειρία, δεν έχεις ακούσματα, που πας;

υπάρχει και η άλλη όψη βέβαια,
αλλά θέλει ταλέντο, θέλει δουλειά και όρεξη.
ευτυχώς εδώ πέσαμε στην σπάνια, δεύτερη περίπτωση.

εξαιρετικοί στίχοι,
φημολογείται ότι διόρθωνε την φημισμένη συγγραφέα-μητέρα της,
στην ηλικία των 15,
και αυτό είναι που με έπεισε,
γιατί ό,τι και να κάνεις, αν δεν έχεις στίχους,
μόνο αν είσαι ο patton θα την γλιτώσεις.

η μουσική της λοιπόν είναι τουλάχιστον ιδιαίτερη.
εξαιρετική, μοναδική, χαρακτηριστική.
τόσο απλή, τόσο άμεση, και ταυτόχρονα γεμάτη, δεν νιώθεις πως λείπει κάτι.
θυμίζει λίγο burial, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον,
και βλέπω πως τον αναφέρεις σαν επιρροή. μπράβο.
(extra πόντος η φωτογράφηση με μπλουζάκι cramps, έλα μετράνε αυτά..)

αλλά οκ, το είχα ήδη στα καλύτερα της χρονιάς,
γιατί το κάνω τόσο θέμα...;;

γιατί λίγες μέρες πριν, τότε που κάθησα και ασχολήθηκα,
είδα και κάποιες live εμφανίσεις στο youtube.
και είδα και αυτό.

κάτι έγινε μέσα μου.
κάτι άλλαξε, κάτι διαφοροποιήθηκε από την μέχρι τώρα αναγνώριση μου στο πρόσωπο της.

ok, το ξέρουμε ότι είναι κάπως άσχημη,
αλλά αυτό το κάνει καλύτερο.
ellie goulding φάση.

έπαθα πλάκα λοιπόν,
όχι μόνο επειδή ανταποκρίνεται εξαιρετικά στο τραγούδι,
αλλά κάνει κάτι που, προσωπικά, έχω να το δω χρόνια.

η συγκεκριμένη κοπέλα χορεύει ενώ τραγουδάει,
και το κάνει με έναν μοναδικό τρόπο,
με έναν τρόπο που με θύμισε μια άλλη μπάντα, τους joy division αν τους ξέρετε.

αυτό το .. "μη άνετο" στο βλέμμα,
αυτό το περίεργο σουλούπι,
και αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις,
μου έφεραν τον curtis στο μυαλό.

όχι σαν κινήσεις,
αλλά σαν προσέγγιση στην όλη ιδέα του χορού.
σαν να την χτυπάει το φανταστικό κύμα της μπασογραμμής.
τρελάθηκα.
εκεί συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα το έχει.
ήδη εγκρίνω την μουσική της, τους στίχους της,
πλέον αρέστηκα και με την ζωντανή της εμφάνιση.
χρειάζονται και άλλα;;

είναι 17 ετών και 4 μηνών (σχεδόν),
και κυριολεκτικά έχει το μέλλον στα πόδια της.
κινήσεις όπως η άρνηση του support act στην παγκόσμια περιοδεία της katy perry,
μόνο σιγουριά δίνουν σε αυτά που γράφω,
μάλλον έχει και μυαλό η μικρή.

"I know we're not everlasting
We're a train wreck waiting to happen
One day the blood won't flow so gladly
One day we'll all get still"

βάρα όσο προλαβαίνεις λοιπόν,
μπας και αλλάξει(ς) (τ)η(ν) πλευρά της σύγχρονης pop ..
δώσε πόνο, αντέχουμε..