λίγο καιρό πριν είχα πει ότι οι deftones είναι οι pearl jam της γενιάς μας,
και το σκέφτομαι πολύ τώρα τελευταία.
το ψιλοέπιασα όταν το έγραφα,
δεν το έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως.
4 χρόνια διαφορά έχουν τα ντεμπούτα τους,
δεν νομίζω να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά,
έτσι ώστε να δικαιολογεί τέτοια ατάκα.
και σήμερα, ερχόμενος από την δουλειά,
δεν έγινε κάτι διαφορετικό, από αυτό που γίνεται πάντα.
σχολάω, και ψάχνω να ακούσω κάτι.
καταλήγω στο ότι θέλω κάτι ανθρώπινο,
και έρχεται η επιφώτιση.
μα πόσο "εκεί" είναι το album???
όσο ταξιδιάρικο, τόσο άμεσο,
όσο ατμοσφαιρικό, τόσο... "εκεί".
και άντε, να πω πως πέτυχαν συνδιασμό πλανητών,
και κατέληξαν σε μία γαμάτη φωτοβολίδα, πάλι τα ίδια θα σκεφτόμουν.
αλλά αυτό που με κόλλησε τέλεια σήμερα αυτός ο δίσκος,
μπορεί να γίνει αύριο με οποιονδήποτε άλλον δίσκο τους.
ελάχιστες μπάντες μπορούν να περηφανευτούν κάτι τέτοιο,
πλήρη δισκογραφία, με την ουσιαστική σημασία της λέξης.
εδώ δεν μιλάμε για έναν-δύο καλούς δίσκους,
εδώ λέμε για μία μπάντα που μπήκε την δυσκολότερη, ίσως,
περίοδο στην μουσική ιστορία (rap-metal, nu metal, metalcore),
και λίγους μήνες πριν ξαναέβγαλε δισκάρα.
είναι αυτό που λέμε ολοκληρωμένη μπάντα,
με τα ήσυχα σημεία, τα δυνατά, τα ξεχαρβαλωμένα,
τα ατμοσφαιρικά, αυτά όλα τα οποία μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ένα κομμάτι,
να το κάνεις δικό σου, εσύ και άλλοι πόσοι, που έχουν δίσκους τους.
μουσική για να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς,
να κλάψεις, να επιτεθείς.
δεν ξέρω τι και πως, αλλά καταφέρνουν να τα συνδιάζουν πάντα όλα αυτά.
και είναι εκεί, είτε είσαι ανεβασμένος, είτε θέλεις να πέσεις στα τάρταρα.
εντάξει, δεν μπορώ να σκεφτώ "αντικειμενικά",
αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται,
η όλη σκέψη της μουσικής είναι υποκειμενική νομίζω..
και γιαυτά, περίπου,
θα πω πως οι deftones είναι οι led zeppelin της γενιάς μας,
τώρα μου ακούγεται λίγο καλύτερο.
και όσοι ψαγμένοι, για ξανακοιτάξτε το roots bloody roots των sepultura,
το video του 1996, και ξαναδείτε την μπλούζα του max,
εκεί που νομίζετε ότι λέει dickies, το κλασικό το logo ντε,
δεν λέει dickies. κάτι άλλο λέει.
κάτι θα ήξερε.
και το σκέφτομαι πολύ τώρα τελευταία.
το ψιλοέπιασα όταν το έγραφα,
δεν το έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως.
4 χρόνια διαφορά έχουν τα ντεμπούτα τους,
δεν νομίζω να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά,
έτσι ώστε να δικαιολογεί τέτοια ατάκα.
και σήμερα, ερχόμενος από την δουλειά,
δεν έγινε κάτι διαφορετικό, από αυτό που γίνεται πάντα.
σχολάω, και ψάχνω να ακούσω κάτι.
καταλήγω στο ότι θέλω κάτι ανθρώπινο,
και έρχεται η επιφώτιση.
μα πόσο "εκεί" είναι το album???
όσο ταξιδιάρικο, τόσο άμεσο,
όσο ατμοσφαιρικό, τόσο... "εκεί".
και άντε, να πω πως πέτυχαν συνδιασμό πλανητών,
και κατέληξαν σε μία γαμάτη φωτοβολίδα, πάλι τα ίδια θα σκεφτόμουν.
αλλά αυτό που με κόλλησε τέλεια σήμερα αυτός ο δίσκος,
μπορεί να γίνει αύριο με οποιονδήποτε άλλον δίσκο τους.
ελάχιστες μπάντες μπορούν να περηφανευτούν κάτι τέτοιο,
πλήρη δισκογραφία, με την ουσιαστική σημασία της λέξης.
εδώ δεν μιλάμε για έναν-δύο καλούς δίσκους,
εδώ λέμε για μία μπάντα που μπήκε την δυσκολότερη, ίσως,
περίοδο στην μουσική ιστορία (rap-metal, nu metal, metalcore),
και λίγους μήνες πριν ξαναέβγαλε δισκάρα.
είναι αυτό που λέμε ολοκληρωμένη μπάντα,
με τα ήσυχα σημεία, τα δυνατά, τα ξεχαρβαλωμένα,
τα ατμοσφαιρικά, αυτά όλα τα οποία μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ένα κομμάτι,
να το κάνεις δικό σου, εσύ και άλλοι πόσοι, που έχουν δίσκους τους.
μουσική για να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς,
να κλάψεις, να επιτεθείς.
δεν ξέρω τι και πως, αλλά καταφέρνουν να τα συνδιάζουν πάντα όλα αυτά.
και είναι εκεί, είτε είσαι ανεβασμένος, είτε θέλεις να πέσεις στα τάρταρα.
εντάξει, δεν μπορώ να σκεφτώ "αντικειμενικά",
αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται,
η όλη σκέψη της μουσικής είναι υποκειμενική νομίζω..
και γιαυτά, περίπου,
θα πω πως οι deftones είναι οι led zeppelin της γενιάς μας,
τώρα μου ακούγεται λίγο καλύτερο.
και όσοι ψαγμένοι, για ξανακοιτάξτε το roots bloody roots των sepultura,
το video του 1996, και ξαναδείτε την μπλούζα του max,
εκεί που νομίζετε ότι λέει dickies, το κλασικό το logo ντε,
δεν λέει dickies. κάτι άλλο λέει.
κάτι θα ήξερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου