"and all the wounds that are ever gonna scar me
for all the ghosts that are never gonna..."
και κάπως έτσι ξεκίνησε μία ακόμα ιστορία.
με θύμησε ένας φίλος την παραπάνω μπάντα,
που την είχα ξεχάσει, όπως και αρκετές άλλες,
αλλά την άκουγα κάποτε.
δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, πέρα από αυτό που φαντάζεστε,
μέχρι που, λίγα λεπτά μετά, διάβασα αυτό:
pennylane999
παιδική φίλη, και αναφέρει να μουσικά της κολλήματα,
ε δεν γίνεται λέω, κάτι με οδηγεί εδώ σήμερα...
εκεί που τελείωνε κάτι,
άρχιζε κάτι άλλο, έτσι πάει συνήθως νομίζω.
και κατά έναν περίεργο τρόπο, κόλλησα με τους ιστορικούς nightwish.
γάμησέτα.
και τους άκουγα πολύ, δεν κάνω πλάκα.
αν και σήμερα, είναι, αν όχι οι μοναδικοί,
από τους ελάχιστους που δεν μπορώ να ακούσω πλέον.
φοβερό κόλλημα και οι from autumn to ashes, μην ξεχνιόμαστε,
αλλά ξαναλέω, αν κάτσει κάποιο κομμάτι από μπάντες που άκουγα τότε,
μια χαρά θα κάτσω να το ακούσω,
μάλλον έχω θέμα με τους NW.
το ζήτημα είναι λοιπόν,
αν σεβόμαστε αυτά που ακούγαμε κάποτε,
και αν τα σεβόμασταν αληθινά.
χωρίς κανένα ίχνος ντεμέκ ελιτισμού, ή κάτι άλλο αρνητικό,
δεν μπορώ να πω πως μετανιώνω για κάτι που με άρεσε,
ουδέν κακό που λένε, καθώς από κάθε πράγμα έμαθα κάτι,
από κάθε κατάσταση κέρδισα κάποιες εμπειρίες.
και από αυτά κέρδισα τα δύο πιο αγαπημένα μου άτομα, σήμερα,
και ο ένας, πλέον, είναι πιο μακριά από τον άλλον.
(αυτό είναι άλλο θέμα βέβαια)
είχαν ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα μου τότε,
από τις ντεμέκ φιλίες (λυκοφιλίες το λένε;),
μέχρι τις καταστάσεις που αξίζει να δώσεις παραπάνω χρόνο..
είναι φοβερό πάντως,
πως μετά από τόσα χρόνια,
με καμία επαφή, να θυμάμαι/να θυμάσαι τους στίχους απ'έξω..
έτσι όπως είχα δεθεί με τους muse,
και επισήμως φέτος ξε-δέθηκα btw,
όπως είχα λατρέψει τον manson,
όπως είχα περάσει τόσα με τους garbage,
έτσι ίσως κάνω σε λίγα χρόνια με τους editors,
με τους black dahlia murder, με τους gathering...
είναι φοβερό πάντως,
το ότι κάποια κομμάτια θα σε περιμένουν να τα ξαναθυμηθείς,
και ξανά, θα νιώσεις όλα εκείνα που ένιωθες τότε.
επειδή έτσι όπως αγαπάμε τις στιγμές,
έτσι αγαπάμε και τους ανθρώπους δίπλα μας,
έτσι και το κομμάτι που έπαιζε εκείνη την ημέρα,
έτσι θα το θυμόμαστε..
και προφανώς έχουν συμβεί και αρνητικά,
αλλά δεν θα άλλαζα μία μπάντα/στιγμή/γκόμενα,
επειδή στην τελική δεν άξιζε (βαριά λέξη),
γιατί όλα αυτά με έφεραν σήμερα εδώ.
οπότε, συνεχίζοντας αυτό το σκεπτικό,
θα σας προτείνω να κάνετε και εσείς κάτι ανάλογο.
να δείτε πια πράγματα, μουσικά μιλώντας αλλά όχι μόνο,
έχουν αντέξει τον χρόνο, ακόμα είναι μαζί σας,
αλλά δεν το περιμένατε.
πάντως, έχω καταλήξει στο ότι δεν υπάρχει κακή μουσική,
υπάρχει μουσική που έχεις ακούσει, και μουσική που δεν έχεις ακούσει.
τόσο απλό, όσο ακούγεται.
"for as much as i love autumn,
i'm giving myself to ashes."
for all the ghosts that are never gonna..."
και κάπως έτσι ξεκίνησε μία ακόμα ιστορία.
με θύμησε ένας φίλος την παραπάνω μπάντα,
που την είχα ξεχάσει, όπως και αρκετές άλλες,
αλλά την άκουγα κάποτε.
δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, πέρα από αυτό που φαντάζεστε,
μέχρι που, λίγα λεπτά μετά, διάβασα αυτό:
pennylane999
παιδική φίλη, και αναφέρει να μουσικά της κολλήματα,
ε δεν γίνεται λέω, κάτι με οδηγεί εδώ σήμερα...
εκεί που τελείωνε κάτι,
άρχιζε κάτι άλλο, έτσι πάει συνήθως νομίζω.
και κατά έναν περίεργο τρόπο, κόλλησα με τους ιστορικούς nightwish.
γάμησέτα.
και τους άκουγα πολύ, δεν κάνω πλάκα.
αν και σήμερα, είναι, αν όχι οι μοναδικοί,
από τους ελάχιστους που δεν μπορώ να ακούσω πλέον.
φοβερό κόλλημα και οι from autumn to ashes, μην ξεχνιόμαστε,
αλλά ξαναλέω, αν κάτσει κάποιο κομμάτι από μπάντες που άκουγα τότε,
μια χαρά θα κάτσω να το ακούσω,
μάλλον έχω θέμα με τους NW.
το ζήτημα είναι λοιπόν,
αν σεβόμαστε αυτά που ακούγαμε κάποτε,
και αν τα σεβόμασταν αληθινά.
χωρίς κανένα ίχνος ντεμέκ ελιτισμού, ή κάτι άλλο αρνητικό,
δεν μπορώ να πω πως μετανιώνω για κάτι που με άρεσε,
ουδέν κακό που λένε, καθώς από κάθε πράγμα έμαθα κάτι,
από κάθε κατάσταση κέρδισα κάποιες εμπειρίες.
και από αυτά κέρδισα τα δύο πιο αγαπημένα μου άτομα, σήμερα,
και ο ένας, πλέον, είναι πιο μακριά από τον άλλον.
(αυτό είναι άλλο θέμα βέβαια)
είχαν ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα μου τότε,
από τις ντεμέκ φιλίες (λυκοφιλίες το λένε;),
μέχρι τις καταστάσεις που αξίζει να δώσεις παραπάνω χρόνο..
είναι φοβερό πάντως,
πως μετά από τόσα χρόνια,
με καμία επαφή, να θυμάμαι/να θυμάσαι τους στίχους απ'έξω..
έτσι όπως είχα δεθεί με τους muse,
και επισήμως φέτος ξε-δέθηκα btw,
όπως είχα λατρέψει τον manson,
όπως είχα περάσει τόσα με τους garbage,
έτσι ίσως κάνω σε λίγα χρόνια με τους editors,
με τους black dahlia murder, με τους gathering...
είναι φοβερό πάντως,
το ότι κάποια κομμάτια θα σε περιμένουν να τα ξαναθυμηθείς,
και ξανά, θα νιώσεις όλα εκείνα που ένιωθες τότε.
επειδή έτσι όπως αγαπάμε τις στιγμές,
έτσι αγαπάμε και τους ανθρώπους δίπλα μας,
έτσι και το κομμάτι που έπαιζε εκείνη την ημέρα,
έτσι θα το θυμόμαστε..
και προφανώς έχουν συμβεί και αρνητικά,
αλλά δεν θα άλλαζα μία μπάντα/στιγμή/γκόμενα,
επειδή στην τελική δεν άξιζε (βαριά λέξη),
γιατί όλα αυτά με έφεραν σήμερα εδώ.
οπότε, συνεχίζοντας αυτό το σκεπτικό,
θα σας προτείνω να κάνετε και εσείς κάτι ανάλογο.
να δείτε πια πράγματα, μουσικά μιλώντας αλλά όχι μόνο,
έχουν αντέξει τον χρόνο, ακόμα είναι μαζί σας,
αλλά δεν το περιμένατε.
πάντως, έχω καταλήξει στο ότι δεν υπάρχει κακή μουσική,
υπάρχει μουσική που έχεις ακούσει, και μουσική που δεν έχεις ακούσει.
τόσο απλό, όσο ακούγεται.
"for as much as i love autumn,
i'm giving myself to ashes."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου