εξομολόγησις

μου λείπεις.

δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις,
θα προσπαθήσω όμως.

οι λέξεις, αυτές που μου έμαθες πόσο σημαντικές είναι,
πως πρέπει να λέγονται σωστά,
να τις εννοείς όσο κανένας άλλος,
να τις καθρεφτίζεις στα μάτια σου.

δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές που είμασταν μαζί,
τις στιγμές που ήδη αναπολώ..

τα όνειρα που πραγματοποίησες,
τα όνειρα που δημιούργησες,
τους εφιάλτες που διέλυσες,
την σιγουριά που προκάλεσες.

τίποτα δεν είναι το ίδιο σήμερα,
τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτά που πρόσφερες..

η δική σου έννοια της επιθετικότητας,
σαν να σημείωνες τον χώρο σου,
σαν να έλεγες "ξέρεις κάτι; μέχρι εδώ είσαι."

όλα αυτά χωρίς να χάνεις την θηλυκότητά σου,
χωρίς να συμβιβάζεσαι για κάτι που δεν σε πρεσβεύει.

το αστείο πάντως είναι ότι σε έβαλα στην καρδιά μου,
εκεί που κάποιος θα περίμενε ότι θα αποτραβιόμουν,
αν σκεφτείς την ιστορία μου, αν σκεφτείς την δική σου ιστορία.

τελικά δέθηκα μαζί σου,
και όπως είπα, ίσως και να μην το περίμενα να γίνει,
ειδικά τώρα στο τέλος.

σε λάτρεψα, σε έβαλα μέσα στα όνειρά μου,
και τώρα δεν μπορώ να το κάνω,
και αυτό δεν μπορώ να το αποδεχτώ.

κάποιος ίσως πει ότι δεν έχει περάσει πολύς καιρός,
αλλά δεν είναι έτσι.

μου λείπει το καινούριο από εσένα,
μου λείπει η έκπληξη που μου προκαλούσες τόσο εύκολα,
προφανώς και δεν μπορούσα να σε ψυχολογήσω,
και δεν νομίζω να το καταφέρω στα κοντά.

μου λείπει η φωνή σου,
αυτή η μελωδία που κουβαλάω ακόμα μαζί μου,
τα μάτια σου,
εκείνο το βλέμμα που δεν μπορείς να καταλάβεις που τελειώνει.

δεν χρειάζεται να σβήσεις το παρελθόν σου,
όπως φαίνεται ότι προσπαθείς να επιτύχεις,
μπορείς να το αφήσεις να υπάρχει δίπλα σου,
δεν χρειάζεται να σε καταδιώκει, αλήθεια δεν χρειάζεται.

μου λείπεις,
γιατί έχω συνδέσει απίστευτα πολλά μαζί σου,
γιατί μου έμαθες να εκτιμώ την καταιγίδα,
γιατί ενώ κάποιες φορές κουραζόμουν,
πάλι εσένα έψαχνα όταν..

και ακόμα δεν ξέρω γιατί εξαφανίστηκες.
ξέρω όμως ότι τα μάτια σου ακόμα κυκλοφορούν στις φλέβες μου,
η καρδιά μου ήταν πάντα ο στόχος βλέπεις.

εγώ θα περιμένω πάντως,
δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.

από το 2010, που έβγαλες το the bad wife,
υπάρχει σιωπή. θα περιμένω.

μου λείπεις julie.

θα περιμένω όμως.

 

now i shall reign in blood.

τώρα που είμαι ακόμα ζεστός,
τώρα που είμαι ακόμα εκεί,
τώρα που τα έχω ακόμα μπροστά μου.

δεν ήμουν έτοιμος για αυτό.
δεν είχα μετρήσει σωστά τα πράγματα,
λίγο οι kvelertak, λίγο ο χαμός, λίγο η θάλασσα, λίγο το κρασί....

το προσπάθησα στους down,
δεν μου βγήκε και πολύ, είναι γεγονός.
το bury me in smoke είναι τεράστιο έπος βέβαια,
αλλά περίμενα να γουστάρω παραπάνω.
τελικά, απλά περίμενα να βγούνε οι slayer.

σωστά τοποθετημένοι, να είμαστε μακριά από τον κ.king,
μας σκάνε world painted blood στα μούτρα,
και ακόμα τραγουδάω το ρεφρέν.
έτσι συνεχίστηκε, έτσι ακριβώς.

δεν μπορώ να πω κάτι εξωπραγματικό για την εμφάνισή τους,
αλλά εδώ και χρόνια, δεκαετίες ίσως, δεν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο.
πάντα εστιάζεις αλλού, ειδικά μετά την εγχείρηση του araya.

κινδυνεύω να ακουστώ σαν γκόμενα,
αλλά άντρες είμαστε, θα το κάνω.

κυριολεκτικά προσκυνάω τον araya.
η φωνή του έχει βαρύτητα, κάτι σαν σαν τον warrior,
δεν χρειάζεται να βγάλουν καφρίλα για να σε βάλουν στο τραγούδι,
απλά τους ακούς και βλέπεις την αποκάλυψη την ίδια να έρχεται.

απίστευτα ευφυής, με έντονη αίσθηση του χιούμορ,
σεβάσμιος γενικότερα,
και όπως είχε πει η φίλη κάποτε: ο άνθρωπος που θέλεις να έχεις για παππού.
να σε προσέχει, να δέρνει/σφάζει/κατακρεουργεί/απλά κοιτάζει όποιον σε πειράζει,
αλλά να παίζει και ξερή μαζί σου.
και έχει δίκιο, στα βγάζει όλα αυτά.

βέβαια, θα με πεις τώρα, τι δουλειά έχουν όλα αυτά,
τραγουδιστής σε συγκρότημα είναι μαρία,
και αν μιλούσαμε για άλλα ονόματα, θα συμφωνούσα.

εδώ όμως μιλάμε για την αγάπη,
δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

αυτός ο άνθρωπος είναι ο λόγος που μπορώ να μιλάω σήμερα έτσι για τους slayer.
αυτός, ο jeff και ο lombardo.
ε οκ, όλοι οι slayer, πέρα του περήφανου λεβεντομαλάκα.

προφανώς, αυτό ήταν που δεν περίμενα.
δεν περίμενα να δω τον θωμά τόσο θλιμμένο.
δύο κουβέντες είπε, η μία για τον anselmo,
που πηγαινοερχόταν σαν καγκουρό μέσα-έξω στην σκηνή (that fuckin guy)
και ο διακριτικός μονόλογος-εισαγωγή για το postmortem.
βγαίνει και λέει "do you wanna die"
και είμαι έτοιμος να ανέβω στον ώμο του μπροστινού μου,
ο οποίος είχε πάει με την κοπέλα του-μπράβο στα παιδιά btw,
αλλά όχι, δεν ήταν αυτό.
συνεχίζει και λέει "trust/believe me, nobody wants to die".
και το επαναλαμβάνει, για να δώσει την πρέπουσα έμφαση..
και εκεί τελειώνει η συναυλία για εμένα.
εκεί ήρθε ο jeff, κάθησε δίπλα, και παρακολούθησε την συναυλία μαζί μας.

η αλήθεια βρίσκεται στο 3:38




όποιος έχει απορίες πάντως, ας δει τα πρώτα δευτερόλεπτα, ασχέτως ακουσμάτων,
το πως ανασαίνει αναφέροντας κάποιες λέξεις.
για τις λέξεις γίνεται αυτό μαρία, αυτό λέμε τόσο καιρό, ελπίζω να το έχεις καταλάβει.
οι λέξεις, και το νόημά τους, από τον συγκεκριμένο κύριο.

εδώ όμως μιλάμε για πραγματική θλίψη.
μιλάμε για έντονα συναισθήματα,
που τα έβλεπες να σε χαιρετάνε κατά την διάρκεια της συναυλίας,
μίας συναυλίας που τεχνικά ήταν άρτια,
αλλά μόλις τελείωνε το κομμάτι, ήταν όλα ξεκάθαρα.

δεν μπορώ να ξεχάσω το south of heaven,
ποτέ η ακρόασή του δεν θα είναι ίδια,
το hallowed point, το dead skin mask,
τα, τουλάχιστον, 40 βήματα που κάναμε προς τα πίσω για γίνει το pit στο raining blood..

και κυρίως δεν θα ξεχάσω τον άνθρωπο που έγραψε τα αγαπημένα μου κομμάτια.
αυτόν που δεν πολυμιλούσε, αυτόνα τον ξανθό που είναι καθαρός εδώ.

μάλλον το αίμα είναι ιερό.
επειδή όταν έβρεχε αίμα, αυτός, όπως είπε,  "έχασε το σημείο του"...


Funeral held for the depression of man
Holds the key to his own death
Entering a tomb of a corpse yet conceived
Tighten the tourniquet around your neck

Sifting away the debris of hated life
Cold touch of death begins to chill your spine
Seeking life beyond your perishment
Repeating words echoing through your mind

Chanting lines of blind witchery
To save yourself from extinction
Wanting to die is your reason to live
New life born from the oppressed

Taste your blood as it trickles through the air
Another casualty beyond the shadows you fall
Losing ground, the fate you feel it draws near
Fatality, reality, you await the final call

My sinful glare at nothing holds thoughts of death behind it
Skeletons in my mind commence tearing at my sanity
Vessels in my brain carry death until my birth
Come and die with me forever
Share insanity

Do you want to die!

The waves of blood are rushing near, pounding at the walls of lies
Turning off my sanity, reaching back into my mind
Non-rising body from the grave showing new reality
What I am, what I want, I'm only after death

--

Trapped in purgatory
A lifeless object, alive
Awaiting reprisal
Death will be their acquisition

The sky is turning red
Return to power draws near
Fall into me, the sky's crimson tears
Abolish the rules made of stone

Pierced from below, souls of my treacherous past
Betrayed by many, now ornaments dripping above

Awaiting the hour of reprisal
Your time slips away

Raining blood
From a lacerated sky
Bleeding its horror
Creating my structure
Now I shall reign in blood!