σκιές βουβές

βασικά, γάμησε το, πάω να κάνω καφέ.

καλησπέρα και καλή βραδιά,
καιρό είχατε να με δείτε,
ελπίζω να με αναγνωρίσετε, αν και έλειπα καιρό.

πολλά συνέβησαν,
ακόμα περισσότερα συνέβηκαν,
δύο χρόνια σχεδόν,
μία μόνιμη σκιά που αναζητούσε τον ήλιο.

από τότε που με θυμάμαι αυτό μου λείπει,
αυτό νομίζω πως χρειάζομαι,
λες και κατέχω όλο το σκοτάδι του κόσμου,
ένα καταδικασμένο καρτούν της disney,
να λέει μία δακρύβρεχτη ιστορία με το αναμενόμενο τέλος.

στάδιο 1ο: Τις Πταίει

δεν έχω καταλήξει ακόμα (κανείς δεν το περίμενε ρε μαλάκα),
αλλά σίγουρα κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό,
την μία βγαίνω μόνιμα offside,
την άλλη τρώω γκολ στο 90΄,
την άλλη μπαίνω στο γήπεδο με πιστόλι έχοντας παρατήσει τα πάντα,
κάθε φορά είναι κάτι άλλο,
κάθε φορά κάτι ξεχωριστό,
να έχει να ακούει διαφορετικές ιστορίες ο καφάσης,
μην βαρεθεί κιόλας, ξέρεις.

στάδιο 2ο: Την Μοναξιά Φοβάμαι, Χωρίς Εσένα Δεν Κοιμάμαι

κλασικά εικονογραφημένα εδώ,
δεν περιγράφω άλλο,
από φόβο μη φανώ γραφικός,
από φόβο μη καταλάβω πως ξέχασα πως είναι.

στάδιο 3ο: The End Of All Our Exploring

εδώ φαίνεται η διαφορά από τον καλό παίκτη, στο επαγγελματία.
πότε θα το συνειδητοποιήσεις,
πότε θα το αποσοβήσεις,
πότε θα το αποδεχτείς,
πότε? ποτέ.

οκ, δεν θα με αδικήσω,
όσο περνάει ο καιρός,
τόσο πιο εύκολα αντιληπτό γίνεται,
και εκεί είναι που χάνεται η μπάλα.

όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά.

γιατί προσπαθώ, με έμφαση στο "γιατί",
όλα αυτά θα έπρεπε να είναι εύκολα,
να είναι απλά.
έτσι τα θυμάμαι, έτσι τα βιώνω.
όχι??
μόνο εγώ??

στάδιο 4ο: Back Off Bitch

δεν γίνεται άλλο αφού.
όταν θα στο λέω, να με λες ναι,
μην κάνεις την πάπια.

γιατί θα φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα,
και πραγματικά δεν χρειάζεται.


Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς,
γιατί ήρθα εδώ τέτοια ώρα.

μάλλον ελπίζω να το διαβάσεις.
πραγματικά είναι όλα ευθεία,
δεν είναι αρνητικά ή θετικά.
ευθεία είναι.

ο "πόνος", προσωπικά μιλώντας,
είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό,
και έχει τελειώσει με το τέλος,
γιαυτό λέγεται και τέλος.
έτσι λέω τουλάχιστον.

θέλω να μιλήσουμε για ταινίες,
για μουσική, για αρχές και για τέλη,
γενικά και ειδικά,
προσωπικά και απρόσωπα,
για σιωπές και φασαρίες χωρίς ντεσιμπέλ,
για νέες ήττες, για νέες συντριβές.

είναι κρίμα να βλέπω αυτήν την χημεία,
και να μην την βιώνω.
το ξέρεις ότι δεν λέω χαζά.

κλείνω, αλλά περίμενε.

μικρός ήμουν,
αλλά με είχε κάνει εντύπωση.
και εκεί έκανα την πρώτη διαπίστωση,
αυτήν με την ημέρα και την νύχτα.

πως όλοι έχουμε και τα δύο αυτά μέσα μας.

μία αναλογία που δεν είναι σταθερή,
ούτε στο πρόσωπο, ούτε στον χρόνο.
εύκολα αλλάζει.

μα υπάρχει, και το ξέρουμε.

ήμουν μικρός λοιπόν,
και διάβασα την νύχτα των άλλων.
αναρωτιόταν με μία απόκοσμη έμφαση ο καλλιτέχνης,
"τι γυρεύουμε εμείς, μέσα στην νύχτα των άλλων?"

έχουμε τις δικές μας νύχτες ρε μάστορα,
και μας φτάνουν.
ας κρατήσει ο καθένας τις δικές του,
μπας και βγάλουμε άκρη.

good riddance

Another turning point, a fork stuck in the road
time grabs you by the wrist, directs you where to go
So make the best of this test and don't ask why
it's not a question but a lesson learned in time

it's something unpredictable,
but in the end is right
i hope you had the time of your life

So take the photographs and still frames in your mind
hang it on a shelf in good health and good time
tattoos of memories and dead skin on trial
for what it's worth, it was worth all the while

it's something unpredictable,
but in the end is right
i hope you had the time of your life

nightcall

την τελευταία φορά το (συ)ζήτησες μαζί μου,

τώρα πήρα το θάρρος από μόνος μου

η γνωστή ώρα,

με την αναμενόμενη παρέα, 

και το ίδιο χάσιμο.

ίδιο, αλλά τόσο διαφορετικό,

τόσο παράξενο, 

που μου μοιάζει γνώριμο,

σαν τότε που είχες κοιτάξει κάτι για πρώτη φορά,

αλλά το αναγνώρισες, 

είναι δικό σου, έχεις ταξιδέψει και εσύ με αυτό.

θυμήθηκα πάλι σήμερα, 

σκέψεις που μοιραστήκαμε,

τις έχω εξορίσει πλέον, δεν θέλω να αγχώνεσαι,

και αυτό με τσακίζει,

ότι δεν θα μάθεις πότε θα βγάλει καινούριο βίντεο ο oli,

και δεν μπορώ να καταλήξω,

αν θα σε τσακίσει και εσένα αυτό,

ή αν θα το αντέξεις, θα το πάρεις μέσα σου, 

και θα συνεχίσεις.

δεν είναι πείσμα, 

απορία είναι, 

πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία,

δεν γιατρεύεις την πληγή με επίδεσμο, που λέει και το τραγούδι,

ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν,

ποια ελπίδα σε οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη,

ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού, 

πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι.

πάλι. που λέει και ένα άλλο τραγούδι.

αντέχω λέω, 

αλλά όλα φαίνονται περίεργα.

και η μπάλα είναι στο δικό σου γήπεδο πλέον.

κουράστηκα,

αλλά θα περάσει η κούραση,

θα συνηθίσω πάλι, να ξέρεις.

μέχρι να περάσει, μέχρι τότε έχουμε.

κρατάω τον Χατζιδάκι για το τέλος.

καινούριος τόπος

δεν θα αναφέρω στίχους,
δεν θα κάνω κανένα επικήδειο.

απλά θέλω να θυμηθώ, μαζί σας ίσως,
τις δικές μου χαρακτηριστικές στιγμές με τα κρίνα, και όχι μόνο.

ήμουν τυχερός, τυχερότερος από κάποιους τουλάχιστον,
αφού ήμουν σε καλή ηλικία όταν έκαναν το ντεμπούτο τους,
το έπιασα, και έπαθα μία πλάκα.

πέρα από την ουτοπία,
δεν θυμάμαι να ακούω κρίνα στο ράδιο.

ο μόνος τρόπος ήταν η τηλεόραση.
το βίντεο από τις μέρες αργίας.
υστερία.

περίπου στα 15, αρχές λυκείου,
και να περιμένω σαν τρελός να παίξει την υπερβιντεάρα σε κάποιο μουσικό κανάλι.
δεν θυμάμαι πιο ακριβώς,
αλλά υπήρχε ένα που το έβαζε 1-2 φορές την ώρα.

και εκεί κάνω την κίνηση ματ,
βάζω βιντεοκασέτα, και πατάω το record.
ψαγμένος.
παίζει να έλιωσε η δόλια κάποια στιγμή.

δεν άντεξα πολύ όμως.
πήγα και αγόρασα τον δίσκο,
και έπαθα μία ακόμα παράκρουση.

μία αγαπημένη συνήθεια, ήταν να αλλάζω τα εξώφυλλα, με τα εσώφυλλα.
οπότε αυτόν τον δίσκο τον θυμάμαι με το μωρό απ΄έξω,
λίγο πιο ταιριαστό, αν ρωτάτε εμένα.

τι πράγμα ήταν αυτό.
ούτε ένα δευτερόλεπτο χαμένο εκεί μέσα,
τι στίχοι, τι μελωδίες, τι συναίσθημα.
μόνο εκείνο το Δ. δεν άντεχα,
μου θύμιζε σάκη ρουβά, δεν φταίω εγώ.

τους πέτυχα live, στις σαράβαλες καρδιές πρέπει να ήταν, δεν θυμάμαι,
και εκεί εδραιώθηκαν σαν το τρίτο αγαπημένο μου, μετά από τρύπες και σπαθιά.

ήταν και διαφορετικοί ταυτόχρονα όμως,
είναι πολύ άδικη αυτή η σύγκριση μεταξύ τους.

υπήρχε όντως κάτι "καταραμένο" στον χώρο, στην ατμόσφαιρα.

καμιά δεκαετία πίσω, τους άφησα κάπως.
σαν να τους έβαλα στον πάγο.

μετά άρχισα να πίνω.
και έβαλα να πιω, απόλυτα ταιριαστοί ξαφνικά.

δεν είχαν μόνο μία διάσταση,
μόνο μία υπόσταση,
πράγμα σπάνιο για το ροκ, μην γελιόμαστε,
ειδικά για το δικό μας, το εγχώριο..

σε κάποια φάση τον γνώρισα τον Θάνο,
κυριολεκτικά, γνωριστήκαμε,
ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες,
κυρίως μου είπε για την φάση του αλκοόλ,
και πως κάθε πίνακας κάτι συμβολίζει,
κυρίως του είπα οτι τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη.
όχι κάτι ιδιαίτερο,
αλλά δες πόσο σημαντικό φαντάζει σήμερα αυτό στα μάτια μου.

δύσκολο πράγμα ο θάνατος,
περισσότερο τέλειο από την ζωή, όπως λέει και κάπου,
αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση,
δεν μπορώ να στεναχωρηθώ πολύ.

θα είναι σαν να αδειάζω το μέσα μου.

δεν μπορώ να λυπηθώ πολύ για τον συγκεκριμένο άνθρωπο,
και ο λόγος είναι απλός.

έχει αφήσει κάτι απολύτως ζωντανό πίσω του,
το οποίο έχει ποτιστεί σε εμένα,
και σε άλλους υποθέτω.

αυτό δεν γίνεται να αλλάξει.
αυτό ίσως να τον κάνει και αθάνατο, αν μου επιτραπεί η έκφραση.

προσπάθησε να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος,
με τον τρόπο του, με τις λέξεις του,
με το να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του,
χωρίς να υπολογίζει τις προσωπικές συνέπειες,
οι οποίες ήταν τεράστιες όπως αποδείχθηκε.

έπεσε, σηκώθηκε,
και αυτό μόνο μάθημα μπορεί να είναι για εμάς.

ήταν απόκοσμη μπάντα.

αλλά δεν έφευγαν μακριά μας.
κατάφερναν να κρατιούνται στο ίδιο επίπεδο με εμάς, άνθρωποι.

σε έναν πιο προσωπικό τόνο,
θυμάμαι κάποια βράδια έκλεινα με αυτό,
παρακαλούσα να ακούσω την φωνή σου,
αλλά ήταν τέτοια η ένταση της, το παράτησα λίγο μετά,
προτίμησα τον μπλε χειμώνα.
πιο pop.

"και εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγνώμη,
απ΄τον ήλιο που φεύγει, χωρίς να νυχτώνει"

αυτό το 2016,
μόνο φεύγει ο ήλιος, τι γίνεται,
λες να μεγαλώσαμε,
ή λες παίζει κάτι άλλο;;

1996, 20 χρόνια μετά (λίστα λέμε)

μόλις μου έσκασε,
και έχει τραγική ζέστη επίσης,
οπότε είπα να τελειώσω την καφεδάρα κάνοντας την φετινή σύνοψη


πρώτα έκανα την λίστα,
και μετά προσπάθησα να βρω τρόπο να τα διαχωρίσω.
η απλή αρίθμηση είναι για τους φλώρους άλλωστε.

τρεις οι κατηγορίες των διαγωνιζόμενων για φέτος-τώρα δηλαδή,
και οι τίτλοι είναι τουλάχιστον ξεκάθαροι.
1. για εμάς τους άντρες
2. τα θέλω σε βινύλιο
3. αν μας ρωτήσει γκόμενα, αυτά ακούμε/καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου

άιντε πάμε



Κατηγορία ν.1
"για εμάς τους άντρες"

ulver - atgclvlsscap

μεγάλη επιστροφή, 

όχι ότι έφυγαν και ποτέ βέβαια. 

πιο κοντά σε αυτά που αγαπήσαμε, πιο κοντά στις καρδιές μας. 

το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο πάντως, που ίσως και να είναι. 

για αυτούς τουλάχιστον.

swans - this glowing man

δεν το άκουσα πολύ, δεν πρόλαβα, μόνο 2 φορές. είναι αρκετές για να είναι εδώ, προφανώς. 

το ομώνυμο κομμάτι είναι από άλλον πλανήτη πάντως. 

έχει αυτά που περιμένεις, πλέον, και άλλα τόσα. βλέπουμε..

sarabante - poisonous legacy

μέτριο, 9 στα 10. θα το ρισκάρω, και θα πω ότι με άρεσε πιο πολύ από το πρώτο. 

και το πρώτο με άρεσε ΠΟΛΥ. κραστ νομίζω το λένε, και είναι φανταστικό, 

ό,τι καλύτερο για να βγάλεις ενέργεια, άχαστο.

nails - you will never be one of us

21 λεπτά δίσκος, ο μεγαλύτερός τους μέχρι σήμερα. 

το τελευταίο κομμάτι κρατάει 8 λεπτά βέβαια. 

τα παιδιά είναι τρένο που έρχεται κατά πάνω σου, και θα το αφήσεις να σε χτυπήσει. 

κομμάτια που θα θυμάσαι, όχι απλά ξύλο.

ihsahn - arktis

καλή και η ποιότητα, εδώ όμως είπε να το γυρίσει πιο πολύ προς το black metal, και το έκανε. πετυχισιά καλή που λέγαμε. 

όχι ότι δεν προτιμώ και τα προηγούμενα, αλλά εδώ είναι η φλέβα (μας), 

εδώ τον θέλω καρδιά μου. 

εδώ.

david bowie - blackstar

να το ακούσεις. δεν χρειάζεται review και ιστορίες. είναι έπος. να το ακούσεις. θα σε αρέσει.

garbage - strange little birds

τα προηγούμενα ήταν αρκετά καλά, με άρεσαν. αυτό όμως είναι φανταστικό. 

ο καλύτερος δίσκος τους, μετά το v2.0. τόσο καλό. 

άντε, καιρός ήταν.

thrice - to be everywhere is to be nowhere

έκαναν μία περίεργη στροφή στο ραδιόφωνο, αυτό νιώθω εδώ. 

από τις πιο αδικημένες μπάντες ever, και μου φαίνεται εδώ θα πάρουν το αίμα τους πίσω. 

πάντα έπαιζαν φανταστικά, vheissu και alchemy απίστευτοι δίσκοι, 

αλλά αυτό μάλλον θα αρέσει σε όλους. 

κερδίσαμε;; ίσως. αυτοί σίγουρα ναι.

Κατηγορία ν.2
"τα θέλω σε βινύλιο"

tindersticks - the waiting room

αυτή η φωνή, αυτή η μουσική, είναι όλα στα τέρματα. 

σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες, αλλά είναι τέλειοι για τις υπόλοιπες, 

εκεί που μετράει πραγματικά τι θες να ακούσεις. 

με βάζουν στον δικό τους κόσμο, δεν ακολουθούν εμένα, εγώ τους ακολουθώ.

marissa nadler - strangers

από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα έβερ. 

την ακολουθούμε χρόνια, και εδώ μας δίνει τον πιο προσωπικό της δίσκο, 

τον δίσκο με το περισσότερο νεύρο. 

chelsea wolfe, πριν την chelsea wolfe. επίσης, τι εξώφυλλο...

savages - adore life

συνεχίζουμε στα τρομερά εξώφυλλα, 

και εδώ έχουμε τον δεύτερο δίσκο από τις αγγλίδες με την γαλλίδα στα φωνητικά, 

να αισθάνονται πιο ώριμες από ποτέ. 

έχουν ρίξει αισθητά τις ταχύτητες, και έχουν δώσει πολύ περισσότερη σημασία στον στίχο. 

ένας δίσκος που θα σε κάνει να τον ακούσεις με το χαρτάκι στο χέρι, 

θέλεις να βλέπεις τι λέει το κορίτσι με το κοντό μαλλί. 

αυτό είναι η μουσική, σωστά;

underworld - barbara barbara, we face a shining future

παλαίουρες, όταν τα έκαναν αυτοί εμείς ακούγαμε prodigy φάση. 

δεν περίμενα να μου κάνει τόσο "κλικ", έλα όμως που μου πήρε το κεφάλι. 

ίσως να έπρεπε να το περιμένω, αν και αυτό δεν αλλάζει κάτι. 

ώριμο, με νεύρο πρώτου δίσκου. δύσκολο, αλλά το κατάφεραν.

deftones - gore

έκαναν στροφή. στην παραγωγή, στα φωνητικά, στις κιθάρες, σχεδόν παντού. 

μην περιμένεις τριλογία diamond eyes- koi no yokan - gore. 

είναι κάτι άλλο, και είναι καλό.

the last shadow puppets - everything you've come to expect

η tina turner στο εξώφυλλο χορεύει, κάτι θα ξέρει. 

στο live ήταν φανταστικοί, όπως και ο δίσκος που έβγαλαν. 

καμία επαφή με τον πρώτο, και αυτό δίνει extra πόντους. 

επίσης, και οι 2 είναι κιθαρίστες, και το πρώτο όργανο στην παραγωγή είναι το μπάσο. 

dracula teeth μωρό μου

radiohead - a moon shaped pool

εδώ τελειώνει ο χρόνος, η μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής. 

μόνοι τους παίζουν μπάλα, μόνοι τους βάζουν τον πήχη, τον οποίο ξεπερνάνε συνεχώς. 

δεν περιγράφω άλλο, 10/10

Κατηγορία ν.2
"αν μας ρωτήσει γκόμενα, αυτά ακούμε/καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου"

the heavy - hurt & the merciless

τέτοια θέλουμε. γκρουβάτο, νευρικό, χορευτικό, καλοκαιρινό. σαν και εμένα δηλαδή. 

πέρα από χαζά, είναι καλός δίσκος, με κομμάτια που θα θυμάσαι, δεν τους το είχα. μπράβο τους

sia - this is acting

sia λέμε και κλαίμε. θεά, αγάπη, αδυναμία, όλα. 

ακόμα και τώρα στα πιο pop της, δείχνει τον δρόμο. 

δεν είναι τόσο ψηλά όσο το προηγούμενο, αλλά και αυτό κυλάει νεράκι, 

με 5-6 κομματάρες, απλά δεν είναι ολόκληρος ο δίσκος, 

είπαμε. εξαιρετική, όπως πάντα.

panic! at the disco - death of a bachelor

αυτό εδώ έσπασε το ρεκόρ της adele, 

αυτός ο δίσκος την κατέβασε από το νο.1 στην αμερική. 

παραξενεύτηκα, δεν τους είχα για τόσο καλούς. 

και τον άκουσα. μόνο χιτάρες, μόνο κομματάρες. όλα δικαιολογήθηκαν τελικά.

aurora - all my demons greeting me as a friend

αυτή η 20χρονη νορβηγίδα κάτι κάνει καλά. κάτι ξέρει μάλλον. 

δεν θα συγκρίνω με lorde, άλλη φάση, 

πιο ατμόσφαιρα, πιο γυαλισμένη, αλλά εξαιρετική επίσης. 

ακούστε το conqueror για να καταλάβετε τι εννοώ εσείς οι δύσπιστοι.

anohni - hopelessness

πάντα υπήρχε αγάπη. 

τώρα που αποφάσισε να βάλει λίγο νεύρο, έχουμε και έρωτα. 

απίστευτη φωνή ο πρώην antony and the johnsons, 

και δεν θα μπω καν στην διαδικασία με το φύλο. 

είναι γαμάτος/γαμάτη δεν ξέρω, δεν με απασχολεί. 

βγάζει μουσικάρες και αυτό είναι αρκετό.

the invinsible - patience

τελευταία προσθήκη, αυτή η δισκάρα που δεν είχα ιδέα, αλλά έπρεπε μάλλον, 

καθώς δεν είναι καινούριοι οι τύποι. 

πιο ήρεμο, πιο χαλαρωτικό, downtempo το λένε δεν ξέρω. 

τέλειο για απογευματινό καφέ. 

ninja tunes νομίζω; ναι, καλά νομίζω.

αυτά από εμάς,
την αγάπη σας στην ορχήστρα μας,
και όπως πάντα,
αν ακούσεις κάτι που σε άρεσε,
μην ντραπείς, πέστο μου.

over & out

δεν σε ξέχασα

..απλά σε έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου

(βάλτο να παίξει, και συνέχισε)

ξεκίνησε όμορφα η μέρα σήμερα,
έδωσα ένα imitations πρωί πρωί,
και κατά τις 11-12 ήρθε μία πολύ γλυκιά κοπελίτσα,
ήθελε πολλά και διάφορα,
και κατέληξε με το άλλο imitations στο χέρι,
να με ευχαριστεί, και εγώ να έχω πιο μεγάλο χαμόγελο από αυτήν.

πολύ "κλάμα",
αλλά το ωραίο, το αντρίκιο, όχι coldplay και άλλες μαλακίες,
κάτι για να πίνεις ουίσκια
ήταν η ατάκα που μάλλον την έπεισε.

και αυτή η ατάκα,
μάλλον σε ξανάφερε μπροστά μου,
δεν μπορούσα να αντιδράσω,
ήταν αναπόφευκτο.

ήταν ωραία πέρυσι που είμασταν μαζί,
είχα περάσει εξαιρετικά,
και ακόμα και φέτο,
που έχουν αλλάξει πολλά - όμως αυτό δεν αλλάζει κάτι,
πάλι το ίδιο συναίσθημα έχω όταν σε θυμάμαι.

πρέπει να ξανασυναντηθούμε mark,
έχουμε αφήσει πολλά στην μέση,
είναι πολλά τα ερωτήματα,
και είμαι σίγουρος ότι έχεις για όλα απαντήσεις.

αυτό που φοβάμαι είναι πως γνωρίζω τι θα πεις,
τις ξέρω τις απαντήσεις,
απλά είναι αλλιώς με την φωνή σου.

όπως και να έχει,
ήταν μία από τις ομορφότερες ημέρες/στιγμές της ζωής μου,
και σε ευχαριστώ.

θα την κουβαλάω για πάντα μαζί μου,
είτε σε αρέσει, είτε όχι,
θα κοιτάω το rearview mirror (γουίνκ) όποτε θέλω,
και θα σε φέρνω μπροστά μου.
επειδή μπορώ.
επειδή θέλω.

the humbug file

τέτοια μέρα το 2014 είχα ανεβάσει το παρακάτω βίντεο,

έτσι λέει το fb τουλάχιστον

ήταν, είναι και θα είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές μου απορίες.

γιατί έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο τους, 

τον ουσιαστικότερο, τον πιο ώριμο,

και στα καπάκια αναίρεσαν όλη τους την ιστορία,

πηγαίνοντας για το εύκολο χρήμα.

προφανώς είδαν ένα κενό,

δεν υπήρχε μεγάλο rock act, 

ας το θέσω έτσι,

και κυριολεκτικά κάλυψαν την θέση.

δεν το χωράει το μυαλό μου, αλήθεια.

ο πρώτος δίσκος είναι γεμάτος με νεύρο,

τα παίρνει παραμάζωμα όλα, δεν αφήνει τίποτα όρθιο,

ο δεύτερος αγγίζει τα όρια του uptempo δίσκου της δεκαετίας,

και έρχεται ο τρίτος, που δεν ξέρουν τι να κάνουν,

και μιλάνε με τον josh homme, 

τους κουβαλάει στα studio των kyuss για να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι,

και καταλήγουν να ηχογραφούν τα 5/8 του δίσκου εκεί.

το μπάσο είναι παντού,

τα τύμπανα είναι κουρδισμένα στα όρια του οργασμού,

η κιθάρα φτιάχνει την ατμόσφαιρα,

και ο καριόλης αποδεικνύει ότι έχει στόφα για μεγάλα πράγματα,

όλοι τους είναι σε διαολεμένη φόρμα.

το groove στα καλύτερά του, 

δύσκολα θα βρεις pop-rock δίσκο να είναι τόσο ολοκληρωμένος.

και είναι τόσο διαφορετικός δίσκος,

δεν μοιάζει με τίποτα από το παρελθόν τους,

και ίσως από το μέλλον, με μικρές εξαιρέσεις.

στο καπάκι αλλάζει/αλλάζουν την κόμμωση, 

ο έλβις ζει φάση,

γίνονται μοιραίοι, 

μελίνα κανά φάση,

και ξαφνικά γεμίζουν στάδια.

καθόλου ξαφνικά, για να λέμε την αλήθεια,

αλλά ξέρεις ακριβώς τι εννοώ.

ίσως να είμαι εγώ υπερβολικά δεμένος με τον δίσκο,

ήταν η πρώτη κυκλοφορία που ήξερα ότι περιμένω σαν επαγγελματίας,

ίσως να τους έχω υπερβολική αδυναμία για να μένω αμέτοχος, 

ενώ τους βλέπω να μην ανταποκρίνονται στα δικά μου στάνταρ.

πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό αλήθεια.

μάλλον αισθάνομαι πιο περήφανος από αυτούς για τα συγκεκριμένα τραγούδια.

ακόμα και τα b-side είναι απίστευτα, 

τα εξώφυλλα, όλα.

ακόμα θυμάμαι στο stones,

είχα βάλει το παρακάτω, ψιλονωρίς, πριν τις 10,

και είχα κοντέψει να κατεβάσω το division bell από πίσω από το χτύπημα,

έκανα λες και δεν με έβλεπε κανείς.

όταν έκανα την αλλαγή,

είχε γυρίσει η Τέτα, και με είχε πει "το γουστάρεις το κομμάτι ε;;".

(άκουσέ το ολόκληρο, και θα καταλάβεις)

(the liar takes a lot less)

time to decide on his saunter

have you got itchy bones?

and in all your time alone

can you hack your mind being riddled

with the wrong memories?

and the clean coming will hurt

and you can never get it spotless

when there's dirt between the dirt

στην τελική,

ας μείνει στην καρδιά μου ο δίσκος, 

δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση την αξία του.

μάλλον είναι η ανάγκη να μοιράζομαι τις μεγάλες αγάπες με τους υπόλοιπους,

κάτι το οποίο δεν είναι πάντα θετικό βέβαια.

γιατί τις μεγάλες αγάπες τις κρατάμε για εμάς,

και τις κουβαλάμε μαζί μας,

χωρίς να το κάνουμε θέμα.

συνηθίζω να δείχνω αδυναμία, στην αδυναμία,

επιβεβαιώνοντας στο έπακρο την ελληνική γλώσσα.

αυτό άλλωστε δεν είναι παιχνίδι δύναμης,

ακόμα δεν γνωρίζω τι είναι βέβαια,

όταν μάθω θα σε πω.

 

επειδή το χιτάκι είναι κομματάρα,

θα κλείσω αναλόγως. 

όταν βρέχει, να το ακούς.